Φωτεινή Μαστρογιάννη
Ο γνωστός Ελληνοαμερικανός διεθνολόγος Δρ. Νικόλαος Μωραΐτης θεωρεί ότι θα υπάρξει αναδιαμόρφωση συνόρων σε παγκόσμια κλίμακα μέσω της κατάργησης του έθνους – κράτους, επισημαίνει ότι η ΕΕ δεν εγγυάται τα σύνορα της Ελλάδας γιατί δεν έχει αμυντική και πολιτική ταυτότητα και την ανάγκη ύπαρξης πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα που θα σχεδιάσει την άμυνα της χώρας με υψηλή στρατηγική δεδομένου ότι κατά την άποψή του επίκειται τοπικός πόλεμος Ελλάδας – Τουρκίας, ο δε λαός θα πρέπει να πάψει να έχει κομματικές παρωπίδες και ιδεοληψίες. Θεωρεί επίσης ότι ένας πιθανός κατακερματισμός της ΕΕ θα ωφελήσει την Ελλάδα γιατί θα μπορεί να αναπτύξει ανεξάρτητα την οικονομία της και δεν θα διακυβεύεται το συμφέρον επιβίωσης.
Ακολουθεί η συζήτηση του Δρ. Ν. Μωραΐτη με τη Φωτεινή Μαστρογιάννη.
Φωτεινή Μαστρογιάννη: Η εκλογή του προέδρου Τράμπ τι σηματοδοτεί για την Ελλάδα;
Νικόλαος Μωραΐτης: Η εκλογή του προέδρου Ντόναλντ Τράμπ, σηματοδοτεί για την Ελλάδα ότι σε αυτό τον ανταγωνιστικό εμπορικό και οικονομικό κόσμο, ο μοναδικός στόχος του κράτους είναι να μεριμνήσει για την επιβίωσή του, την ασφάλειά του και το εθνικό του συμφέρον.
Στις δηλώσεις του, ασχέτως αν είναι υλοποιήσιμες η όχι, μίλησε για τις αποφάσεις που θα πάρει για το διεθνές εμπόριο, για τις εμπορικές συμφωνίες, τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, για την κατάργηση δασμών μεταξύ των χωρών της NAFTA, για τη μεταφορά επενδύσεων και θέσεων εργασίας στο εξωτερικό, για την μετακίνηση της παραγωγής σε χώρες του Τρίτου Κόσμου για χαμηλό κόστος εργασίας, για επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών με NAFTA και εμπορική συμφωνία των χωρών του Ειρηνικού (TTP). Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτές οι δηλώσεις σηματοδοτούν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα – ελληνικές εταιρίες που έφυγαν στα Βαλκάνια, Έλληνες που μεταναστεύουν στο εξωτερικό για ανεύρεση εργασίας, οι μισθοί φτώχειας, η οικονομική ανισότητα, οι καταστρεπτικές για την ελληνική κοινωνία εμπορικές συμβάσεις με την Ευρώπη και τις πολυεθνικές που είναι εναντίον των ελληνικών συμφερόντων.
Πράγματι, τα αποτελέσματα της NAFTA έφεραν μεγάλα κέρδη στις ελίτ και τις μεγάλες επιχειρήσεις, και στους εργαζόμενους μισθούς πείνας, φτώχεια. Αλλά, και στις ΗΠΑ, είναι φανερή η οικονομική ανισότητα.
Φυσικά, εκατομμύρια εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους ή είδαν τους μισθούς τους να παραμένουν στάσιμοι, βίωσαν την οικονομική αστάθεια, την ανασφάλεια και βούτηξαν στη φτώχεια. Οι εργάτες βρήκαν δουλειές στα εργοστάσια των πολυεθνικών, στα σύνορα ΗΠΑ με το Μεξικό, με μισθούς σκλάβων. Μικρές μεξικανικές επιχειρήσεις δεν άντεξαν στον ανταγωνισμό των πολυεθνικών και χρεοκόπησαν. Εκατομμύρια Μεξικάνοι εργάτες αναγκάστηκαν να αναζητήσουν δουλειά στις ΗΠΑ.
Κατά συνέπεια, ο Τράμπ, μιλάει για κάτι που έχουμε γράψει πριν αρκετά χρόνια: Για μεταρρύθμιση των εμπορικών συμφωνιών και διεθνών Οργανισμών. Μιλάει για την εξάλειψη των συνόρων που ίσχυαν παλαιότερα. Στέλνει το μήνυμα ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο των εμπορικών συμφωνιών και να αναπροσαρμόσουμε τις υπάρχοντες συμφωνίες προκειμένου να πληρούν τις ανάγκες των χωρών μας.
Φωτεινή Μαστρογιάννη: Θεωρείτε ότι ο τουρκικός επεκτατισμός, όπως εκδηλώνεται αυτή τη στιγμή εναντίον της Ελλάδας, θα εξελιχθεί σε κάποια πολεμική σύρραξη;
Νικόλαος Μωραΐτης: To ότι η Τουρκία αποβλέπει εις την πολιτικοποίηση του όλου θέματος με απώτερο σκοπό τον τουρκικό επεκτατισμό εις το απώτερον μέλλον είναι γνωστό. Οι προσπάθειες της Τουρκίας, για συνεκμετάλλευση, συγκυριαρχία και ουσιαστική, τρόπον τινά ειπείν, εισβολή στο Αιγαίο, είχε αρχίσει από το 1962.
Συγκεκριμένα, την περίοδο εκείνη, η Τουρκία, για πρώτη φορά, έθεσε στο ΝΑΤΟ, το αίτημα αναλήψεως της ευθύνης και επιχειρησιακής διευθύνσεως του Ανατολικού Αιγαίου, ως και τη μέριμνα αμύνης του θαλασσίου αυτού χώρου από τον τουρκικό στόλο. Το αίτημα αυτό απορρίφθηκε, διότι η ζώνη ευθύνης της Τουρκίας έχει καθορισθεί εις τον Εύξεινο Πόντο.
Παρά ταύτα, η Τουρκία εμμένει ακόμη στην μεγαλομανή αυτή ιδέα της, η οποία, το 1969, παρακάμπτει το ΝΑΤΟ και δοκίμασε άλλη οδό προσπελάσεως, διά του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, εις τον οποίο υπέβαλε σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο καθόριζε τα εξής:
1) Τα νησιά δεν θα έχουν δικαιώματα επί της αιγιαλίτιδος ζώνης, 2) Επί συνορευούσης ζώνης, 3) Της υφαλοκριπίδος και 4) Επί της οικονομικής ζώνης.
Και ο πλέον κοινός νους αντιλαμβάνεται, ότι βάσει της προτάσεως αυτής, η νοητή γραμμή διαχωρισμού των χωρικών υδάτων, δέον να χαράσσεται από ηπειρωτικής χώρας εις ηπειρωτικήν και τοιουτοτρόπως το Αιγαίο θα καθίστατο τουρκική θάλασσα.
Η πρόταση αυτή ψηφίστηκε μόνο από την Τουρκία και την Τύνιδα. Η τουρκική Κυβέρνηση, επειδή απέτυχε και σε αυτή τη προσπάθεια, υπέβαλε δεύτερο τροποποιημένο σχέδιο, το οποίο είχε ως εξής: Τα νησιά να έχουν δικαίωμα επί της αιγιαλίτιδας ζώνης, της συνορευούσης ζώνης, της υφαλοκρηπίδας και της οικονομικής ζώνης, αναλόγως: α) του μεγέθους των β) του πληθυσμού, γ) της γεωγραφικής γειτνιάσεως και δ) αναλόγως της γεωμορφολογικής διαμορφώσεώς των.
Και αυτό το σχέδιο απορρίφτηκε με συντριπτική πλειοψηφία, αφού επί συνόλου ψήφισαν 149, ψήφισαν υπέρ του σχεδίου μόνον 6. Εν συνεχεία, διετύπωσε και άλλο σχέδιο, εξίσου εξωφρενικό με τα δύο πρώτα. Βάσει του σχεδίου τούτου, τα τέσσερα κριτήρια του νεωτέρου σχεδίου θα εφαρμόζονται μόνον επί της οικονομικής ζώνης. Τούτο σε τελευταία ανάλυση, εάν ετίθετο σε εφαρμογή, τι θα σήμαινε; Η Τουρκία θα έφθανε μέχρι του Θερμαϊκού κόλπου και του Αγίου Όρους και η Λιβύη και η Αίγυπτος μέχρι του Σαρωνικού κόλπου.
Μόνον η αναφορά μας εις το πρόσφατο παρελθόν αποδεικνύει, ότι η όποια Τουρκική Κυβέρνηση έχει από μακρού εκπονήσει τα σχέδια, για την κατάλυση του καθεστώτος του Αιγαίου, που σε τελευταία ανάλυση αποτελούν τα πρώτα σημεία εις τον ορίζοντα του επικειμένου τουρκικού επεκτατισμού.
Αξίζει, επιπλέον ν’ αναφερθώ ότι είχε δοθεί η δυνατότητα να παρακολουθήσω το ετήσιο συνέδριο της τουρκικής οργάνωσης “American Friends of Turkey”, που συνήλθε στην Ουάσιγκτον, από τις 20 έως 23 Φεβρουαρίου το 1991. Στο περιθώριο του συνεδρίου είχα την ευκαιρία ν’ ανταλλάξω λίγες απόψεις και με τον γνωστό Ναύαρχο Μπιρέντ, ο οποίος θεωρούνταν ένας από τους κύριους τεχνοκράτες της επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας στο Αιγαίο.. Μου είχε δηλώσει ότι: “δεν υπάρχουν οριοθετημένες γραμμές και σύνορα στο Αιγαίο”. Πρόκειται για τις γνωστές και απαράδεκτες τουρκικές απόψεις προσέγγισης του προβλήματος και του έδωσα την πρέπουσα απάντηση.
Εκείνο που με ανησυχεί βαθύτατα είναι η δραματική εξέλιξη που λαμβάνουν τα πράγματα στις σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας. Πιο συγκεκριμένα, φοβάμαι πως η όλη κατάσταση οδηγείται σε τοπικό πόλεμο Ελλάδος-Τουρκίας.
Κατόπιν των ανωτέρω και αν λάβουμε υπ’ όψη: 1) Τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με την Τουρκία, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο. 2) Τις ανακατατάξεις που λαμβάνουν χώραν στη Μέση Ανατολή. 3) Τον τουρκικό επεκτατισμό που κατευθύνεται από το κατεστημένο της αμερικανικής πρωτεύουσας και 4) ότι τα προσεχή 5 χρόνια θα είναι τα πιο κρίσιμα για την παγκόσμια κατάσταση, αλλά ειδικότερα για μας, που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τόσους κινδύνους, νομίζω, ότι θα πρέπει να μας εμβάλλει σε ανησυχίες, που διάκεινται δυσμενώς σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων και δικαίων.
Η κρίση στη Μέση Ανατολή, που άπτεται άμεσα της ασφάλειας της Πατρίδας μας, δεν απέχει πολύ απ’ όσα κατά καιρούς είχα γράψει γύρω από τον Ισλαμισμό, ιδιαίτερα το 1990 με θέμα “Το ισλάμ το νέο μέτωπο της Ευρώπης”, που τελευταία πολιτικοποιείται ραγδαία όχι μόνο στις χώρες προέλευσής του, αλλά και σ’ αυτή την Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ισλαμική κίνηση βέβαια, που λαμβάνει απειλητικές διαστάσεις, γιατί οι χώρες που την γαλουχούν έχουν στα χέρια τους το πανίσχυρο όπλο “πετρέλαιο”, γύρω από το οποίο εκτυλίσσονται όλες. Τώρα που ο Ισλαμικός Άξονας κατάφερε και βρήκε διέξοδο στη Μεσόγειο, δια της Τουρκίας –όπως μεθοδεύεται- τα πράγματα για την Πατρίδα μας είναι δραματικά
Είναι φανερό ότι η χώρα μας βρίσκεται στο σταυροδρόμι πολλών επιλογών και εκεί ακριβώς η πολιτική και διπλωματική μας ηγεσία οφείλει να επιδείξει όλη την ικανότητα και κοντά σ’ αυτή και η στρατιωτική, γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορεί να λειτουργήσει η πρώτη. Και αναφέρομαι σε ικανότητα, επειδή φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα πρέπει να την επιδείξουμε για να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις αυτές σε σχέση με τους τουρκικούς ελιγμούς, προκλήσεις, παραβιάσεις, θερμά επεισόδια, κλιμάκωση, απειλές χαμηλής έντασης. Οι κίνδυνοι είναι άμεσοι για την ασφάλεια της Πατρίδας μας. Με απασχολεί σοβαρά ο φόβος αν η Τουρκία αναγκαστεί να ενδώσει για το κουρδικό, και συμπλεύσει κατά κάποιο τρόπο με τις απαιτήσεις μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή και επιχειρήσει να συνδέσει την υποχώρησή της με το καθεστώς των Νησιών μας στο Αιγαίο Πέλαγος.
Από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι διαμορφωτές αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής πρέπει να συνδεθούν με την “ακαδημαϊκή/διεθνολογική κοινότητα”, η οποία, ακαδημαϊκή εμπειρική έρευνα και μελέτη, μέσα από την θεωρία διεθνών σχέσεων, έχει την δυνατότητα να ερμηνεύσει, να αναλύσει να αξιολογήσει και να προβλέψει την υφιστάμενη κατάσταση. Αυτή η σύνδεση θα δημιουργήσει έναν στρατηγικό σχεδιασμό που θα εφαρμόσει μια εθνική στρατηγική.
Φωτεινή Μαστρογιάννη: Πως βλέπεται να εξελίσσεται η κατάσταση με την Κυπριακή Δημοκρατία;
Νικόλαος Μωραΐτης: Είναι κοινά παραδεκτό ότι οι αποφάσεις της Κυπριακής κυβέρνησης, όπως το ταξίδι στην Ελβετία, οδηγούν μόνο σε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και δημιουργία μιας Τουρκικής επικυριαρχίας και παραμονής των κατοχικών στρατευμάτων.
Η θέση του κυπριακού και ελλαδικού λαού πρέπει να είναι η άμεση αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής. Οποιεσδήποτε αποφάσεις, και εγγυήσεις, απ’ όπου κι αν προέρχονται, ωφελούν μόνο την παράνομη εισβολή της Τουρκίας, και τη δημιουργία ενός Τουρκικού κράτους από εποίκους Τούρκους. Το βασικό κίνητρο στις αποφάσεις της Κυπριακής δημοκρατίας πρέπει να είναι η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας.
Φωτεινή Μαστρογιάννη: Πολλοί θεωρούν ότι πολύ σύντομα η ΕΕ θα διαλυθεί ή θα γίνει πολλών ταχυτήτων. Ποια είναι η γνώμη σας; Ποιες οι επιπτώσεις για την Ελλάδα στη μία και στην άλλη περίπτωση;
Νικόλαος Μωραΐτης: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εάν διαλυθεί η Ευρωζώνη, όπως υποστηρίζεται συχνά, θα γίνει για δύο λόγους. Πρώτον, δεν είναι οικονομική κοινότητα που να έχει μια εθνοκεντρική δομή κοινής δημοσιονομικής και τραπεζικής ένωσης, κοινές παραγωγικές σχέσεις, κοινή οικονομία και κοινά συμφέροντα.
Αναντίρρητα, τα κράτη της Ευρώπης είναι ένα ψηφιδωτό διαφορετικών συμφερόντων, οικονομικών δυνατοτήτων, εμπορικών και τεχνολογικών επιδόσεων, πολιτικών αντιλήψεων, παραδόσεων, βιομηχανικών επιπέδων, διαφορετικά ήθη και έθιμα.
Πράγματι, υπάρχουν ανισορροπίες, και ανταγωνισμός μεταξύ αδυνάμων και ισχυρών κρατών. Επιπροσθέτως, για να μπορέσει να διατηρηθεί μια “οικονομική κοινότητα,” απαιτείται να έχει και την πολιτική ένωση. Απεναντίας, αυτή η ¨διαφοροποιημένη εθνοκρατικά” ένωση που ονομάζεται ΕΕ, που δεν έχει οικονομική αλληλεγγύη, η κοινή δημοκρατική κατεύθυνση, ούτε κοινά συμφέροντα, δεν μπορεί να έχει πολιτική ένωση για να συγκροτήσει και να διατηρήσει αυτή την οικονομική δομή. Άλλωστε, πολιτικά και θεσμικά είναι αδύναμη για να έχει μια κοινή πολιτική. Γι’αυτό και δεν υπάρχει εγγύηση των συνόρων μας διότι η ΕΕ δεν έχει πολιτική και αμυντική ταυτότητα. Τα σύνορα της “Ευρωπαικής Κοινότητας” είναι άγνωστα από πλευράς πολιτικής και ασφάλειας.
Εκτός απ’ αυτό, οι ηγεμονικές πολιτικές και οικονομικές πρακτικές μέσα στην Ευρώπη, κυρίως της Γερμανίας, είναι το κίνητρο προς διάλυσή της.
Από την άλλη πλευρά, εάν έχουμε έναν κατακερματισμό της ΕΕ, η Ελλάδα θα έχει το δικό της νόμισμα, την δική της νομισματική και δημοσιονομική ελευθερία για την ανάπτυξη της οικονομίας της και θα έχει μια πιό ανταγωνιστική οικονομία. Στην περίπτωση αυτή θα σταματήσει να διακυβεύεται το συμφέρον επιβίωσης.
Φωτεινή Μαστρογιάννη: Ο πλανήτης πλέον αλλάζει σε ταχείς ρυθμούς και αντίστοιχα αλλάζουν και οι σχέσεις των κρατών. Ποια είναι η στάση που πρέπει να κρατήσει το Ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεδομένου ότι είναι υπό την εποπτεία των δανειστών;
Νικόλαος Μωραΐτης: Έχω αναλύσει σε πολλά άρθρα μου για τις αλλαγές στο διεθνές σύστημα και ποιά είναι η κατευθυντήρια δύναμη πίσω από αυτές, δηλαδή από την μετάβαση μιας κοινωνικο-οικονομικής πολιτικής δομής, σε μια άλλη, πως πέτυχε την παρούσα κατάσταση, στην οποία φαίνεται να οδηγείται και γιατί.
Πράγματι, στον 21ο αιώνα, τον οποίο διανύουμε, μπαίνουμε σε έναν πολύ διαφορετικό εμπειρικό κόσμο. Αυτός ο διεθνοποιημένος κόσμος, που ζούμε σήμερα, θα δημιουργήσει προκλήσεις, απειλές και ευκαιρίες. Θα υπογραμμίσω, επίσης, τις σχετικές εθνικές και διεθνείς απειλές: Η άνιση κατανομή του πλούτου, η διεύρυνση του χάσματος του εισοδήματος, η φτώχεια, η ανισότητα, οι εθνολογικές συγκρούσεις, η ανεξέλεγκτη μετανάσταευση και η πείνα, σε παγκόσμια κλίμακα. Σκοπός του Ελληνικού πολιτικού συστήματος θα πρέπει να είναι ο εντοπισμός των προβλημάτων και με μια ορθολογιστική εθνική στρατηγική να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσες και απειλές, που διαμορφώνουν τον νέο διαφορετικό κόσμο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παγκόσμια οικονομία πλησιάζει τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τις χρόνιες από τις οξείες καταστάσεις. Ενώ οι κυβερνήσεις και επιφανείς οικονομολόγοι έχουν την τάση να μιλάνε για αυτήν την κατάσταση ως μια “νομισματική κρίση”, η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή από ό, τι λέει η ορολογία τους.
Η διεθνής οικονομική κρίση δημιουργεί μια οικονομική δυσπραγία, η οποία ενισχύει μια ανεξέλεγκτη μετανάστευση που απειλεί την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα, τόσο στις προηγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες. Νέες παγκόσμιες προκλήσεις αναδύονται τώρα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Για παράδειγμα, οι εθνο-θρησκευτικές συγκρούσεις, η εξάντληση των φυσικών πόρων, η διεθνής τρομοκρατία, ομάδες οργανωμένου εγκλήματος, και αυταρχισμός στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Αυτά συνήθως προκύπτουν από τις παγκόσμιες δομικές αλλαγές, όπως αυτές που σχετίζονται με την οικονομική παγκοσμιοποίηση, την αλληλεξάρτηση και τη νέα παγκόσμια τάξη.
Μια παγκόσμια τάξη περιθωριοποιημένη από την παγκοσμιοποίηση, αναδύεται στις αναπτυσσόμενες και στις ανεπτυγμένες χώρες οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο τη διεθνή ειρήνη και την εσωτερική σταθερότητα που θα ταρακουνήσουν τα οικονομικά και πολιτικά συστήματα του κόσμου. Οι ηγέτες του δυτικού κόσμου δεν πρέπει να αγνοούν την περιθωριοποιημένη αυτή δύναμη που θα διαταράξει τις κοινωνίες.
Η μετατόπιση των ανθρώπων από την ύπαιθρο στις πόλεις, (σε χώρες του τρίτου κόσμου) φέρνει μαζί της την αποδυνάμωση των παραδοσιακών πολιτικών και κοινωνικών συστημάτων. Οι αστικές και μικροαστικές τάξεις των αναπτυσσομένων χωρών έχουν γίνει γόνιμο έδαφος για στρατολόγηση ριζοσπαστικής πολιτικής και θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Οι μετανάστες γίνονται όλο και πιο συνειδητοί του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Η τηλεόραση και τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης φέρνουν αυτά τα κενά μέσα στα σπίτια και στις συνειδήσεις όλων. Το παγκόσμιο σύστημα ανταμείβει και τιμωρεί. Σε μια κρίση ο πληθυσμός θα στραφεί στους πολιτικούς του ηγέτες για να διευκολύνουν τις επιπτώσεις των οικονομικών κυρώσεων.
Φυσικά, αυτά τα φαινόμενα δεν είναι νέα. Η μετατόπιση πληθυσμών από την τεχνολογία έχει πιθανώς συμβεί από την εφεύρεση του φτυαριού. Και οι μεταναστεύσεις έχουν λάβει χώρα σε κάθε οικονομική επανάσταση. Αυτό που είναι μοναδικό στην εποχή μας, είναι η κλίμακα της διεθνούς επίδρασης και ο ρυθμός της τεχνολογικής αλλαγής. Η πρόκληση του εξανθρωπισμού της διαδικασίας είναι, ως εκ τούτου, άνευ προηγουμένου.
Η Παγκοσμιοποίηση, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, και οι προκλήσεις αυτού του νέου αιώνα θα φέρουν τη δυνατότητα της διάλυσης του έθνους-κράτους λόγω των δημογραφικών και περιβαλλοντικού στρες. “Στο εξής, ο χάρτης του κόσμου δεν θα είναι ποτέ στατικός, θα είναι μια συνεχώς μεταλλασσόμενη αναπαράσταση του χάους”. Η πηγή σύγκρουσης θα βασίζεται σε ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω: Πολιτισμικές διαιρέσεις, παγκόσμιες διασπάσεις εναντίον ομογενοποίησης, ανεπάρκεια, εγκληματικότητα, εθνολογικές συγκρούσεις, υπερπληθυσμός και ασθένειες. Αυτά θα δώσουν αφορμή για συγκρούσεις μεταξύ εθνών και ομάδων από διαφορετικούς πολιτισμούς, μεταξύ ενός πολιτισμού έναντι του άλλου, ή μεταξύ ενός ομοιογενή παγκόσμιου εμπορικού δικτύου και μιας παγκόσμιας αναρχίας. Πολλά από τα έθνη-κράτη, θα αποδυναμωθούν και τα εθνικά τους σύνορα θα λάβουν μια νέα δομή.
Συμπερασματικά, έχει καταστεί σαφές ότι, αυτός ο αιώνας υπόσχεται να αποτελέσει μια περίοδο επανάστασης στην τεχνολογία της πληροφορικής, στην επιστήμη, και στην οικονομία που αναπόφευκτα θα έχουμε και την κοινωνική επανάσταση. Πιστεύω, ότι, η Ελλάδα πρέπει να μεριμνήσει για την ασφάλειά της σχεδιάζοντας μια υψηλή στρατηγική διότι θα έχουμε αλλαγές στον καταμερισμό ισχύος, και θα δούμε ανεξέλεγκτες μεταβλητές στο διεθνές σύστημα, και στην περιοχή μας.
Φωτεινή Μαστρογιάννη: Πολλοί Έλληνες ελπίζουν στην παρουσία ενός ηγέτη. Πώς θα έπρεπε να είναι κατά τη γνώμη σας ο ηγέτης αυτός στις δύσκολες στιγμές που ζούμε;
Νικόλαος Μωραΐτης: Είναι γεγονός ότι, για να λυθεί η παρακμιακή πορεία της Ελλάδς, πρέπει να παρουσιαστεί ένας αδιάφθορος ηγέτης, που δεν θα κάνει την πολιτική καριέρα του. Να είναι αυτός που θα υιοθετήσει το βίωμα/εμπειρία της κοινωνίας και να επιδιώξει να λειτουργήσει το πολιτικό σύστημα προς το συμφέρον του έθνους.
Ταυτόχρονα, να είναι ηγέτης με οξύνοια, διορατικότητα, πολιτική υφή και προπαντός να έχει εθνική ευαισθησία. Να γνωρίζει άριστα την διεθνή πολιτική κατάσταση. Οι θέσεις του να αποτελούν εθνικό μεγαλείο και εγγύηση για την ασφάλεια και διατήρηση του εθνικού συμφέροντος. Πρέπει να έχει ισχυρά βάση την δημοκρατική του υπόσταση και το πιστεύω, να αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της εξασφάλισης της εθνικής μας ακεραιότητας, αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας.
Συγχρόνως να έχει συναίσθηση ότι έχει μεγάλη εθνική αποστολή και υπέρτατη υποχρέωση έναντι της Πολιτείας: Να την διασφαλίζει άγρυπνα από κάθε εσωτερική και εξωτερική επιβουλή, κάτω μάλιστα από τις πλέον δύσκολες συνθήκες της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας.
Υστερα, να γνωρίζει ότι είναι μέγα το βάρος της ευθύνης, που θα αναλάβει, κάτω μάλιστα από τις πλέον δύσκολες και αντίξοες συνθήκες, αφού, μεταξύ άλλων, οι Τούρκοι συνεχίζουν την εισβολή και κατοχή της Κύπρου και βρίσκονται απειλητικοί προ των θυρών του Αιγαίου. Θα πρέπει να είναι αυτός που απερχόμενος θα αφήσει στον διάδοχό του μια ΕΛΛΑΔΑ ακέραιη γεωγραφικά και μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που ν’ αποτελεί το ίνδαλμα στον ευρωπαικό χώρο.
Φωτεινή Μαστρογιάννη: Έχετε κάποιο ειδικό μήνυμα να στείλετε στους Ελληνες που θα μας διαβάσουν;
Νικόλαος Μωραΐτης: Αξίζει, να αναφερθούμε στον αείμνηστο συντηρητικό πολιτικό επιστήμονα Leo Strauss ο οποίος είχε πει κάποτε, αναφερόμενος στους φιλελεύθερους συναδέλφους του: «Τραγουδούν ενώ η Ρώμη καίγεται! Το χειρότερο είναι ότι δεν γνωρίζουν ότι τραγουδούν ή ότι η Ρώμη έχει παραδοθεί στις φλόγες».
Αναρωτιέται κανείς τι θα έλεγε ο Strauss για την αδιαφορία και την αδράνεια των Ελλήνων να αντιμετωπίσουν την «πρωτοφανή και πρωτόγνωρη παρακμιακή πορεία της χώρας. Αλλά και οι πολιτικοί, εθελοτυφλώντας μπροστά στο πραγματικά οριακό σημείο που έχει φθάσει η Πατρίδα, μοιάζουν περισσότερο με μυρμήγκια που ζουν στους πρόποδες ενός βουνού την ώρα που γίνεται κατολίσθηση. Καθώς κομμάτια βράχων και ξύλα αρχίζουν να πέφτουν επάνω στην φωλιά τους, αυτά είναι ακόμη απασχολημένα με το να μετακινούν ένα κλαδάκι από εδώ, ένα βότσαλο από εκεί και με το να προσπαθούν να ανοίξουν ξανά παλιά μονοπάτια που έχουν φράξει.
Η παρακμιακή πορεία της χώρας, μας γυρίζει πίσω στην εικόνα του Strauss για τους φιλελεύθερους που τραγουδούν την ώρα που η Ρώμη καίγεται. Οι λύσεις στην παρακμιακή πορείας της χώρας, θα βρεθούν μόνον εάν ο λαός απεγκλωβιστεί από τις «παραπολιτικές και κομματικές παρωπίδες, ιδεοληψίες και εικονικές πραγματικότητες», και δει την κατάσταση μέσα από μια εμπειρική πραγματικότητα.
