Μιας και η κυβέρνηση βρίσκεται σε αναθεωρητικό οργασμό –με κάθε συνέντευξη ο πρωθυπουργός αλλάζει τουλάχιστον ένα άρθρο του Συντάγματος– πρέπει παραφράσουμε τον Εμμανουήλ Ροΐδη, ο οποίος θα έλεγε: «Μια συνταγματική διάταξη απαιτείται εις αυτήν την χώραν, η οποία να επιτάσσει την εφαρμογήν όλων των υπόλοιπων συνταγματικών διατάξεων».

Για παράδειγμα, δύο εβδομάδες μετά το ανέκδοτο περί συνταγματικής κατοχύρωσης της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, που είπε ο πρωθυπουργός στη Βουλή (5.5.2025), ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης βγήκε στον ΣΚΑΪ για να αναγγείλει ότι «η Νέα Δημοκρατία θα εισηγηθεί την αναθεώρηση του άρθρου 103», που αφορά τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, σε περιπτώσεις που «έχουμε έναν δημόσιο υπάλληλο ο οποίος παρατεταμένα, ας το πούμε, η ανεπάρκειά του είναι δομική, είναι επίμονη, είναι μόνιμη, υπό προϋποθέσεις, για λόγους ανεπάρκειας, όχι για λόγους πειθαρχικούς, γιατί αυτό μπορεί να γίνει σήμερα» (ΣΚΑΪ, 22.5.2025).

Δύο ημέρες μετά, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Κωστής Χατζηδάκης δήλωνε ότι «ελάχιστοι γνωρίζουν, μάλιστα, πως από το 2019 μέχρι σήμερα, περίπου χίλιοι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν απολυθεί, επειδή ήταν ανεπαρκείς στα καθήκοντά τους!» («Βραδυνή» της Κυριακής, 24.5.2025).

Συνεπώς και με το υπάρχον άρθρο 103 του Συντάγματος απολύονται λόγω ανεπάρκειας δημόσιοι υπάλληλοι. Ολοι; Μάλλον όχι, αλλά δεν φταίει το άρθρο 103. Δεν απολύονται με ευθύνη των διορισμένων από την κυβέρνηση στελεχών του Δημοσίου. Οπως αναφέρει η Εθνική Αρχή Διαφάνειας, «οι διοικητές δύο νοσοκομείων δεν εξέδωσαν διαπιστωτική πράξη αυτοδίκαιης έκπτωσης δύο υπαλλήλων, μολονότι είχαν ενημερωθεί ότι οι υπάλληλοι αυτοί είχαν καταδικαστεί αμετάκλητα τα έτη 2017 και 2019, αντίστοιχα, για κλοπή εντός του νοσοκομείου εν ώρα υπηρεσίας» (Ηλεκτρονικό Newsletter ΕΑΔ, 24.3.2025). Συνεπώς, «της κοντής πολιτικής βούλησης, το θεσμικό πλαίσιο φταίει».

Ας πούμε ότι φταίει το άρθρο 103 για το συνεχιζόμενο χάλι στο Δημόσιο και πρέπει να το αλλάξουμε. Ομως, πριν το αναθεωρήσουμε, πρέπει να αναρωτηθούμε: Εφαρμόζεται;

Ας πούμε ότι φταίει το άρθρο 103 για το συνεχιζόμενο χάλι στο Δημόσιο και, όπως λέει ο κ. Μητσοτάκης, πρέπει να το αλλάξουμε. Ομως, πριν το αναθεωρήσουμε, πρέπει να αναρωτηθούμε: Εφαρμόζεται; Να πάρουμε το παράδειγμα της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, μιας από τις εμβληματικές αποτυχίες της κυβέρνησης. Δεν θα σταθούμε στην αποτυχία αυτή καθαυτή – αποτυχίες συμβαίνουν παντού, ακόμη και με σοβαρές κυβερνήσεις, πόσο δε μάλλον με εκείνες που κουβαλούν την αλαζονεία τού «όλα τα ξέρω κι όλα τα μαχαιρώνω» και «τι να μας πει τώρα η αντιπολίτευση;». Το άρθρο 103 αναφέρει ρητώς πως «οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν». Αφού λοιπόν δεν έχουμε πλέον πανεπιστημιακή αστυνομία, γιατί οι χίλιοι προσληφθέντες «πανεπιστημιακοί αστυνομικοί» έμειναν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι;

Συνεπώς: 1) Η κυβέρνηση δεν απολύει ακόμη κι όταν καταργούνται οι οργανικές θέσεις του Δημοσίου. 2) Οι δικοί της διοικητές νοσοκομείων δεν απολύουν ούτε επίορκους με τελεσίδικες καταδικαστικές αποφάσεις, παρά το γεγονός ότι ο νόμος προβλέπει ρητώς ότι «υπάλληλος που παραπέμφθηκε αμετακλήτως στο ακροατήριο προκειμένου να δικαστεί για τα αδικήματα της δωροδοκίας, της υπεξαίρεσης περί την υπηρεσία, της κατάχρησης ανηλίκων σε ασέλγεια, της ασέλγειας με κατάχρηση εξουσίας ή της πορνογραφίας ανηλίκων, τίθεται αυτοδίκαια σε αργία» (40.57/2012). Επειτα από όλα αυτά, το άρ. 103 μάς φταίει;

Τα πυροτεχνήματα περί αναθεώρησης που εξαπολύει ο κ. Μητσοτάκης, έχουν δύο στόχους: τη δημιουργία εντυπώσεων και την τοποθέτηση θεμάτων για τσακωμό κατά την προεκλογική περίοδο. Το αφήγημα που χτίζεται –και διογκώνεται από τα πολλά μιντιακά της φερέφωνα– είναι ότι «η κυβέρνηση θέλει να κάνει μεταρρυθμίσεις, αλλά η κακιά αντιπολίτευση δεν την αφήνει».

Οπότε ας σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε σε αυτόν τον τόπο, μπας και δούμε καμιά προκοπή…