Μονάδα καύσης απορριμμάτων στη Δυτική Μακεδονία. Ωριμάζει το σχέδιο των  300 εκατ. ευρώ με έντονες αντιδράσεις

Μονάδα καύσης απορριμμάτων στη Δυτική Μακεδονία. Ωριμάζει το σχέδιο των  300 εκατ. ευρώ με έντονες αντιδράσεις

Πράσινο φως για τη μονάδα ενεργειακής αξιοποίησης απορριμμάτων στην Κοζάνη – Σχέδιο 300 εκατ. ευρώ με έντονες αντιδράσεις

Ωριμάζει, έστω και με βήματα αργά, το σχέδιο κατασκευής μονάδας ενεργειακής αξιοποίησης αποβλήτων στην Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης, με τη Δυτική Μακεδονία να μπαίνει δυναμικά στον εθνικό χάρτη έργων «Waste to Energy». Πρόκειται για μία από τις συνολικά έξι μονάδες που σχεδιάζει το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, με στόχο τη δημοπράτηση έως το 2027 και λειτουργία από το 2030.

Η μονάδα προγραμματίζεται να εγκατασταθεί στον χώρο της αυλής λιγνίτη του ΑΗΣ Πτολεμαΐδα 5, όπου η ΔΕΗ σχεδιάζει επένδυση ύψους 300 εκατομμυρίων ευρώ. Το εργοστάσιο θα έχει ισχύ 38 MW, αξιοποιώντας τα υπολείμματα επεξεργασίας απορριμμάτων (RDF/SRF), με στόχο όχι μόνο την παραγωγή ρεύματος αλλά και τη διάθεση θερμικής ενέργειας προς ενίσχυση των αναγκών της τηλεθέρμανσης στην περιοχή.

Η συγκεκριμένη εγκατάσταση θεωρείται από τις πιο ώριμες στην Ελλάδα, ωστόσο αντιμετωπίζει έντονες αντιδράσεις από τμήματα της τοπικής κοινωνίας, που εκφράζουν ανησυχίες για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις και τη συνολική στρατηγική διαχείρισης των αποβλήτων.

Η τεχνολογία της μονάδας χαρακτηρίζεται ως “state of the art” αντιρρυπαντική, με πρόβλεψη και για ανάκτηση ανακυκλώσιμων υλικών. Κατά την κατασκευαστική φάση, υπολογίζεται ότι θα απασχοληθούν 200 εργαζόμενοι, δίνοντας προσωρινή ώθηση στην τοπική απασχόληση.

Το βασικό πλεονέκτημα της καύσης απορριμμάτων είναι η δραστική μείωση του όγκου τους κατά 90%, καθώς και η ανάκτηση ενέργειας από απόβλητα που υπό άλλες συνθήκες θα κατέληγαν σε ΧΥΤΑ. Ωστόσο, όπως καταγράφεται και στη μελέτη της εταιρείας Enviroplan για το ΥΠΕΝ, παρά τα τεχνικά πλεονεκτήματα, το ζήτημα της κοινωνικής αποδοχής παραμένει κρίσιμο, καθώς δεν λείπουν οι φωνές που χαρακτηρίζουν την καύση ως ενεργοβόρα, περιβαλλοντικά επίφοβη και μακροχρόνια δεσμευτική λύση.

Σύμφωνα με τον σχεδιασμό, η μονάδα στην Κοζάνη θα απορροφά μεγάλο μέρος από τις περίπου 1,2-1,3 εκατ. τόνους RDF/SRF που αναμένεται να παράγονται ετησίως στην Ελλάδα έως το 2030, με τα υπόλοιπα να διατίθενται σε μονάδες ή στην τσιμεντοβιομηχανία.

Λόγω του κανονισμού taxonomy της Ε.Ε., οι μονάδες αυτού του τύπου δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν από κοινοτικούς πόρους, πράγμα που καθιστά αναγκαίο η βιωσιμότητά τους να βασιστεί στην πώληση ενέργειας και gate fees (τέλη αποδοχής αποβλήτων). Συμπληρωματικά έσοδα προβλέπονται από την πώληση μετάλλων και ανακυκλώσιμων υλικών.

Το αν η κοινωνία της Κοζάνης θα αποδεχθεί το  αμφιλεγόμενο αυτό έργο, μένει να φανεί. Το σίγουρο είναι ότι το μεγάλο ενεργειακό στοίχημα της μεταλιγνιτικής εποχής περνά και από την καύση των απορριμμάτων.