Έλαβα και σας προωθώ για δημοσίευση ένα κείμενο μιας υπέροχης Ελληνίδας της Αυστραλίας, της Κατερίνας Πάζιου, που στις 17 Σεπτεμβρίου συμπληρώνει 50 χρόνια διαμονής στη Μελβούρνη. Γόνος μιας μεγάλης οικογένειας από τον άνυδρο και ορεινό Κτενά Κοζάνης (ήδη από τη δεκαετία του 1970 εντελώς εγκαταλελειμμένος οικισμός) βρέθηκε στην πολυάνθρωπη Μελβούρνη. Τρέφει πολύ ευγενικά αισθήματα απέναντι στη χώρα που τη φιλοξενεί, ενώ εξακολουθεί να είναι υπερήφανη για την ελληνική και ποντιακή της καταγωγή. Φθάνει να αναφερθεί το τεράστιο ενδιαφέρον που έδειξε να προωθήσει στους συγχωριανούς της που ζουν στη Μελβούρνη το βιβλίο «Αυθεντικές Ιστορίες Προσφύγων Β΄», που συμπεριλαμβάνει και ιστορίες προσφύγων από το διαλυμένο χωριό της, που συνέγραψε ο συντοπίτης μας Δρ Τσακαλίδης Γεώργιος. Ενέπνευσε μάλιστα τους συγχωριανούς της στη Μελβούρνη, που την εμπιστεύθηκαν και συνδύασαν την αγορά του βιβλίου με φιλανθρωπία. Έστειλαν μέσω της κ. Πάζιου σε γυναικεία μονή της περιοχής μας καθώς και στην Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων για μακροχρόνια άνεργους πολύτεκνους το ποσό των χιλίων εξακοσίων Ευρώ, που το μοιράστηκαν μεταξύ τους εξίσου. Αξίζει τον κόπο να προβληθεί το ευγενέστατο κείμενό της.
«Επέτειος 50 ετών διαμονής
στη Μελβούρνη της Αυστραλίας
Ήταν 12 Αυγούστου του 1972 όταν ο σύζυγός μου και εγώ, 23 και 21 ετών αντίστοιχα, μαζί με το 7 μηνών αγοράκι μας ξεκινήσαμε για τη Μελβούρνη Αυστραλίας. Ξεκινήσαμε από το λιμάνι του Πειραιά με το υπερωκεάνειο Πατρίς.
«Δεν είναι σωστό, κορίτσι μου, μου έλεγε ο πατέρας μου, εγώ σαν γονιός να σου λέω να μεταναστέψεις στην Αυστραλία. Αλλά δεν υπάρχει μέλλον εδώ. Να πας στα αδέλφια σου εκεί, που μας λένε ότι είναι ωραία η ζωή». Πράγματι ήταν εδώ στη Μαλβούρνη τα 8 από τα δώδεκα αδέλφια μου. Ήμουν πολύ τυχερή, γιατί λίγο αργότερα, το 1974, μετανάστεψαν και οι γονείς μας εδώ και ήταν λίγος ο χρόνος που έζησα μακριά τους.
Ερχόμουν εδώ με μεγάλη όρεξη για δουλειά και γεμάτη όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον. Από ένα μικρό χωριουδάκι της Κοζάνης ξαφνικά βρέθηκα στην πολυπολιτισμική πόλη της Μελβούρνης.
Στις 17 Σεπτεμβρίου φθάσαμε στο λιμάνι της Μελβούρνης όπου μας περίμεναν όλα τα αδέλφια μου και οι συγγενείς μου που αυτή τη στιγμή υπερβαίνουν τα 250 άτομα.
Πόσο ωραία μου φάνηκε η Μελβούρνη!
Πέρασαν από τότε 50 ολόκληρα χρόνια! Κάποια από αυτά δύσκολα και κάποια πολύ ωραία!
Κάθε δεκαετία που πέρασε τη γιόρτασα με τα παιδιά μου όπως και φέτος. «Δεν χρειάζεται να μπεις σ’ αυτή τη διαδικασία Mum» μου λένε τα παιδιά μου. « ‘Όχι, πρέπει, τα διαβεβαιώνω ότι για μένα είναι κάτι ιερό και θέλω να το γιορτάσουμε!».
Θεωρώ ότι η Αυστραλία είναι ένα πολύ ωραίο κράτος, που μας καλοδέχτηκε εδώ. Δεν ξέρω τι νομίζουν οι άλλοι Έλληνες συμπατριώτες μας, σε μένα πάντως και στα παιδιά μου έχει δώσει πολλές ευκαιρίες να ορθοποδήσουμε, όταν η ίδια η ζωή μας τα έφερε άνω-κάτω.
Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μας αυτά τα χρόνια αν μέναμε στην Ελλάδα; Ακούμε καθημερινά στις ειδήσεις τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Ήμουν 54 ετών, όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο, έχοντας την ευκαιρία να εργάζομαι κανονικά την ημέρα και να σπουδάζω τα απογεύματα. Θυμάμαι ότι πλήρωνα πολύ λίγα χρήματα για δίδακτρα και τα υπόλοιπα τα πλήρωνε το ίδιο το Κράτος. Σε πολύ λίγα κράτη γίνεται αυτό!
Είμαι 71 ετών σήμερα και ακόμη μου δίδεται η ευκαιρία να εργαστώ και να προσφέρω σ’ αυτή την κοινωνία. Μένω υπόχρεη σ’ αυτό το υπέροχο Κράτος!
Οι πολίτες του κατά πλειοψηφία είναι νομοταγείς σεβόμενοι τους νόμους, αυστηρούς μεν αλλά δίκαιους. Δεν έχει σημασία ποιο κόμμα κυβερνάει, το βασικό σύστημα είναι πάντα το ίδιο και κάθε καινούργια κυβέρνηση το εμπλουτίζει με διάφορους τρόπους.
Πρέπει όμως να παραδεχθώ ότι ποτέ δεν αισθάνομαι Αυστραλέζα και είμαι περήφανη για την Ελληνική-Ποντιακή μου καταγωγή. Χαίρομαι που είμαστε τόσες χιλιάδες Έλληνες εδώ στην Αυστραλία, που όπου και να πάμε θα συναντήσουμε κάποιους Έλληνες. Κι αυτό πάντα με παρηγορεί.
Με την ευκαιρία της επετείου των 50 ετών διαμονής στην Αυστραλία θα ήθελα να ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά αυτό το υπέροχο και φιλόξενο Κράτος.
Σ’ ευχαριστώ και πάλι Αυστραλία!
Με μεγάλο σεβασμό
Κατερίνα Πάζιου»
