ΝΤΟΠΙΟΛΑΛΙΑ ΔΡΥΟΒΟΥΝΟΥ: ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ. ΗΡΘΙΝ ΟΥ ΚΑΖΑΝΑΡΣ (ΟΥ ΠΑΠΠΟΥΣ ΟΥ ΝΤΑΗΚΑΣ)
Γράφει ο ΠαναγιώτηςΚωστόπουλος
Δ8
Κώτσιους: Κάτσι ρε Νάσιου..πως δε γένουντι…προυχτές πέβγανιν ου Χρήστους τ Τσέγκου…ιφιράμι τα νταούλια. Ίρθιν γιρί παρέα , ίρθιν ικείνους ου κλαριντζής πτου χουτούρ μι τ ζιούσκα στου κούτιλου, στου τρουμπόν’ ήταν ου ντιούλκας ου γκαβουμήτσιους πτ’ σέλτσα, κουρνέτα ου Νκόλας ου Παράσχους πν’ Πιπιλίστα..κι στου νταούλ..ικείνου του θιριό πτου φουργκάτσ’ , ου μαυρουσιώμους πδεν τουν χουρούν οι θύρις, κι ήφιριν ένα νταούλ’ ίσια-ίσια μι ν’ πόρτα στου καζάν’..δυο έκαμάμι κουμάντου κι τρείς άμπουχναν για να σέβ στου καζάν’. Ωρέ λέμι τζιουμάκ’ να παίζ δεν ήφιριν; Κι τι να ιδούμι..ξιφώρτουσι πτου μπλάρ για τζιουμάκ’ ένα ντίπ όκαχτου μι τουν κόπανου π χπούν όταν πλέν, τς βιλέντζις τα πουκρόβια κι τς φλουκάτις κι για του τζιαμτζιούμ πουπάν ήφιριν όχ βίτσα αλλά μια κρανίσια κλούτσα. Έχ’ κι κατ’ πόχειρα σαν φκιάρ…κάτ’ πλάτις τρανύτιρις που πλάστ’ σβέρκου σα κτούκ που χουντρό λιυκάδ..
Τς έβαλάμι ικείια σν πουκάτ τ μιριά. Ου Μαυρουσιώμους χπούσιν στς γριντιές. Στρώθκαμι κι μείς κι τς φουνάζου «λαλτστάδις; Άει χίρνατι..πρώτα ένα για του τραπέζ’ κι ύστιρα ένα σκρόπιου να ριχτούμι ψίχα»
Χιρνάει ου κλαριντζής ένα βαρύ, «μπιζέρσα κι βαρέθκα μαντήλια να κιντώ» κι του«φίλοιμ καλουσουρίσατι..φίλοιμ κι αγαπήμένοιμ» για του τραπέζ…ψίχα ακούουνταν οι κουρνέτις κι ντιπ του νταούλ. Ιμείς τσιγκρούσαμι , σβιγγουνάμι ετρουγάμι κι ακούουνταν όλου μόνι ιυχές «αει καλό έξουδου», «κι τ’ χρόν’» «καλά καζάνια νάχτι» «να πιτχέντι τα γράδα», «όλα αμπέλια»..όλου γκουκυρουσύνις..χαρά κι μιράκ’ ρε
Μια δόσ’..τηράει ου κλαριντζής πουκάτ απ τ ζιούσκα τουν Νκόλα πν Πιπιλίστα κι του Μαυρουσιώμου του νταουλτζή..συνουιούντι μι τα μάτια κι απότουμα του κλώθ, σι σκρόπιου..μπιράτ’… Μι του που βάρσιν τν πρώτ του νταούλ’, κρίτσαν οι μπιλμέδις, ταράχκαν οι γριντιές κι τα τσιατόξυλα, απουλύθκιν ου μιντισές πτ θύρα κι ξιμπουσιατίσκιν ουλόκληρ. Απουλήθκαν κι γριντώθκαν οι σουλήνις πτου καζάν, ου χαλκός πτου ρακουκάζανου τρουντίσκιν κι σπαράχκιν ουλόκληρους, κι στου χείλ’ π’ σφαλνάει ράϊσιν.Oι μσες οι πέλις ουπάν στου ταβάν’ ξικαχτίσκαν, του μπαγντατί πόχουμι στν πουκάτ’ τ’ μιργιά κατά του μιτάβγαλμα, χαράχκιν..σκίσκιν στα δυό κι κρέμασιν. Ου σουφράς πόχουμι αμπρουστάμας ρίχκιν ουρθός..τα τρουπιά π’ κάθουμάσταν , έτριμαν σαν τουν καρτσούνα..τα μσά πιτάχκαν σιαπάν κι γκιλίσκαν. Η σιαλβάρα τ Χρήστου τ’ Τσέγκου απέτασιν σιαπάν ..του ίδιου κι η θκήμ η τραϊάσκα..τουν πάπου τουν πουτσιλά τουν ξιφόρισιν..μέχρι τα κιραμίδια ξιανάσυριν..Τα τζιέρια μας, τα σουθικά μας τα σκώτια, τα πλιμόνια, οι νιφραμιές, τα τσκάλια ..τα στήθια μας τρουντίζουνταν παραφύσις κι μας άριζιν, μας προυπήριν η χαρά.. μήτι κι ακούσουμι ρόπουτουν που νταούλ’ να βρουντάει, ιμείς δεν αντέχουμι..χπάει ίσια στν ψχή κι σν καρδια..ξιπιτιάζ του αίμα μας …τσιουλώνουντι τα φτιά κι γιλουν που μόναχα..σιβαίν’ στουν ιγκέφαλου κι τουν ανακατών’.
Δεν αντιξάμι..ενακένα ρίχκαμι ουρθοί..τραγδούσαμι κι ριχνουμάσταν.. κι πατσιές, αργές ..δουρικές, πιρίφανις ..μι κάθι ντούμ πτου νταούλ’ βάριμα γιρά του πουδάρ καταΐ ..λιβέντκα ..για να δείχνουμι τν ένουσή μας μι τ’ μάννα τ’ γη π’ μας θρέφ’ ..αλλά κι που στουν πάτου μας αγκαλιάζ σαν πιδιάτς..όπους κι τς πρόγουνοί μας. Ριχνουμάσταν..ίπινάμι χοριβάμι κι τραγδούσαμι ..κι βάρι κι δώσι, μια κι τ’ άλλου.΄.. καμιά δόσ’… γιάτς ..ανοίγ’ η θύρα κι χιρνούν ν’ αραδίζν..κουβαλήθκαν κι όλ’ οι άλλ’ οι μιθούκδις πτα καφινεία..ου Νάσιους τ’ Τσέγκου, ου Μηνάς ου Γκαρέλας, ου Ντάφας τ΄Δούκα, ου Κουσταντίντς τ Ντέμου , ου θκόζμ ου πιθιρός ου Χρήστους ου μπράτμους , ου αδιρφός τ’, ου Σιώμους ου μαϊτάπς, ου Τάκας τ μπαντραχάν’ , ου αρχηγός ου πάππους ου νταήκας, κιάλλ’-κιάλλ’ πουλλοί. Μας ίπαν ότι μόλις αρχίντσι του νταούλ’ σιόλα τα καφινεία γέγκαν μύθια. Στ’ Βάτα , ρίχνουνταν οι μπότσις κι τα φυλτζιάνια ουρθά, στ’ Τζήκου αναπουδουγύρσαν οι καρέκλις κι τα τραπέζια, στ μπατζιούλ’ που ήταν σμότιρα..ρουβόλτσιν η μια η μιριά πτου μπαγντατί κι φάγκιν η κότσα..στ Νάσιου τ, χουντρού ράϊσαν τα ντβάρια κι τσακίσκαν ίσια μι ιφτά ντραματζάνις μι τιουλτιούκου.
Όλ’ γύριψαν να πλιαρώσν ενακένα στα καφινεία ..κι να πάν να ιδούν πόθιν ακούιτι του νταούλ..κέτσ’ ήρθαν. Άιντι να ιδείς τι γέγκιν .. πόλιμους..πιουτά, μιζικλίκια τραγούδ’ χουρός. Ύστιρα χίρσαν οι παραγγιλιές: Ω..Μαυρουσιώμου ; βάρει τουν «καπιτάν Λούκα», μιτά ου άλλους .. «τα πιδιά απτ Σαμαρίνα», του «έχου ζάλ’ ,ζάλ στου κιφάλ’ έχου ντέρτια μεσ’ τν καρδιά» ωρε του «λιουνίδα» αστόϊσαμι ..ύστιρα ένας άλλους «βάρτι ρε του Καραπατάκ’ να κριτσήσν τα πατώματα». Ύστιρα μια δόσ’ σκώνιτι ου θκόζμ ου αντάης , ου Μηνάς τ Κουντουρά κι τι λέει; «βάρτι ρε τουν ιθνικό ύμνου.. τ’ λόντζια»..όλ’ τσιουτσιούργιασάμι μόλις άκσαμι τι θα παίξν τα νταούλια.
Πιτάχνιτι ικείνους ου γαμπρός τ’ τυράν’ απ’ τ’ Σαλουνίκ’ , κι ου άλλους ου αούτους πτου Γκινόσ’ κι τι μι λέν σχιδόν στου φτί: «καλά κυριε Κωτσιαρή, αυτό το μουσικό σχήμα παίζει και τον Εθνικό Ύμνο;; Καλά κύριε Κώστα..χορέυεται ο Εθνικός Ύμνος; Και απότι ξέρω ονομάζεται Ύμνος εις την Ελευθερίαν και τον μελοποίησε ο Νικόλαος Μάντζαρος..τι λόντζια είπε ο κύριος Κουντουράς;;»
Κουτσιαρής: Κια οι δυό ντιπ αμόρφουτ’..σκιπάρια, κούτσουρα αδρέϊνα μι μπντάκια..γκαργκάτσια.. κατ’ για έναν Νκόλα Μτζέραβουν ήλιγιν ου ένας..κάτ’ αν χουρέβιτι ου Ιθνικός Ύμνους ου άλλους. Ωρέ ίνι και πτ’ Σαλουνίκ και πτου Γκινόσ’ κι δεν ξέρν ότι η λόντζια ίνι ου ΙΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΒΟΪΟΥ;; κι τουν έγραψιν ένας πάππους θκόζμας, πρόγουνους, πτουν ήλιγαν Όμηρου, πουλύ-πουλύ παλιά , όταν ίχιν μιθίσ’ κι ίχιν γέν ντίπ γκούρμπιτους..ζιάντα μια βραδιά στου καπηλειό τ’, που ήταν λίγου παραπάν απ’ τ’ ρούγα τ Ντανάσ’ ουπίσου πτ’ αλών’ τ Τζήκα τ Κώτσ’;. Του μαγαζί τούχιν αντάμα μέναν πτουν ήλιγαν Μινέλαου. Είχαν Ουμόρυθμ’ Ιτιρεία δηλουμέν στν ιφουρεία κι στου Προυτουδικείου τς Κόζιαντς. Στου μαγαζί τ΄ Όμηρου κι τ Μινέλαου ικείν’ τ βραδυά που ήταν ντιπ φσεκ’ ου Όμηρους,κι έγραφιν αράδα πάπυρ’, δούλιβιν (ιπιδή δεν τς πατούσι κι δεν έβγινι ου Μινέλαους) στου service, στ’ σάλα η γυναίκα τ’ , η Λέν , πτ ν’ ήλιγαν «Ουραία Λέν», ιπιδή ήταν πουλύ σλουπίσια μι τρανά βζ#@ά κι έμπριπουν κι στρόγγυλου κώ#@$ου. Στ’ μπάρα δούλιβιν ένας λιβέντς, ντιρέκ’ , μι τρανά, ξανθά ζγουρά μαλιά κι τουν ήλιγαν Αχιλέα. Αυτόν, τουν είχαν στείλ’, μια βραδυά , να φέρ κράσου πτου τρανό του βαέν’ , κι πώς έκαμιν, γκλίστρισιν κι έπισιν μέσα..σέφκι ντίπ όλους αλλά όπους έπισιν κι τραφώθκι, ζγκάλουσι του σαντάλτ στου σιόχαλου πτου βαέν’, στου κουφουτίλ κι ή φτέρνατ’ απόμκι απόξου. Απ τ μέρα ικείν κι ύστιρα ούτι σιρμί τουν τσάκουνι ούτι τσιουτίνια..ούτι θιρμασιά καντίπουτα..μπρε τουν έρχναν μι γκράδις μπρε μι σκιπάρ στου κιφάλ’ μπρε κουτσια στα λιμπά..τίπουτα αυτός, μόνι κούτσινιν ψίχα πτου πουδάρ μι τ’ βαριμέν τ φτέρνα.
