ΝΕΟΓΕΝΙΤΣΑΡΙΣΜΟΣ. “Το κακό είναι πλέον ορατό. Ας μην εφησυχάζουμε με την αυταπάτη ότι δεν μας αγγίζει. Θα δώσουμε λόγο στις επερχόμενες γενιές, αλλά πρωτίστως στον Θεό”.

Κατά τη διάρκεια της μακραίωνης φρικτής δουλείας μία από τις αγριότερες ενέργειες των Οθωμανών κατακτητών ήταν η αρπαγή χριστιανοπαίδων από τους γονείς τους, προκειμένου να τα ατιμάσουν, να τα εξισλαμίσουν και, στη συνέχεια, να τα κατατάξουν στα γενιτσαρικά τάγματα προσφέροντας σ’ αυτά την εξουσία να ενεργούν ασύδοτα. Βέβαια τις συνέπειες της ασυδοσίας των γενιτσάρων δεν πλήρωναν οι κατακτητές, αλλά οι κατακτημένοι σκλάβοι τους! Σήμερα κάποιοι «ιστορικοί», κατά την ταυτότητα Έλληνες, υποστηρίζουν με περισσή ποταπότητα ότι οι πρόγονοί μας διαγκωνίζονταν να προσφέρουν τα παιδιά τους, προκειμένου αυτά να ανελιχθούν κοινωνικά και να απαλλαγούν από την άθλια μοίρα του ραγιά! Ασφαλώς και δεν θα τολμούσαν να ασελγήσουν με τόση προστυχιά στη μνήμη των προγόνων μας, αν δεν επικρατούσε ασυδοσία γενιτσαρικού τύπου στη νεοελληνική κοινωνία και βεβαιότητα ατιμωρησίας της όποιας αθλιότητας!

Αρπαγή παιδιών συνέβη και σε άλλες κοινωνίες, ολοκληρωτικές, στους σύγχρονους καιρούς. Δεν είχε τη μορφή της βίαιας απομάκρυνσης από την οικογενειακή εστία, αλλά την εκμαίευση στο σχολικό περιβάλλον του πώς εκφράζονται οι γονείς ή άλλοι συγγενείς για το καθεστώς. Το καθεστώς έμεινε στην ιστορία ως σταλινικό, καθώς επί Στάλιν, τα παιδιά παγιδεύονταν ή εξωθούνταν να καταγγείλουν τους γονείς τους ως εχθρούς του λαού!

Στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και ιδιαίτερα σ’ αυτήν των ΗΠΑ με σχετικά απλές διαδικασίες η Πολιτεία επεμβαίνει, να απομακρύνει από γονείς ή γονέα παιδιά θεωρώντας ότι αυτοί δεν είναι σε τρόπο να τα αναθρέψουν κατά ορθό τρόπο. Και βέβαια σε περιπτώσεις ο θεωρούμενος από την Πολιτεία ορθός τρόπος είναι έκδηλος και γενικά αποδεκτός, σε άλλες όμως «μυρίζει» έντεχνα συγκαλυμμένη δικτατορία. Δικτατορικού τύπου αποφάσεις λαμβάνονται ολοένα και συχνότερα από κυβερνήσεις και, ιδιαίτερα, από υπερκυβερνητικούς μηχανισμούς, οι οποίοι επιτάσσουν στις κυβερνήσεις πολιτική!

Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε δήλωση σε τηλεοπτική εκπομπή της επιτρόπου προστασίας δικαιωμάτων του παιδιού της Κύπρου κυρίας Δ. Μιχαηλίδου με θέμα τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Τόνισε ότι «τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς, γι’ αυτό και κανένα δεν μπορεί να εξαιρεθεί από το μάθημα»! Για να ενισχύσει την άποψή της και να δείξει περίτρανα ότι είναι ετερόφωτη, η διατελέσασα και μέλος του ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου, τόνισε ότι είναι απόφαση του ευρωπαϊκού Δικαστηρίου η απαγόρευση εξαίρεσης μαθητού από το μάθημα κατ’ απαίτηση των γονέων του! Εντυπωσιακότερο είναι ότι πρόσθεσε: Είναι δικαίωμα των γονιών αλλά και δικαίωμα των παιδιών να αυτοπροστατευτούν και να τους προστατεύσουμε. Δεν μπορεί να αφήνουμε τα παιδιά μας απροστάτευτα».

Ποιοι είναι αυτοί, που αναλαμβάνουν την προστασία των παιδιών θεωρώντας τους γονείς ανίκανους να τα προστατέψουν; Οι διεφθαρμένοι υψηλόβαθμοι της Ευρώπης, που βλέπουν απαθώς, αν δεν συμμετέχουν ενεργώς στη διαφθορά με θύματα παιδιά. Είναι κοινό μυστικό ότι η παιδεραστία έχει λάβει τρομακτική έκταση στις χώρες της Ευρώπης. Ακόμη και πρόσωπα της διανόησης, πέραν των άλλων του πολιτικού, επιχειρηματικού και άλλων κλάδων κινούνται ζητώντας την αποποινικοποίηση της παιδεραστίας. Και φυσικά τελικά θα την επιτύχουν, αφού σε κάθε χώρα υπάρχουν πολιτικοί πρόθυμοι να υπηρετήσουν τη διαφθορά.

Κύπρια μάνα οργισμένη από τις δηλώσεις της επιτρόπου προστασίας δικαιωμάτων του παιδιού της απέστειλε ανοικτή επιστολή, αποσπάσματα από την οποία παραθέτουμε.

Με αφορμή τη σημερινή σας δήλωση «Τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς» παίρνω το θάρρος για να σας αποστείλω την παρούσα επιστολή…, για να εκφράσω την απέραντη λύπη μου που πρωτίστως ως άνθρωπος και εργαζόμενη, αλλά κυρίως ως μανούλα εκφράζεστε με αυτό τον τρόπο. Καταρχάς, θα ήθελα να σας αναφέρω με πολλή αγάπη πως στο δωμάτιο του σπιτιού μου βρίσκονται κρεμασμένα πτυχία, μεταπτυχιακά, αριστεία και διαπρέψεις που όμως ποτέ κανένα μέλος της οικογένειας δεν χρειάστηκε να γονατίσει μπροστά τους να τα παρακαλέσει ή να τα ευχαριστήσει. Αντιθέτως, δίπλα σε μια άλλη γωνιά του δωματίου βρίσκονται οι εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων μας που μας βλέπουν καθημερινά να γελάμε, να κλαίμε, να απογοητευόμαστε αλλά ουδέποτε να φοβόμαστε. Ίσως να διερωτάστε ΓΙΑΤΙ… γιατί απλά έτσι μας έμαθαν αυτοί οι γονείς μας, που κατά την ταπεινή σας άποψη ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΑΜΕ.

Αγαπητή κυρία Επίτροπε, στα δώδεκα μου χρόνια έχασα τον πατέρα μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα… Δυστυχώς ή ευτυχώς καμιά Επίτροπος δεν μας στήριξε, δεν ήταν εκεί στον πόνο και στις δυσκολίες μας. Φαντάζομαι είναι εύκολα αντιληπτό να διακρίνετε ποιο άτομο μας στήριξε. Μας στήριξε η ΜΑΝΑ που ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΝΗΚΑΜΕ. Αυτἠ παρακαλούσε νυχθημερόν για το καλό μας, αυτή άκουγε τον πόνο μας, αυτή ήταν εκεί σαν βράχος να μας λέει «ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ, Ο ΘΕΟΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΕΙ ΜΙΑ ΚΑΜΑΡΟΠΟΡΤΑ», αυτή μας σταύρωνε κάθε πρωί και βράδυ, αυτή μας έμαθε πώς να προσέχουμε από τους επιτήδειους της κοινωνίας, αυτή μας έμαθε να προσευχόμαστε και να παρακαλούμε τον Θεό, αυτή μας έμαθε να έχουμε ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ.

Με αυτή λοιπόν την ελάχιστη, ίσως κριτική σκέψη που διαθέτω, αντιλαμβάνομαι τις πιέσεις που δέχεστε από τα μεγάλα στρώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να υλοποιήσετε ένα μάθημα που δεν ανήκει στις αρμοδιότητες κανενός άλλου παρά μόνο των γονέων. Ξέρετε κυρία επίτροπε, σε τι διαφέρουν τα παιδιά από εμάς; Τα παιδιά έχουν ΑΓΝΟΤΗΤΑ, κάτι που εμείς δεν έχουμε, και όμως κάποιοι παλεύουν με νύχια και με δόντια για να την απωλέσουν.

Σας ερωτώ με το χέρι στην καρδιά, νιώσατε ποτέ τους χτύπους από την καρδούλα των μικρών παιδιών όταν τα αναγκάζατε να κάνουν τέστ κορονοϊού… Δεν νομίζω! Θα σας απαντήσω εγώ που ήμουν εκεί κρατώντας το χεράκι τους και μιλώντας τους για να τους αποσπάσω την προσοχή τους. Η καρδιά τους ήταν έτοιμη να σπάσει από τον φόβο, τα μάτια τους πέταγαν σπίθες από την αγωνία και η φωνή τους τρεμόσβηνε όταν τα αναγκάζατε να υποστούν όλο αυτό. Πού ήταν τότε τα δικαιώματα του παιδιού;

Θέλω να σταθώ και να σας ρωτήσω, ως συνάδελφο και ως συνάνθρωπο. Ξέρετε πόσοι συνάνθρωποί μας πάλεψαν, γονατιστοί μπροστά από μια εικόνα για να αποκτήσουν αυτά τα παιδιά; Ξέρετε πόσοι συνάνθρωποί μας παλεύουν, γονατιστοί μπροστά από μια εικόνα για να μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά; Ξέρετε πόσοι συνάνθρωποί μας βρίσκονται στο προσκέφαλο εκατοντάδων καρκινοπαθών παιδιών και γονατιστοί μπροστά από μια εικόνα για να δουν τα παιδιά τους να τρέχουν στους δρόμους ξανά;

Ξέρετε τι σημαίνει ΜΑΝΑ; ΠΑΤΕΡΑΣ; ΠΑΠΠΟΥΣ; ΓΙΑΓΙΑ; Ξέρετε τι χαρακτηρίζει έναν ελληνοκύπριο ορθόδοξο Χριστιανό γονιό; Δεν χρειάζεται να σας απαντήσω, είμαι σίγουρη ότι γνωρίζετε την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα. Το ζητούμενο αγαπημένη μας κυρία επίτροπε είναι εάν θα πάτε κόντρα στους κινδύνους της παγκοσμιοποίησης και θα παραμείνετε πρόσωπο με ΑΝΘΡΩΠΙΑ ή θα μετατραπείτε σε πιόνι; Όλοι μας θα δώσουμε λόγο ενώπιον Θεού και ανθρώπων για τις πράξεις μας και αυτό πρέπει να το έχουμε βαθιά μέσα μας.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση, ΘΧ

Δεν γνωρίζω, γιατί παρατίθενται μόνο τα αρχικά στο τέλος της επιστολής. Χάνει αρκετά από την αξία της. Κλείνω με σκέψεις Γερμανού του πάστορα Νιμέλλερ, θύματος της ναζιστικής θηριωδίας, γραμμένες στο κελί του, πριν από την εκτέλεσή του. «Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης. Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».

Το κακό είναι πλέον ορατό. Ας μην εφησυχάζουμε με την αυταπάτη ότι δεν μας αγγίζει. Θα δώσουμε λόγο στις επερχόμενες γενιές, αλλά πρωτίστως στον Θεό.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»