Το ατυχές περιστατικό με τον ξυλοδαρμό του σταθμάρχη έφερε για ακόμη μία φορά στην επιφάνεια το ζήτημα της παραβατικότητας.
Η νεανική παραβατικότητα, συγκεκριμένα, παρατηρείται αρκετά συχνά και αποτελεί ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που απασχολεί τόσο την κοινωνία όσο και τις αρχές και τους ειδικούς ως προς τον χειρισμό της.
Ο μη ελεγχόμενος θυμός, οι έντονες αντιδράσεις, τα διαφόρων ειδών ξεσπάσματα, οι όποιες επαναστατικές τάσεις και επιδείξεις δυνάμεων αποτελούν μεγάλο μέρος των αιτιών που προκαλούνται τέτοιου είδους περιστατικά, με τα θύματα πολλές φορές να μην μπορούν να αντιδράσουν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να καταλήγουν στο νοσοκομείο και ακόμη χειρότερα στον τάφο. Ο νόμος προβλέπει συγκεκριμένες διαδικασίες αντιμετώπισης του θύτη, λόγω ηλικίας, κι αυτό προκαλεί προβληματισμό και μάλιστα κάποιες φορές αντιδράσεις από τις οικογένειες και τον στενό κύκλο των θυμάτων, κι όχι μόνο.
Ίσως το να οδηγηθεί στη φυλακή ένας ανήλικος να μην αποτελεί λύση αλλά και η υπό περιορισμούς ελευθερία δεν εξασφαλίζει ότι δεν θα συμβεί παρόμοιο περιστατικό. Η μεταμέλεια δεν δικαιολογεί την κάθε μορφής βία , αντιθέτως μπορεί να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά. Η συγνώμη δεν γιατρεύει πληγές , δεν διαγράφει τη μνήμη, δεν επαναφέρει ζωές, δεν γυρίζει το χρόνο πίσω.
Εδώ αξίζει να αναρωτηθούμε που οφείλονται αυτές οι παραβατικές συμπεριφορές. Το πρόβλημα πρέπει να εντοπιστεί στη ρίζα του.
Οι ψυχολογικοί παράγοντες έχουν τον πρωτεύοντα ρόλο. Παιδιά μεγαλωμένα χωρίς καμία στέρηση και άρνηση σε τίποτα, καλομαθημένα ή κακομαθημένα όπως και να τα πεις δεν έχει σημασία, παιδιά που δεν μεγάλωσαν με την απαραίτητη οικογενειακή θαλπωρή και αγάπη, παιδιά μεγαλωμένα με πολλές στερήσεις και κακουχίες, παιδιά εγκαταλελειμμένα, παιδιά με γονείς αδιάφορους ή βίαιους, παιδιά με μία ψυχολογία μπερδεμένη τόσο που δεν τους επιτρέπει να προσδιορίσουν τον εαυτό τους .
Ο ρόλος των γονέων και της οικογένειας είναι ο πιο σημαντικός κι από την άλλη το σχολείο συμπληρώνει, με το μάθημα της ψυχολογίας να κρίνεται πιο απαραίτητο όσο ποτέ. Είναι πολύ σημαντικό ένα παιδί να μάθει από μικρή ηλικία να ελέγχει τον θυμό του και τις αντιδράσεις του, να μιλάει για ότι το απασχολεί, να σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Εάν δεν πιάσεις το πρόβλημα από τη ρίζα , θα φυτρώνει συνέχεια. Κι επειδή η κοινωνία και κυρίως οι νέοι έχουν την τάση να παραδειγματίζονται από όσα βλέπουν , με το διαδίκτυο να επιδρά πολλές φορές αρνητικά ηρωοποιώντας ανθρώπους, ούτε η αυστηρή τιμωρία αλλά ούτε και η ανέχεια είναι λύση. Το να στερήσεις την ελευθερία ενός νέου ανθρώπου δεν είναι αρεστό αλλά το να στερήσεις μία ανθρώπινη ζωή πάνω σε μια στιγμή ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς και μη ελεγχόμενου θυμού, μαγκιάς ή επανάστασης στο κατεστημένο είναι χειρότερο.
Ας προβληματιστούμε λοιπόν και ας περάσουμε σε ουσιαστικές πράξεις, πέρα των διαπιστώσεων.
