Πολύς ο λόγος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες στον καιρό μας. Εσωστρεφείς στο έπακρο οι μετέχοντες του λεγομένου δυτικού πολιτισμού και με ψευδαίσθηση ασφάλειας, λόγω υπεροχής έναντι εχθρών, που μπορεί να θέσουν σε δοκιμασία την ασφάλειά τους αυτή, δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να εξετάσουν τα συμβαίνοντα σε πλανητική κλίμακα απολαμβάνοντες την ευμάρειά σε οχυρά που θεωρούν εξόχως ασφαλή. Καυχώνται για την ανωτερότητα του πολιτισμού τους φθάνοντας μάλιστα κατά καιρούς να αυτοπροβάλλονται ως μέλη ιδιαίτερα προικισμένης φυλής, της λευκής, η οποία με ιδιαίτερα χαρίσματα από τη φύση έχει το προβάδισμα, ώστε να διαδραματίζει ρόλο εξουσιαστή επί των άλλων φυλών. Και ας μην ισχυριζόμαστε ότι οι απόψεις αυτές απηχούν ανθρώπους άλλων εποχών εμφορουμένων από ιδεολογίες ολοκληρωτισμού και φυλετικών διακρίσεων. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει, όσο φαίνονται να έχουν αλλάξει.
Αλλά ποιος είναι ο δυτικός πολιτισμός; Κάποιοι επιχειρούν συνθετική προσέγγιση δεχόμενοι ότι είναι ο πλασμένος από τρία σπουδαία ιστορικά χαρακτηριστικά: Την αρχαία ελληνική σκέψη, το ρωμαϊκό δίκαιο και τη χριστιανική πίστη. Το τελευταίο υποστηρίζεται από τους εναπομείνατες στην ήπειρό μας χριστιανούς, ενώ οι ιθύνοντες και η διανόηση απορρίπτουν αυτό με βδελυγμία. Και ευτυχώς που ενεργούν έτσι. Αν ο δυτικός πολιτισμός ήταν θεμελιωμένος στο Ευαγγέλιο του Χριστού, τότε θα ήταν ο Χριστός ένοχος για το πλήθος των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξε και εξακολουθεί να διαπράττει η Δύση. Αλλά ούτε και τα δύο άλλα στοιχεία, που προαναφέραμε αποτελούν θεμέλια του πολιτισμού. Το υποστήριξε ο ιστορικός Ντυροζέλ, στα τέλη του 20ου αιώνα, θέτοντας ως ορόσημο στην ιστορία της Ευρώπης, συνεπώς και του δυτικού πολιτισμού, το 800 μ.Χ. όταν ο Φράγκος ηγεμόνας Καρλομάγνος απέσπασε από τον πάπα της Ρώμης δια της βίας τον τίτλο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, την οποία διάδοχοί του ονόμασαν και αγία! Οι ηγεμόνες της Δύσης, όλοι μέλη των Φραγκογερμανών κατακτητών, που εισήγαγαν το φεουδαρχικό καθεστώς στις κατακτηθείσες περιοχές ασφαλώς δεν κατανόησαν ουδόλως το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, επίκεντρο του οποίου ήταν η αποφυγή της ύβρεως, που επιφέρει την μήνιν των θεών. Ούτε όμως και οι μετέπειτα ηγεμόνες, κατά τις περιόδους τις λεγόμενες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού άλλαξαν στάση. Το τέλος της φεουδαρχίας βρήκε τους ευρωπαϊκούς λαούς με δικαιώματα οπωσδήποτε, τα οποία όμως ποτέ δεν παραχωρήθηκαν και σε άλλους λαούς, που υπέταξαν και εκμεταλλεύτηκαν κατά αγριότατο τρόπο. Και καθώς το αστικό καθεστώς, που διαδέχθηκε το φεουδαρχικό, είναι θεμελιωμένο στην υλιστική – φυσιοκρατική φιλοσοφία, ο αποχριστιανισμός της Ευρώπης μεθοδεύτηκε συστηματικά μέσω της πολιτικής που ασκήθηκε, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση με την αμέριστη υποστήριξη πλήθους διανοουμένων, φιλοσόφων, ιστορικών, λογοτεχνών, κοινωνικών μεταρρυθμιστών. Παρά την έντονη αντιχριστιανική στάση του αστικού καθεστώτος, επήλθε εκ νέου προσέγγιση αυτού με τους ηγέτες των δυτικών χριστιανικών ομολογιών. Από κοινού πορεύθηκαν στις αποικίες στρατιωτικοί, διοικητικοί, επιχειρηματίες και ιεραπόστολοι. Οι τελευταίοι, ως επί το πλείστον προσέφεραν υπηρεσίες στις κατακτητικές χώρες τους και όχι στην Εκκλησία του Χριστού. Ασφαλώς σε όλες τις χώρες – αποικίες, ακόμη και στις με θρησκείες πολύ εχθρικές έναντι του χριστιανισμού, κάποιοι μεταστράφηκαν σε χριστιανική ομολογία, που ήταν τύποις πλέον κυρίαρχη στη χώρα – μητρόπολη (ρωμαιοκαθολικισμός ή κλάδος προτεσταντισμού). Ίσως πρώτοι να υπήρξαν όσοι έσπευσαν να προσφέρουν, με το αζημίωτο, τις υπηρεσίες τους στον κατακτητή. Έτσι σχηματίστηκαν χριστιανικές κοινότητες ακόμη και στο Πακιστάν και στην Ινδία.
Στη Δύση, κατά τον 20ο αιώνα η κατάρρευση των ιδεολογιών βάθυνε υπέρμετρα το υπαρξιακό κενό, ενώ εκτόξευσε στα ύψη το κίνημα των δικαιωμάτων πάσης φύσεως στο όνομα δήθεν της ελευθερίας. Μεταξύ άλλων ο Δυτικοευρωπαίος, καυχώμενος για την κατάκτηση δικαιωμάτων, προβαίνει κατά καιρούς σε ενέργειες, που προσβάλλουν βάναυσα την πίστη συνανθρώπων μας εκτός της ηπείρου μας, η οποία όμως δέχεται συνεχώς από αυτούς με ρυθμούς, που κάποιοι θεωρούν ανησυχητικούς. Και ναι μεν οι χριστιανοί, κατ’ όνομα πλέον μόνο, δεν έχουν διάθεση να αγωνιστούν κατά της βλασφημίας, που εντείνεται, οι μουσουλμάνοι όμως δεν αφήνουν ατιμώρητο τον υβριστή της πίστης τους. Είδαμε τι συνέβη στη Γαλλία με τα χτυπήματα τόσο σε κέντρο, όσο και σε γραφεία εφημερίδας, που στις στήλες της λοιδορείτο κατ’ επανάληψη ο Μωάμεθ και οι συντάκτες της περιφρόνησαν τις προειδοποιήσεις. Διάβασα τελευταία, ότι κάποιοι ανεγκέφαλοι στη Δανία καίνε δημόσια το Κοράνι υπό την προστασία της αστυνομίας. Ο λαός πληρώνει, για την προστασία αφρόνων, που συντελούν στην όξυνση αντιπαραθέσεων.
Λόγω εσωστρέφειας και ψευδαίσθησης απόλυτης ασφάλειας, και εμείς δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση να παρακολουθούμε τα συμβαίνοντα εκτός της ηπείρου μας. Όταν έγινε γνωστή η βλασφημία του Μωάμεθ από την παρισινή Charlie Hebdo, μουσουλμάνοι του Νίγηρα, πρώην γαλλικής αποικίας, έσφαξαν χριστιανούς, για να εκδικηθούν τους «χριστιανούς» υβριστές. Παρακλάδια του στρατού των δολοφόνων του ISIS δρουν και σε χώρες της Αφρικής με μουσουλμανικό πληθυσμό, Προ λίγων ετών αντάρτες στη Νιγηρία είχαν απαγάγει εκατοντάδες μαθήτριες γυμνασίου. Παρά τη δήθεν κινητοποίηση των ισχυρών των «χριστιανικών» χωρών, αυτές, όσες επιβίωσαν, βρίσκονται σε χαρέμια. Και το αντάρτικο φουντώνει στη βόρεια Νιγηρία, απ’ όπου οι χριστιανοί τρομοκρατημένοι μεταναστεύουν προς νότο. Βέβαια αυτό δεν δυσχεραίνει τους οικονομικά ισχυρούς «χριστιανούς» να εκμεταλλεύονται τα μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου της χώρας. Σφαγές χριστιανών έγιναν και στην Κεντραφρικανική Δημοκρατία, πρώην γαλλική αποικία, αλλά ο πάπας απλά προεδρεύει και εύχεται υπέρ της ειρήνης! Στην Αίγυπτο οι φανατικοί μουσουλμάνοι, ευτυχώς όχι πολλοί, διώκουν διαρκώς τους κόπτες χριστιανούς και δυναμιτίζουν ναούς σε ώρα λατρείας. Αλλά αυτούς δεν τους στηρίζει κανένας χριστιανός ηγέτης, αφού είναι «ανάδελφοι». Στη Συρία και στο Ιράκ οι χριστιανοί, ορθόδοξοι, μονοφυσίτες και λίγοι ρωμαιοκαθολικοί, υπέστησαν τις φρικτές συνέπειες της άγριας μανίας των δολοφόνων του ISIS. Οι χριστιανοί του Ιράκ, μειώθηκαν κατά 1.000.000, μετά την εισβολή των Αμερικανικών στρατευμάτων στη χώρα προς ανατροπή του Σαντάμ. Ουδείς ηγέτης, θρησκευτικός ή πολιτικός νοιάστηκε! Στη Συρία οι δολοφόνοι απήγαγαν και εκτέλεσαν τους επισκόπους του Χαλεπιού, της ελληνιστικής Βέροιας, ορθόδοξο και μονοφυσίτη. Μεγάλη η «στενοχώρια» των αξιωματούχων των ΗΠΑ, οργανωτών του στρατού των δολοφόνων, με την οικονομική βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας και άλλων αραβικών χωρών και τη στήριξη της Τουρκίας με διάθεση στρατιωτών (20% του συνόλου). Τελευταία άρχισε διωγμός χριστιανών (αγγλικανών) στο Πακιστάν. Πολύ φοβούμαι πως δεν θα έχουν καλό τέλος στη χώρα αυτή των φανατικών, των πλέον θερμών υποστηρικτών της Τουρκίας, τη χώρα, με την οποία συνεργάζεται η κυβέρνησή μας!
ΟΙ Αρμένιοι του Αρτσάχ (Ναγκόρνο Καραμπάχ) εγκατέλειψαν πρόσφατα τις πατρογονικές τους εστίες, καθώς η απειλή των Αζέρων, στενών συμμάχων της Τουρκίας, εντείνεται με την πάροδο του χρόνου. Η ορθόδοξη (;) Ρωσία στα πλαίσια της εξωτερικής πολιτικής , παρακολουθεί εκ του μακρόθεν τις εξελίξεις. Αλλά και η ορθόδοξη (;) Ελλάδα δεν βρήκε λόγο , δια της κυβερνήσεώς της να αρθρώσει.
ΟΙ χριστιανοί δοκιμάζονται σε πολλά μέρη του πλανήτη, αλλά δεν υπάρχουν πλέον χριστιανοί να τους στηρίξουν, καθώς αυτοί που έχουν τη δύναμη έχουν πάψει να είναι χριστιανοί. Μόνο στο Θεό μπορούν να εναποθέσουν πλέον τι ελπίδες τους οι νέοι μάρτυρες.
« ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
