Μίλτος Τεντόγλου: Ο ανθρωπένιος άνθρωπος

Αν μου μείνει κάτι ή κάποιος από αυτήν την αμφιλεγόμενη (για να το θέσω όσο πιο κομψά γίνεται) Ολυμπιάδα στο Παρίσι είναι ο Μιλτιάδης Τεντόγλου.

«Είναι σημάδι πραγματικής ιδιοφυΐας να παραμένεις ανεπηρέαστος από την επιτυχία», είπε ο Μάρτιν Εσλιν, ο Αγγλος θεατρικός συγγραφέας και κριτικός. Ο Μιλτιάδης, ο Μίλτος, ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Δεν έγινε κακομαθημένος, δεν μιλάει σαν ξύλινο ομοίωμα, δεν συμπεριφέρεται σαν στρατηγός επιδεικνύοντας τα εδάφη που κατέκτησε.

Με 11 χρυσά μετάλλια και στις πέντε μεγάλες παγκόσμιες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις στίβου, με δύο χρυσά μετάλλια σε δύο διαδοχικές Ολυμπιάδες. Πώς έφτασε μέχρις εδώ; Μια σχολή σκέψης λέει ότι η τύχη παίζει μεγάλο ρόλο, όμως αυτό που εννοούν οι άνθρωποι λέγοντας τύχη είναι ότι τα καταφέρνεις χωρίς προσπάθεια, χωρίς κούραση, χωρίς να επιστρατεύεις σωματικές, πνευματικές ή ψυχικές δυνάμεις για να πετύχεις τους στόχους σου. Οπως ο σκιέρ που κατεβαίνει μια χιονισμένη πλαγιά κάνοντας σλάλομ σα χορογραφία το κάνεις να φαίνεται εύκολο μόνο αν έχεις πολύ ταλέντο. Κι ο Τεντόγλου το έχει. Και μαζί με το τεράστιο ταλέντο έχει την ικανότητα να συνδυάζει τη συμπεριφορά ενός απλού ανθρώπου με την αντίληψη ενός σύνθετου προσώπου: και είναι αυτός ο συνδυασμός που τον κάνει τόσο μοντέρνο και ξεχωριστό.

Η διαφορά του με τους περισσότερους «διάσημους» έγκειται στο ότι οι περισσότεροι είναι δήθεν, ενώ αυτός καθόλου. Ξεκίνησε να σπουδάζει, τα παράτησε, αλλά λέει θα συνεχίσει όταν μπορέσει γιατί η γνώση είναι δύναμη. Εχει τέτοια μανία με τα κινούμενα σχέδια, τα video games και τα κόμιξ που έμαθε μέσα από τα γιαπωνέζικα  video games να καταλαβαίνει και να μιλάει ιαπωνικά. Δεν είναι πολιτικά ορθός – ευτυχώς: «Ευχαριστώ την κοπέλα μου που μου σπάει τα νεύρα και πηγαίνω τσιτωμένος στους αγώνες». «Είμαι λίγο τεμπέλης», δηλώνει χωρίς ενοχές, αλλά ο προπονητής του Πομάσκι έχει πει ότι «είναι ο πιο πειθαρχημένος απ’ όλους και την προπόνηση που πρέπει να κάνει, θα την κάνει. Η εκτέλεση του Μίλτου στην προπόνηση είναι στο 120%». Τρολάρει τον φίλο του Εμμανουήλ Καραλή, άλλος ένας θαυμάσιος αθλητής και σπουδαίος χαρακτήρας, «αυτός τρία άλματα για να περάσει τελικό, εγώ ένα» κι ύστερα φωτογραφίζονται μαζί σπάζοντας όλα τα στερεότυπα της σοβαροφάνειας. Ναι ο Μίλτος είναι Ενας

Οι λόγοι που τον κάνουν μοναδικό, εκτός από το ταλέντο του φυσικά, είναι η άνεσή του, η αντοχή, η αθωότητα που αντιμετωπίζει τα επιτεύγματά του, η έλλειψη γκρίνιας, η περιφρόνηση στην διαδεδομένη πεποίθηση που κατατρώει τις κοινωνίες ότι ο κόσμος του χρωστάει. Τα τελευταία χρόνια η Δύση αποφάσισε να αγιοποιήσει το τραύμα και τη θυματοποίηση. Από τον πρίγκιπα Χάρι μέχρι την τελευταία λολίτα, διάσημοι, διάσημες και σελέμπριτις της στιγμής διηγούνται τρομακτικές ιστορίες της ζωής τους και εμφανίζονται σε συνεντεύξεις υπερβολικά αποκαλυπτικοί και ευάλωτοι – μόνο οι τραυματικές διηγήσεις μετράνε κι έχουν σημασία. Ταυτόχρονα υπάρχει μια ανεξέλεγκτη χρήση της ψυχοθεραπευτικής γλώσσας στη δημόσια σφαίρα – η ζωή σαν επεισόδια μιας άρρωστης τηλεοπτικής σειράς. Ζούμε σε μια υπερπροστατευτική κοινωνία που κάθε δυσκολία, αντιξοότητα και ατυχία δημιουργεί ένα τραύμα που χρειάζεται ίαση. Αποτέλεσμα: γενικευμένος παιδισμός, κοινωνική ακινησία και πολιτικός εφησυχασμός.

Η ιστορία του Μίλτου θα μπορούσε να του προσθέσει την πολυπόθητη αύρα θυματοποίησης. Ο πατέρας του, Γιώργος Τεντόγλου και η μητέρα του Ιωάννα Παπαδημητρίου δύσκολα τα έφερναν βόλτα. Ο πατέρας του αναγκάστηκε το 2012 να φύγει από την Ελλάδα για να δουλέψει στη Γερμανία λόγω της οικονομικής κρίσης. Η οικογένεια έχει ρίζες στην Μικρά Ασία και στον Πόντο. Στο σπίτι του μιλούσαν ποντιακά και ο Μίλτος έμαθε κάποιες λέξεις. Ολα αυτά μπορούν να γίνουν συστατικά για μια σπαραξικάρδια διήγηση. ΔΕΝ.

Ο Αβραάμ Λινκολν, 16ος Πρόεδρος της Αμερικής μιλώντας για τη ζωή του είχε πει: «Κάθε προσπάθεια για να βγάλετε συμπεράσματα από την παιδική μου ηλικία είναι πραγματική ανοησία. Μπορεί να συνοψιστούν απλώς σε μία πρόταση. Το σύντομο και απλό χρονικό ενός φτωχού». Καταλαβαίνεις ότι μια τέτοια δήλωση στην εποχή μας είναι σχεδόν αδιανόητη αφού η σημερινή κοινωνική τάση διψάει για αφηγήσεις γεμάτες δυστυχία, ατυχήματα, για διαρκή κλάψα για τα άσχημα περιστατικά του παρελθόντος πραγματικά ή φανταστικά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η ιστορία σου να συγκινεί μέχρι δακρύων, να δημιουργεί οίκτο. Ολοι πρέπει να έχουμε ψυχικές διαταραχές, να κουβαλάμε συναισθηματικές και ψυχικές ασθένειες. Ο σύγχρονος εαυτός καθορίζεται από την παθολογία. Ο πόνος, οι κακοτυχίες, οι στερήσεις μπορούσαν να προσθέσουν κι ένα επί πλέον κύρος στον Μίλτο – «πω πω… τι έχει τραβήξει ο καημένος…». Δεν το έκανε ανάγκη κι αυτό είναι τεράστιο κέρδος για την κοινωνία. Για να θυμηθούμε ξανά ότι σημασία έχουν η προσπάθεια, η αντοχή, η επιμονή, το ταλέντο, το ξανά και ξανά μέχρι να τα καταφέρεις ή να μην τα καταφέρεις.

Η νέα γενιά ενθαρρύνεται να θαυμάζει αυτούς που αποτυγχάνουν ή παραιτούνται παρά όσους συνεχίζουν ενάντια σε όλες τις πιθανότητες. Χρειαζόμαστε επειγόντως μια αντι-πολιτισμική ώθηση ενάντια στην λατρεία της ήττας, της παθολογίας, της διάψευσης, του πόνου. Χρειαζόμαστε κι άλλους αυθεντικούς ανθρώπινους Μίλτους.

ekirikas.com