471
Μια Αυγουστιάτικη Νύχτα στην Κορυφή Βοΐου – Όταν οι Ρίζες Συναντούν το Μέλλον
Το φως του ολόγιομου Αυγουστιάτικου φεγγαριού έλουζε με μια μαγευτική αχτίδα την αυλή του σχολείου στην Κορυφή, καθώς οι Κορυφιώτες, από κάθε γωνιά του κόσμου, συγκεντρώνονταν και γλεντούσαν με την ψυχή τους. Η βραδιά, γεμάτη από τη μυρωδιά και τη γεύση του καλοψημένου κρέατος και των ποτών ήταν σα να άνοιγε μια πύλη στον χρόνο. Κάθε χαμόγελο, κάθε χειρονομία, έμοιαζε να κουβαλά τη μνήμη της παλιάς εποχής, αλλά και την υπόσχεση για το μέλλον.
Οι μεγαλύτεροι, που είχαν ζήσει και δει τόσα, κάθονταν γύρω γύρω στην πλατεία. Τα μάτια τους έλαμπαν από την συγκίνηση, καθώς αναπολούσαν τις εποχές που οι δρόμοι του χωριού ήταν χωμάτινοι και τα βράδια γεμάτα από φωνές παιδιών που έπαιζαν στις αυλές και από τα γέλια των μεγάλων, που μοιράζονταν ιστορίες και τραγούδια. Οι γονείς τους, οι παππούδες τους, οι προπάπποι τους, είχαν παλέψει για να κρατήσουν το χωριό ζωντανό, να το προστατέψουν από τον χρόνο και τις αντιξοότητες. Και τώρα, οι ίδιοι, με το βάρος των χρόνων και την σοφία τους, ζούσαν τη στιγμή με την ίδια ένταση, σαν να ήξεραν ότι το γλέντι αυτό ήταν το πιο πολύτιμο δώρο που μπορούσαν να προσφέρουν στους νέους.
Οι νέοι, εκείνοι που είχαν φύγει για τις μεγάλες πόλεις ή ακόμα και για το εξωτερικό, είχαν επιστρέψει στην πατρίδα τους για μια νύχτα. Ο ενθουσιασμός τους ήταν διάχυτος, καθώς οι μνήμες του τόπου τους γέμιζαν με συναισθήματα που ούτε οι ατέλειωτες ώρες στην πόλη ούτε οι ξένες γλώσσες μπορούσαν να καταπιέσουν. Οι φωνές τους αντηχούσαν με χαρά, ενώ οι κινήσεις τους στον χορό έμοιαζαν με την αναπαράσταση της παράδοσης που είχαν μάθει. Τα χέρια τους, γεμάτα από τις γνώσεις του κόσμου, συνέχιζαν να κρατούν σφιχτά τα έθιμα, τα τραγούδια και τους χορούς, ενώ η καρδιά τους χτυπούσε με ρυθμούς που τους συνδέουν με τη γη τους, με την ιστορία τους, με την ίδια τη ζωή.
Η αυλή του σχολείου, που άλλοτε είχε δει τόσα παιδικά χαμόγελα και τόσους αναστεναγμούς, σήμερα ήταν γεμάτη από νεανική ενέργεια. Στις άκρες της, οι μεγαλύτεροι παρακολουθούσαν, χαμογελώντας με μια ελπίδα που έκρυβαν βαθιά μέσα τους. Ήξεραν ότι το πέρασμα του χρόνου είναι αδυσώπητο, αλλά και ότι η νέα γενιά είχε κάτι πολύτιμο να προσφέρει: την αισιοδοξία, την αποφασιστικότητα και την ελπίδα για το μέλλον. Τα τραγούδια που τραγουδούσαν, οι χοροί που χόρευαν, ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι το κλαρίνο η τρομπετα και η φωνή δεν θα σβήσουν ποτέ από το χωριό. Οι παραδόσεις, σαν τα παλιά δέντρα στον περίβολο του σχολείου, είχαν ριζώσει βαθιά και η νέα γενιά τις κρατούσε ψηλά με περηφάνια.
Ανάμεσα στους χορευτές, κάποιος στάθηκε για λίγο και κοίταξε ψηλά στο φεγγάρι. Ήταν σαν να προσπαθούσε να συνδέσει την εικόνα του φεγγαριού με τις μνήμες του παρελθόντος, με εκείνες τις νύχτες που είχαν περάσει και με το μέλλον που έμελλε να έρθει. Είχε την αίσθηση ότι το φως του φεγγαριού τους έβλεπε όλους, τους παλιούς και τους νέους, και τους χάριζε τη δύναμη να συνεχίσουν, να κρατήσουν ζωντανές τις ρίζες τους, ακόμα και αν ο κόσμος γύρω τους άλλαζε.
Ήταν μια βραδιά όπου το παρελθόν και το μέλλον συνυπήρχαν σε μια αρμονία γεμάτη ζωή. Κάθε τραγούδι, κάθε βήμα στον χορό, ήταν ένας τρόπος να δηλώσουν ότι η Κορυφή, το χωριό τους, δεν θα σβήσει ποτέ. Όσο υπάρχει αγάπη για τον τόπο, όσο υπάρχει η ελπίδα και η πίστη ότι οι παραδόσεις και οι αξίες τους θα περάσουν από γενιά σε γενιά, η φλόγα αυτή θα έμενε αναμμένη για πάντα. Και στο τέλος, όταν το φεγγάρι άρχισε να κατεβαίνει και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου άρχισαν να χαϊδεύουν την γη, όλοι ήξεραν ότι η καρδιά του χωριού χτυπούσε πιο δυνατά από ποτέ. Η ελπίδα είναι ζωντανή και το μέλλον ανήκει σε εκείνους που θα το πιστέψουν.
Βασίλης Παπαδημούλης
