Μια νέα θεραπαινίδα της ποιητικής τέχνης, η Παρασκευή Αλέξη, από τη Δεσκάτη Γρεβενών!

Σας καταθέτω τις προσλαμβάνουσες για ότι διάβασα και ότι με συγκίνησε από την ανάγνωση των ποιημάτων της.

Χωρίς να έχω τη χάρη των ειδικών, με λίγα εργαλεία στο δισάκι μου, πήρα το στρατί των λέξεων και χωρίς να κοντοσταθώ, γιατί μ άρεσε η συρραφή τους, με μια ανάσα, ανέγνωσα και τις δύο ποιητικές συλλογές της Παρασκευής Αλέξη!

Με μια ανάσα, όχι τόσο για την πλοκή και το αφήγημα, όσο, για τον τρόπο αφήγησης, για την ποιητική έκφραση, για την αξία που παίρνουν οι λέξεις μέσα από το συναίσθημα, για τον τρόπο που δομούνται τα νοήματα, για την δίοδο που διαμορφώνεται, ώστε να εκφραστεί ο πόνος, η θλίψη, η αναζήτηση, για την απόλυτη καταγραφή του ψυχισμού της απώλειας, της εγκατάλειψης, της εμμονής!

Μια θλιβερή κατάσταση, που εμμένει και περιβάλλει τη στιχοπλοκή, για ένα χθες αξεπέραστο, για ένα χθες αναπόδραστο, για ένα χθες με εξορκισμένες τις διόδους διαφυγής,

Γιατί αν και γνωστοί, δεν είναι εύκολο να βρεθούν, οι δρόμοι της απόδρασης!

Και όλο τούτο για να μην ψαλιδιστεί η μεγάλη απώλεια, η μεγάλη απουσία, η μοιραία απόληξη, το φορτισμένο πάθος για τη ζωή όπως το ονειρευτήκαμε, ή, η κανονικότητα της λογικής, που μόνο στους ευαίσθητους και τους ρομαντικούς μπορείς να τη βρεις.

Μ αυτές τις σκέψεις και την αρίφνητη δύναμη της απώλειας, που μας οδηγεί να τα χάσουμε όλα, ξεστοχισμένα, στέκεται η στιχοπλοκή στα 66 ποιήματα της, για να μας βάλει ξανά, αδιόρατα, στο μονοπάτι που οδηγεί στο νόστιμο ήμαρ της επανάκαμψης!…

Η Παρασκευή Αλέξη, με ελεύθερο στίχο, δημιούργησε μια θρηνωδία για την απουσία, για το αναπόδραστο, για την αντιβαίνουσα μοίρα!… Ο λόγος της λιτός, χωρίς φιοριτούρες, άμεσος, χωρίς υπαινιγμούς, με εξομολογητικό τόνο, φανερώνει τις υπαρξιακές αναζητήσεις, που είναι αναζητήσεις της σύνολης ανθρωπότητας. Είναι μια βιωματική ποίηση, που σε συνεπαίρνει ο καταιγισμός, η αλληλουχία και η απογείωση των συναισθημάτων της απώλειας, ως η Μήδεια, η ως μαινάδα που δείχνει παράλληλα την εξιονισμένη τραγωδία από την κλασική αρχαιότητα έως σήμερα!…

Αισθάνθηκα την ανάγκη να καταθέσω δυο λέξεις, που ίσως να είναι και περιττές, για την πολύστροφη και πολύστιχη «ελεγεία» της απουσίας και της οδύνης, για να βιώσουμε μέσα από την όμορφη συρραφή των λέξεων και των νοημάτων τον ασίγαστο πόνο των αιώνων, αυτόν, του αναπόδραστου χωρισμού!

Θα κάνω μια κατάθεση μερικών στίχων από τις δυο συλλογές για να αιτιολογήσω την υποκειμενική μου προσέγγιση…

«Η Βαλίτσα»

«Η μυρουδιά του ποταμού χάθηκε/ Η φωτιά μέσα μου έσβησε/ Με μια βαλίτσα περιμένω/ Ακίνητη/ Διστάζοντας να τη σηκώσω// Με μια βαλίτσα/ Ασήκωτη/ Που κλείνει μέσα της/ Την απουσία».

(Ο ποταμός είναι ο χρόνος που ρέει με τις μυρουδιές του που ανεβαίνουν από τους νευροδιαβιβαστές και αποτυπώνουν τις στιγμές της ζωής. Και η φωτιά είναι η φλόγα, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Επιβάτισσα και η στιχοπλοκή σε ένα άλλο χρόνο, δεν ζει πλέον, δεν οσμίζεται, βρίσκεται ακίνητη, χωρίς να γεμίζει με μνήμη τις στιγμές που έρχονται. Με μια βαλίτσα αναμνήσεων , που διστάζει να τη σηκώσει, παραμένει καθηλωμένη και άνευρη… Μια βαλίτσα που κλίνει μέσα της την έλλειψη ενδιαφέροντος για τη ζωή, λόγω του αναπόδραστου της απουσίας!…)

«Μόνο αν βρέξει»

«Μόνο αν βρέξει θα ξεπλύνει μυστικά που ντύθηκαν λάσπη και χώμα/ Γιατί θέλουν να κρυφτούν κάτω από τα πόδια σου/ Μόνο αν βρέξει θα σκύψει ο ήλιος να με φιλήσει κάτω από την ομπρέλα/// Πεινάς?/ Κρυώνεις?/Φοβάσαι?/// Σσσς… το μικρό παιδί αποκοιμήθηκε/ Δεν κλαίει πια».

Η βροχή αναζωογονεί, χωρίς αυτή, η ζωή ερημοποιείται. Μόνο, λοιπόν, αν βρέξει στιγμές γεμάτες από προσδοκία, θα ενταφιασθούν τα μυστικά που κλυδώνιζαν τη ζωή, σ έναν ήσυχο ύπνο. Μόνο αν βρέξει θα σκύψει ο ήλιος να φιλήσει, (τη στιχοπλοκή), κάτω από την ομπρέλα του περιορισμού και του προστατευτισμού της μεσολαβούσης «απουσίας», αναφτερώνοντας την ελπίδα, Και δεν χρειάζεται πλέον να τροφοδοτείς με ερωτήματα την «απουσία», Πεινάς? Κρυώνεις? Φοβάσαι? Ο επίλογος αποφαίνεται διεξοδικός , «κάνετε σιωπή, έχει αποκοιμηθεί το συναισθηματικό φορτίο της απουσίας και για τούτο δεν μας αναταράζει πια»!

Ευχαριστώ την Παρασκευή Αλέξη, που με βούτηξε στο συλλογισμό της και μ έκανε να αισθανθώ το υπερβατικό της απουσίας, με τις δυο ποιητικές συλλογές της, «Τάξη ονείρων», «Μόνο αν βρέξει», που πριν από λίγες ημέρες, έφτασαν ταχυδρομικώς στην οικία μου… Πιστεύω πως ο ποιητικός οίστρος της είναι ανήσυχος και ότι στο μέλλον θα μας δώσει, όμοιες μ αυτές, όμορφες ποιητικές δημιουργίες!….

Σίμος Ζαγκανίκας