Μια μαρτυρία… Τα προσόντα για να γίνεις πολιτικός και σκέψεις για το κατοχικό δάνειο. Διαμαντή Θ. Βαχτσιαβάνου    

Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του «Τα πρόσωπα και τα παρασκήνια του δοσιλογισμού, από τον Τσολάκογλου μέχρι τις μέρες μας», ο Δημοσθένης Κούκουνας καταθέτει και μια προσωπική μαρτυρία για τους πολιτικούς.

«Κάποτε, όταν ήμουν πολύ νέος πίστευα ότι για να ασχοληθεί κάποιος με την πολιτική πρέπει να έχει ιδέες, αισθήματα, εντιμότητα, αξιοπρέπεια, υπευθυνότητα, μόρφωση, προσόντα, χαρίσματα και αρετές. Στην πορεία της ζωής κατάλαβα ότι τίποτα τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο. Αρκούσε μόνον για έναν πολιτικό να είναι ένας μέτριος έως καλός θεατρίνος, αφού – μια που ζούμε σε πολίτευμα με δημοκρατικές διαδικασίες – προϋποτίθεται η εξαπάτηση των πολιτών, ώστε να εκμαιεύεται η ψήφος τους. Με υποσχέσεις; Με ψέματα; Με χειραγώγηση; Με εκβιαστικά διλήμματα; Με πιστόλι στον κρόταφο; Αυτό έχει δευτερεύουσα σημασία…

Από την άλλη μεριά, συνειδητοποίησα με μεγάλη πικρία πια ότι, έστω και σε ελάχιστη αναλογία, ο λαός μας μοιάζει με τους πολιτικούς του. Γίνεται εύκολο άθυρμα στα χέρια τους, μέχρι που τυφλώνεται από τους μεγαλόστομους και ταυτόχρονα μικρόψυχους «σωτήρες» του, ακόμα κι όταν δεν έχει να φάει!

Κάπως έτσι σήμερα βρισκόμαστε κολλημένοι στον τοίχο, σχεδόν κυριολεκτικά και κάθε μέρα μας προσθέτουν χρέη, ζητώντας μας να πληρώνουμε ό,τι κάθε λίγο και λιγάκι κάποιοι αποδεδειγμένα άσχετοι και ύποπτοι αποφασίζουν να μας καταλογίσουν. Χωρίς λογική και χωρίς έλεος. Φτάσαμε δε στο σημείο κάθε σπίτι να είναι καταχρεωμένο και παράλληλα να έχει τους ανέργους του, να υπάρχουν σπίτια που δεν εισρέει κανένα εισόδημα. Και κάποιοι πολιτικοί, που έχουν συγκεκριμένες ευθύνες να πανηγυρίζουν που δεν είμαστε σε ακόμα χειρότερη κατάσταση!

Φτάσαμε να χρωστάμε ως χώρα περί τα 330 δισεκατομμύρια (σήμερα ξεπερνάνε τα 350) και δεν είναι η ώρα να αναλύσουμε πώς και ποιοί τα έφαγαν! Αυτό είναι το εξωτερικό μας χρέος σήμερα και εξαιτίας τους έχουμε φτάσει στην εξαθλίωση και ποιός ξέρει πού ακόμα. Χάσαμε ταυτόχρονα, λόγω αυτού του χρέους, την εθνική μας κυριαρχία με τα υπάρχοντά μας να ξεπουλιούνται κακήν κακώς

Ναι, αλλά αυτά τα 510 δισεκατομμύρια του κατοχικού δανείου θα υπερκάλυπταν το χρέος μας και ακόμη θα άφηναν ένα κεφάλαιο για να ανασυνταχθεί η οικονομία μας και να προχωρήσουμε μπροστά. Τόσο δύσκολο είναι επιτέλους να το καταλάβουν οι Έλληνες πολιτικοί;».

Πράγματι, τα δις του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων θα ήταν η λύση του οικονομικού προβλήματος της Ελλάδας. Κανείς δεν λέει ότι δεν υφίσταται. Ούτε καν οι Γερμανοί. Δεν τα διεκδίκησε όμως καμιά ελληνική κυβέρνηση!

Επειδή όμως για τη μη είσπραξη του κατοχικού δανείου, καθότι πρόκειται περί απαράγραπτης διακρατικής δανειακής σύμβασης, ευθύνονται οι πολιτικοί (όλων σχεδόν των κομμάτων) και τα χειραγωγημένα ΜΜΕ που δεν ανακινούν το θέμα, δεν θα έπρεπε να υπάρξει μια πρωτοβουλία της Ελληνικής Δικαιοσύνης; Τόσες και τόσες έρευνες διεξάγει, δεν θα μπορούσε ένας εισαγγελέας να ασχοληθεί με το θέμα των δανείων της Κατοχής; Είναι ένα μείζον εθνικό θέμα!

Θα λέγαμε τέλος, πως οι πολιτικοί μας θα έδειχναν πως αλλάζουν, αν έστω και ένα κόμμα βάλει στο προεκλογικό του πρόγραμμα την διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων και αυτό βέβαια να μην το ξεχάσει μετεκλογικά.