ΜΙΣΘΙ (Μίσθι, Μίσλυ , Misti…). Σταύρος Π. Καπλάνογλου

ΜΙΣΘΙ /ΜΙΣΤΙ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

(Μίσθι , Μίσλυ , Misti, Misli, Misly, Mistli, Mysti, Mustilia, Mustilia, Moustila, Misthi , Μιστί , Μισθί, Mystília και σημερα Konaklı )

Σταύρου Π. Καπλάνογλου Συγγραφέα -Ιστορικοί ερευνητή

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το Μιστί ή Μισθί (στα Τούρκικα Konaklı), είναι πρώην Ελληνική κωμόπολη στην ιστορική περιοχή της Καππαδοκίας

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ

Βρισκόταν 82 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της περιφερειακής πρωτεύουσας, Καισάρειας .Διοικητικά, αποτελούσε τμήμα της κοντινής πόλης Nίγδης, που βρισκόταν 26 χιλιόμετρα βόρεια-βορειοδυτικά σε υψόμετρο 1380 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Το Μίσθι είναι ένας παλιός οικισμός, παλαιότερα γνωστός κυριως Misthi . Mustbilia, και ως Misli,

Διαχρονικά εμφανίζονται τα ονόματα Μίσθι , Μίσλυ , Misti, Misli, Misly, Mistli, Mysti, Mustilia, Mustilia, Moustila, Misthi , Μιστί , Μισθί, Mystília και σήμερα Konaklı

–Μισθί

Υπάρχουν πολλές απόψεις για την προέλευση του ονόματος

Κάποιοι λένε ότι το πήρε από τους μισθοφόρους του που αναφέρονται στο βιβλίο του Ξενοφώντα Κηρού Ανάβασης.

Μια άλλη εκδοχή είναι αυτή του Αναστασιάδη που υποστηρίζει ότι η πόλη χτίστηκε από Έλληνες μισθοφόρους που ήταν μέρος του στρατού του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Ρίζος (1856), από την άλλη, ισχυρίζεται ότι οι κάτοικοι του Μισθίου κατάγονταν από τα ελληνικά νησιά Δήλο, Λήμνο και Νάξο, ενώ ο Καρολίδης υποστηρίζει ότι οι κάτοικοι του Μίσθι ήταν απλώς Έλληνες από τις κατώτερες λιμενικές πόλεις που ήρθαν. στο Μίσθι να δουλέψει ως έμμισθο εργάτη αγρότη.

Πολλοί πάλι υποστηρίζουν ότι το όνομα είναι γένους θηλυκού, δηλαδή η Μυστή και όχι Μιστί.

Οι περισσότεροι ιστορικοί θεωρούν η πρώτη άποψη είναι η σωστή.

Στην απόμακρη εκείνη περιοχή έχτισαν οι στρατιώτες του Ξενοφώντα το χωριό τους, που το ονόμασαν Μισθί, επειδή ήταν μισθοφόροι. Από το Μίσθιοι, δηλαδή μισθωτοί ή μισθοφόροι.

Μίσθιος < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή μίσθιος (που παίρνει μισθό) < αρχαία ελληνική μισθός (λόγιο) που εργάζεται ή πραγματοποιείται λαμβάνοντας μισθό

–«Μισθεία ή Μίσθια»

Στα Βυζαντινά χρόνια οι Μιστιώτες ήταν καστροπολεμίτες, και το χωριό τους ήταν τότε το μεγάλο Βυζαντινό κάστρο «Μισθεία ή Μίσθια»

– Γκιούλ Σεχίρ Giulsechir

(ροδίνη πόλις)

«…Η πολίχνη εκαλλωπίσθη και ηυξήθη τω 1776 υπό του Καρά Βεζίρ, ο οποίος την μετωνόμασεν Γκιούλ Σεχίρ (ροδίνη πόλις). Μετά ταύτα προσήλθον και άλλοι άποικοι, ομιλούντες διάλεκτον ομοίαν προ ς τας περικειμένας χώρας και προς την της Μισθής»

— Κονακλί

ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟ 1922

Από τα πιο αμιγή ελληνοχριστιανικά χωριά της Καππαδοκίας ήταν το Μιστί. Oι κάτοικοι του ήταν φιλειρηνικοί.

Στα χρόνια 1800-1840 πολλοί Μιστιώτες έφυγαν από το χωριό τους και δημιούργησαν αποικίες σε άλλες περιοχές. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε ότι αρκετοί από αυτούς θα πρέπει να εγκαταστάθηκαν ακόμα και στην Αραβισό, που βρισκόταν βόρεια του Άλυ ποταμού.

Τα νέα χωριά που δημιούργησαν ήταν το Τσαρικλί, το Τσελτέκ, η Δήλα, και το Καράτζορεν στα μεταλλεία του Ταύρου.

Πολλοί επίσης Μιστιώτες εγκαταστάθηκαν στο χωριό Σεμέντρα και στο Ιντζέσου, όπου ζούσαν σε δική τους γειτονιά με το όνομα ΄΄Μισθιλί΄΄.

Από το Μιστί δημιουργήθηκαν αλλά δυο χωριά: τα Δήλα, που διοικητικά ανήκαν στην περιφέρεια της Νεαπόλεως, και το Τσαρικλί, που ανήκε στην περιφέρεια της Νίγδη.

Πρόσφυγες απο το Μισθί ανάφεραν ότι στο τέλος του 19ου αιώνα οι κάτοικοι του πλησίαζαν τις 4000 περίπου .

Για αργότερα ανέφεραν ότι είχε 5-6000 κατοίκους οι οποίοι κατοικούσαν στους μαχαλάδες Αρπαντζή, Κιουμουρτζή, Ασιμλού και Σαρλού.

Για να μείνουν λίγο πριν την ανταλλαγή τετρακόσιες χριστιανικές οικογένειες, περίπου 2400 όλοι Έλληνες .

ΥΠΟΓΕΙΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ

Η πόλη μας είναι ένας αρχαίος (Musthilia, δηλαδή το Misli) υπόσκαφος οικισμό .Το Μιστί ήταν ένα χωριό σκαλισμένο στο έδαφος.

Το έδαφος στην περιοχή αποτελείται από μαλακό βράχο ο οποίος ήταν πολύ εύκολο να λαξευτεί. Με τον τρόπο του λαξεύματος δημιούργησαν τα υπόγεια σπίτια τουs τα οποία διαμόρφωναν συμφωνά με τις ανάγκες τους .

Το χωριό σκαλίστηκε στο υπέδαφος λόγω της ανάγκης που είχαν οι κάτοικοι του να προστατευτούν από εξωτερικούς κινδύνους όπως ήταν οι επιδρομές λιστών και από την έννομο τάξη των Τούρκικων αρχών καθώς απέφευγαν την κατάταξη τους στον Τούρκικο στράτευμα

Η ΥΠΕΡΓΕΙΑ ΠΟΛΗ

Αργότερα, οι κάτοικοι του άφησαν τα υπόγεια σπίτια και ανέβηκαν στην επιφάνεια, χωρίς όμως να καταστρέψουν τις κατακόμβες.

Τότε άρχισαν να χτίζουν τα σπίτια τους πάνω στο έδαφος, το πάνω χωριό όπως το έλεγαν. Τις παλιές υπόγειες κατοικίες δεν τις αχρήστευσαν αλλά τις χρησιμοποίησαν ως αποθήκες και κελάρια. Τα κελέρια όπως τα έλεγαν, όπου διατηρούσαν τα αγαθά τους σαν σε σημερινό ψυγείο. Επίσης, σίγουρα, όταν κινδύνευαν, κατέβαιναν και πάλι στο υπόγειο χωριό τους, όπως παλιά και προφυλάγονταν από τους νεότερους επιδρομείς.

ΙΣΤΟΡΙΑ

Το Μιστί, σύμφωνα με τη παράδοση ιδρύθηκε το 401 π.Χ. από Έλληνες μισθοφόρους στρατιώτες, που πήραν μέρος στην εκστρατεία του Πέρση βασιλιά Κύρου κατά του αδελφού του Αρταξέρξη. (Το φαινόμενο των Ελλήνων μισθοφόρων πολεμιστών σε στρατούς ξένων ηγεμόνων ήταν πολύ συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια, γιατί οι Έλληνες πολεμιστές ξεχώριζαν για την αντρειοσύνη και την αποτελεσματικότητά τους σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις)

Η ονομασία που δόθηκε ήταν σχετική με το επάγγελμα τους ήταν μισθοφόροι , οι Μίσθιοι, ήταν μισθωτοί στρατιώτες ή όπως λεγόταν μισθοφόροι.

Στο Μιστί έφεραν τις γυναίκες και τα παιδιά τους, οργάνωσαν τη ζωή τους κι έμειναν ως την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924, διατηρώντας τα ήθη, τα έθιμα, την ελληνικότητα και την αρχαιοελληνική γλώσσα τους ως τις ημέρες μας.

Είναι χαρακτηριστικό πως λόγω της απομόνωσής τους από τον Ελληνισμό των παραλίων και της μητροπολιτικής Ελλάδας δεν ακολούθησαν στη γλώσσα τις αλλαγές της ελληνικής γλώσσας, αλλά συνέχισαν να ομιλούν ως τις μέρες μας μια ελληνική διάλεκτο, η οποία έχει τις περισσότερες αρχαιοελληνικές λέξεις ή ρίζες λέξεων, αν και οι περισσότερες παρακάμφθηκαν μέσα στα 2400 περίπου χρόνια που πέρασαν από τότε που πήγαν και εγκαταστάθηκαν στην απόμακρη εκείνη περιοχή.

Οι Μιστιώτες ήταν μαχητές, όπως προανέφερα και ξεχώριζαν για την αντρειοσύνη τους. Πολλές φορές έδωσαν, ως ακρίτες, επικούς αγώνες, οι οποίοι όμως παρέμειναν στην αφάνεια. Αλλά, όσο και αν ακόμα και οι ίδιοι δεν επιδίωξαν να τους φανερώσουν στους άλλους,ούτως ή άλλως δε χρειάστηκαν ποτέ τα εύσημα από κανέναν και ούτε επιδίωξαν να αποδείξουν την παλικαριά τους, η ιστορία από μόνη της βγάζει κάπου κάπου ορισμένα από αυτά τα μυστικά της.

Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε πως σε έγγραφα της μητρόπολης Καισαρείας, της έδρας του Αγίου Βασιλείου, αναφέρεται πως, τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, πριν το 313 μ.Χ., το Μισθί λόγω του αμιγούς ελληνοχριστιανικού πληθυσμού του ήταν επισκοπική έδρα, με την ονομασία «Επισκοπή Μισθίων» και ανήκε εκκλησιαστικά στη μητρόπολη Ικονίου.

Στα μετέπειτα χρόνια, και συγκεκριμένα στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντα Σοφού, τιμήθηκε να είναι αρχιεπισκοπική έδρα. Αυτό και μόνο το γεγονός, το να είναι δηλαδή το χωριό αυτό έδρα του αρχιεπισκόπου στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, τότε που ο περισσότερος κόσμος δε γνώριζε ακόμα το κήρυγμα του Χριστού, φανερώνει τη θρησκευτικότητα και την ποιότητα των Μιστιωτών

Οι Μιστιώτες, πράγματι, ήταν πάντοτε πρόμαχοι της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Οι Ακρίτες του Βυζαντίου, μαζί με τους άλλους Καππαδόκες Έλληνες, που τόσο πολύ τους τραγούδησε η λαϊκή μούσα. Από το Χαρσιανό της Καππαδοκίας, λίγο πιο πέρα από το Μιστί, καταγόταν ο ηρωικότερος από όλους τους Ακρίτες, ο Διγενής Ακρίτας.

Στα Βυζαντινά χρόνια οι Μιστιώτες ήταν καστροπολεμίτες, και το χωριό τους ήταν τότε το μεγάλο Βυζαντινό κάστρο «Μισθεία ή Μίσθια» όπως τα αναφέρουν οι ιστορικοί και οι ερευνητές. Το κάστρο αυτό κυριεύτηκε από τους Άραβες στα φοβερά χρόνια των Αραβικών επιδρομών και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 712 μ.Χ.. Όμως, ύστερα από λίγα χρόνια απελευθερώθηκε και πάλι από τα βυζαντινά φουσάτα και ξανάγινε βυζαντινό κάστρο.

Μετά από χίλια ακριβώς έτη, το 1712, στα πιο δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας, τότε που όλα τα ‘σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, ιδιαίτερα στην απόμακρη περιοχή της Καππαδοκίας, πέρασε από το υπέροχο αυτό χωριό ένας Ευρωπαίος περιηγητής, ο Paul Loucas, και έγραψε στις σημειώσεις του πως όλοι οι κάτοικοι του Μισθί ήταν χριστιανοί.

–Η παραδοσιακή φορεσιά τους

Εσωτερικά φοριέται η βράκα που φτάνει μέχρι τους αστραγάλους, το ιμάτ και το πουκάμισο. Εξωτερικά φοριέται ο σαγιάς, που ανασκουμπώνεται πίσω και φαίνεται εσωτερικά το στόλισμα.

Χρυσοκέντητη ποδιά, το λεγόμενο ταλακουλού και το ζωνάρι με μεγάλα κρόσσια που δένεται στη μέση και στους γοφούς με πολλούς τρόπους.

Το γιλέκο λέγεται και σάρτα. Χτένιζαν τα μαλλιά τους έως και 40 κοτσίδες, στολισμένες με ταινίες φορτωμένες με νομίσματα (ορκούδε). Στην κεφαλή φορούσαν το φέσι στολισμένο πάνω από το μέτωπο με νομίσματα που στερεώνονταν με δύο έως και 6 μαντήλια

– Βυζαντινό κάστρο «Μισθεία ή Μίσθια»

Στα Βυζαντινά χρόνια οι Μιστιώτες ήταν καστροπολεμίτες, και το χωριό τους ήταν τότε το μεγάλο Βυζαντινό κάστρο «Μισθεία ή Μίσθια» όπως τα αναφέρουν οι ιστορικοί και οι ερευνητές. Το κάστρο αυτό κυριεύτηκε από τους Άραβες στα φοβερά χρόνια των Αραβικών επιδρομών και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 712 μ.Χ.. Όμως, ύστερα από λίγα χρόνια απελευθερώθηκε και πάλι από τα βυζαντινά φουσάτα και ξανάγινε βυζαντινό κάστρο.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Στο αρχαίο Μισθι (Musthilia, ή Misli) που ηταν υπόσκαφος οικισμός υπήρχαν πολλές εκκλησίες και ξωκλήσια κάτω από την γη.

Το Μιστί έχει πολύ μεγάλη ιστορία και ξεχωρίζει, όπως και τα περισσότερα άλλωστε χωριά της Καππαδοκίας, για την προσφορά του στον ελληνισμό και το Χριστιανισμό.

Εκκλησιαστικά το Μιστί ανήκε στη μητρόπολη Ικονίου και πολιτικά υπάγονταν στη διοίκηση της Νίγδης.

Η εκκλησιά που έχει ανεγερθεί στην επιφάνεια όταν οι χριστιανοί κάτοικοι το 19ο αιώνα απεφάσισαν να εγκατασταθούν στην σημερινή πεδιάδα έχτισαν ένα μεγάλο ναό

Η εκκλησία χτίστηκε στο όνομα του Αγίου Βλασίου, η πιο όμορφη και μεγαλοπρεπής εκκλησία της Καππαδοκίας τον 19ο αιώνα, έχει μεγάλη σημασία για τον ελληνικό λαό.

– Ναός Αγίων Βασιλείου και Βλασίου,

Στο παλιό εκείνο τμήμα του χωριού έχτισαν οι φτωχοί Μιστιώτες ανάμεσα στα έτη 1840-1844 έναν από τους μεγαλύτερους ναούς της Ανατολής και το μεγαλύτερο της Καππαδοκίας. Το σπανιότατο δεκάτρουλο δισυπόστατο ναό των Αγίων Βασιλείου και Βλασίου, τους τεράστιους εσωτερικούς χώρους του οποίου κατόρθωσαν να εικονογραφήσουν μέσα στα επόμενα χρόνια. Ο ερευνητής Λεβίδης Αναστάσιος αναφερόμενος το 1899 στην εικονογράφηση του ναού αυτού αναφέρει ότι τότε είχαν απομείνει

ελάχιστες τοιχογραφίες, και αυτές σε κακή κατάσταση και μας πληροφορούσε πως εκτός από τις εικόνες που υπήρχαν μέσα στο ναό, υπήρχαν και υπέροχες τοιχογραφίες στο νάρθηκα της εκκλησίας υπήρχαν μέσα στο ναό, υπήρχαν και υπέροχες τοιχογραφίες στο νάρθηκα της εκκλησίας καθώς επίσης και οι Άγιοι Αμφιλόχιος και Χαράλαμπος. Στη μέση των τριών αυτών εικόνων υπήρχε η εικόνα του Χριστού στην οποία ο υιός του Θεού περιστοιχίζεται αριστερά και δεξιά του από δύο και δύο Διακόνους (Τον Στέφανο και έναν ακόμα). Πλάγια από το ναό, μια πόρτα οδηγούσε σε υπόγεια εκκλησία, όπου εκκλησιάζονταν πριν την οικοδόμηση της μεγάλης εκκλησίας τους, καθώς και υπόγειος κρυψώνας που τα κατατόπια του γνώριζαν μόνο οι Μιστιώτες, και ο οποίος οδηγούσε πολύ μακριά από το ναό.

— Τα χαρακτηριστικά της εκκλησίας

Η εκκλησία του Αγίου Βασιλείου αναφέρεται σε δημοσιεύματα ότι : <<…διαθέτει ένα βασιλικό σχέδιο κατασκευασμένο από πέτρα βασάλτη. Το κεντρικό κλίτος διαθέτει οροφή από αψιδωτό, ενώ κάθε πλευρικό κλίτος καλύπτεται από πέντε μικρούς θόλους. Δύο πυλώνες με τέσσερις κίονες είναι τοποθετημένοι δίπλα στην είσοδο της αίθουσας που οδηγεί στο εσωτερικό, ενώ πέτρινοι κίονες με κορυφές περιβάλλουν την είσοδο.

Η μπροστινή πρόσοψη της εκκλησίας Konakli (Misthi) κοσμείται από ένα μοτίβο δέντρου της ζωής που αναδύεται από το αγγείο στο διακοσμητικό πίλορο κοντά στη στέγη. Δύο μικρές αψίδες τοποθετούνται υπό γωνία εκατέρωθεν της μεγαλύτερης αψίδας για να εξισορροπήσουν το μέγεθός της, ενώ ένα παχύ καλούπι ανεβαίνει σταδιακά προς τα πάνω για να στεφανώσει την πρόσοψη με στυλ. Οι αψίδες των παραθύρων διακοσμούνται με διακοσμητικούς πυλώνες και τυφλά τόξα στις κορυφές τους, ενώ στην πόρτα δίπλα στην κύρια είσοδο είναι ορατή η επιγραφή και η χρονολογία 1844.>>

Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε ένα απομακρυσμένο χωριό, αυτή η εκκλησία είναι μία από τις μεγαλύτερες στην Μικρά Ασία

α. Το 2012, ο Ορθόδοξος Πατριάρχης Βαρθολομαίος τέλεσε εδώ λειτουργία με 500 παρευρισκόμενους από όλο τον κόσμο.

Αώο την υπόγεια σήραγγα που υπήρχε σώθηκαν πολλοί Έλληνες των παραλίων όταν οι Τούρκοι που τους μετέφεραν αιχμαλώτους στα βάθη της Μικράς Ασίας περνώντας από το Μιστί τους έκλεισαν μέσα στην εκκλησία σίγουροι πως δε θα μπορούσαν να ξεφύγουν, μια και δε γνώριζαν την ύπαρξη αυτής της υπόγειας εξόδου.

ΠΑΙΔΕΙΑ

–ΜΙΣΘΙΩΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟς

Η ελληνική διάλεκτος που μιλούσαν αναφέρεται ως Μισθιώτικα , είναι μια διάλεκτος που βασίζεται στην αρχαία ελληνική και βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη βυζαντινή ελληνική και με μεγάλη εισροή τουρκικών δανεικών λέξεων. Η Μισθιώτικη είναι μια μοναδική διάλεκτος (γλώσσα) που ανήκει γλωσσικά στην ελληνική καππαδοκική ομάδα γλωσσών. Η Μισθιώτικα ήταν συνέπεια της απομόνωσης που υπέστησαν οι κάτοικοι από αυτή άλλων ελληνικών πόλεων και χωριών. Μισθιώτικα μιλούσαν όμως και κάτοικοι των γειτονικών χωριών Τσαρικλή, Δήλα (Δήλιον), Τσέλτεκ και Καβάκλου γιατί τα χωριά αυτά ιδρύθηκαν από Μισθιώτες.

ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ

Οι περισσότεροι Μιστιώτες ήταν άριστοι παπλωματάδες και κετσετζήδες. Περιφέρονταν με μια ντεξάρα (όργανο για το χτύπημα του μαλλιού) στον ώμο, στα χωριά και τις πόλεις της Μικράς Ασίας και του Πόντου, φτάνοντας ορισμένες ως τη Ρωσία, ξαίνοντας μαλλιά ή βαμβάκια και φτιάχνοντας τα υπέροχα παπλώματα και τους φανταστικούς κετσέδες

Η ΕΚΔΙΩΞΗ & Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το Μίσθι έπαψε να υπάρχει μετά την έξοδο των Μισθιωτών από το Μίσθι που έγινε μετά την ανταλλαγή πληθυσμών σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 που υπέγραψαν Ελλάδα και Τουρκία. Πολλοί από τους Μισθιώτες απλώς δεν θα πίστευαν ότι θα αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και συνέχισαν να ασκούν τις καθημερινές τους υποχρεώσεις ως έμποροι, αγρότες και βιοτέχνες μετά την έλευση των ειδήσεων. Ωστόσο, όταν οι τουρκικές αρχές μπήκαν στο χωριό και τους ανάγκασαν να φύγουν δεν είχαν άλλη επιλογή. Μέσα σε μόλις δύο ημέρες, μεταξύ Τρίτης 24 Ιουνίου και Τετάρτης 25 Ιουνίου 1924, ο πληθυσμός του Μισθίου, που αποτελούσε τότε περίπου 4400 άτομα, έφυγε από το Μίσθι και την Καππαδοκία για την Ελλάδα για να μην επιστρέψει ποτέ ξανά. Πήγαν με τα πόδια στο επίνειο της Μερσίνας και ξεκίνησαν το επικίνδυνο θαλάσσιο ταξίδι για το λιμάνι του Πειραιά , Αθήνα , Ελλάδα . . Οι Μισθιώτες εγκαταστάθηκαν στα ακόλουθα μέρη της Ελλάδας:

Στο Ξηροχώρι της Θεσσαλονίκης , στο Νέο Αγιονέρι του Κιλκις , στην Μάνδρα και την Αμυγδαλέα Λαρίσης , στο Νεοχώρι του Έβρου ,στην Κόνιτσα Ιωαννίνων , στην Ξάνθη στον Διπόταμο Καβάλας , στα Κομνηνά Κοζάνης και στον Άγιο Χαράλαμπο της Θεσσαλίας .

ΣΗΜΕΡΑ

Η πόλη Μίσθι ή Μισλί η Konakli κατοικείται σήμερα από περίπου 4000 Τούρκους πολίτες που προέρχονται από την ανταλλαγή πληθυσμών του 1924 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Οι κάτοικοι είναι ως επί το πλείστον απόγονοι Τούρκων που γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη και στην περιοχή της Κοζάνης στις αρχές του 20ού αιώνα. Απόγονοι των σημερινών κατοίκων της πόλης ήρθαν στο Μίσθι ενώ οι Μισθιώτες δεν είχαν φύγει ακόμη από την πόλη.