Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος
Νο 3
Τσιότσιους: Ωοοο καλώς του Νάσιου…ωοο γιάτους κι ου Μήτσιους…τι φκιάντι ρε Ντριανουβνοί: καλους ήρθιτι..Σέβατι ρε , αει να σας φλέψουμι πρωτα ψίχα, να σας βάλουμι ψιά προυσφάϊ, ξέρου π’ ίστοι φαγανοί
Νάσιους: Όχ’ ρε Τσιότσιου…ασι καλύτιρα να βάλουμι πρώτα δλειά, γιατί αν στρουθούμι κι ρουμπακώσουμι που τώρα δε θα μπουρούμι να σκαλτστούμι, θα γκιλνιούμαστι όλ’ τ μέρα, θα ζαρώξουμι κι θα ρουγκαλνούμι όλ, τ μέρα. Για λέγι που που να χιρίσουμι;
Τσιότσιους: Πτου τσιατί ρε Νάσιου …ικεί επαθάμι του τρανύτιρου του ζαράλ’ ..να προυφτάσουμι , Μάης ίνι..αν πεί κι μας πίριν ‘κόμα καμιά τσαρτσάλου; Πάει θα μπουχνίσν κι τα μπαγντατιά, κι τα τσιατοξυλα κι η πέλα κι τα καδρονια …κιόλα. Ιτιμάσας κι πρίν ανέβτι στου τσιατί, να σας δώσου τς μσες τς παράδις π’ εκαμάμι συμφουνή για να ζιαβαρστίτι κι στα…
Νάσιους: Οχ ρε Τσιότσιου..δεν πειράζ’ ου Νάσιους ου Γκαντιαφίκας μι τ’ όνουμα , πτου Ντριάνουβου ίνι καθαρός στς δλειές τ’…πρώτα παραδίν’ κι ύστιρα τς βαμπακών’. Μόνι πε τ’ μάλης να μας δώσ’ ψια τιουλτιούκου για να ρουφκαλνούμι ψίχα , για να πιτχέμουμι τα μέτρα, τς κλισεις ..όλα, έτσ’ δλέβουμι ιμείς οι Ντριανουβνοι..μι τν τιουλτιούκου στν αμπασκάλ’..ιντάξ;
Τσιότσιους: Ιντάξ Νάσιουμ..αει χιρνατι..ιγώ παένου ν’ ανοίξου του μαγαζί κι αν θέλτι υλικά, στείλτι τουν θκόμ του μκρό…. τα λέμι του γιόμα…
Βγανει ου Νασιους κι ου Μήτσιους, τα ιργαλεία κι τα τσιμπράσκαλα κι χιρνούν. Δεν’ πρώτα ου Νάσιους κι ου Μήτσιους στου κιφάλτ΄ του πιστιμάλ’ (ίνι κουδαρίτκα του μαντήλ πόδιναν στου κιφάλ’ μι ένα φλιόγκου αμπρουστα κέναν ουπίσου).. Ύστιρα, δεν στ μέστ’ ου Νάσιους του μπρουστουμούν’ ( ουουου πουνηροί, δεν αντρέπιστι, που πήγιν ενακέμα ου νους σας;…. του μπρουστουμούν’ ίνι στα κουδαρίτκα η μαστουρκή η πουδιά , που έδιναν στ’ μεσ’ τς οι οικουδόμ’ κι οι μαστόρ..κι ίχιν τζιόπια πέβαναν καρφιά βίδις κιάλλα ύπιργα..ίχιν θλικ π’ κτιμνούσαν του σκιπάρ’, του μαλά.. ρούκουναν ένα πιργιουνούλ’ σα μπιτσκί…έβαναν του μέτρου, τ’ αλφάδ’…για να τάχν όλα σμάτς κι να μη τα χάν..), κι του ιουμώζ καρφιά κιόλα τ’άλλα κι βαν τ σκάλα κι ανιβαίν κιά οι δυό στου τσιατί. Ξιανασέρν πρώτα τα κιραμίδια, βγάν τς χαλαζμένις τς πέλις, διουρθών τα τσιατόξυλα κι συνιχίζν. Κατιβαίν ου Μήτσιους τς ιφταλίας απ’ τ΄σκάλα ..παίρν μια ανάσα ..κι ιτιμάζιτι να κουβαλισ’ πέλις να τς καρφώσν να βγάλν’ μι τ’ σκύλα τς χαλαζμένις κι να βάλν κινούγια ξύλα….να φκιάσν του τσιατί.
Μια δός, ..ου Νάσιους ίντους στν ουπέρα τ’ μιριά πτου τσιατί…σκών τ’ μέςτ΄σκώνιτι ουρθός κι σκουπίζ τουν ίδρουτα πτου μέτουπουτ κι τηράει σιαπέρα κατά του κουστιαράζ’ κι κατά τ’ χρούψτια. Γλέπ, έναν σβαρνίζ ένα γουμάρ πτου καπίστρ κι ουπάν στου σαμάρ ίνι διμένα ένα πουτηστήρ κι σν άλλ’ τ’ μιριά ένα φκέλ’ ένα μπέλ κι δυό τσαπιά. Ϊντους βέβια ψίχα παραπέρα , αλλά τουν γλέπ στρίβ κι παίρν τ’ στρατα για του σάντβου κι μάλουν πάινιν στου χουράφτ να διφτιρίς καπνό κι να σκάψ του μπαχτσέ. Ενακένα ου Νάσιους τουν ανααγνώρσιν. Ϊνι ου Ντραγάτς ου Τσέλιους πτου Μπουγατσκό. Σκών του διξί του τσιούγκουτ ου Νάσιους , βγαν τα δόντιατ πόξου .. κι ουρλιέτι μι πουλύ γιρι φουνή: ΑΛΟ ΜΠΟΪ
Τουν τηράει ου ντραγάτς κι λέει που μέσατ « Ωρέ αυτόσια πρέπ’ νάνι ου Νάσιους ου μάστουρας πτου Ντριάνουβου..τι ουρλιέτι ετσιαϊα ρε;..τι ίνι αυτό που ίπιν για του μπόϊ;..τουν βάρισιν ού ήλιους στου ψμένουτ; Αφού ακόμα χαραΐ ίνι κι ζιούρου δεν έκαμιν…τι άλλου μποϊ ουρλιέτι; Ιγώ ετς κι αλλιώς ένα κι ιξινταένα ίμι κι μι μέσουν μι πηραν ντραγάτ’ τι άλλου μπόϊ ουρλιέτι αυτός..γένιτι νάχου άλου μπόϊ π’ τι’αυτό πέχου;; μη χειρότιρα..ασι να πάου στ δλειάμ’ γιατί ιτούτους μουράθκιν ντίπ…ντιπ ζούρλα τουν βάρισιν η ου ήλιους ή, η τιουλτιούκου. Κάτσι να βγάλου τα δόντιαμ’ πόξου κι να τουν γιλάσου ψίχα μη γινατιάσ’ κι μη πουλιουμήσ’ κανα σκιπάρ..κι πάμι χαμέν’». Τουν τηράει , βγάν τα δόντια πόξου . σναξ τ’ τζιουμανίκατ κι καϊπιώνιτι ενακένα, σιακάτ στ στράτα για του σάντβου.
Τν ώρα που ου Νάσιους φώναξιν ΑΛΟ ΜΠΟΪ , ου Μήτσιους ίντους ουπάν στ σκάλα. Εχ στου νόμου, ένα διμάτ’ πέλα , διμένου μι σίρματα .Ικατόν δικατέσσσιρις πόντ μάκρους δώδικκα πόντ φάρδους κι κανα δυό πόντ’ χόντρους. Μόλις ακούει του μάστουρα του Νάσιου να φουνάζ άλλου μπόϊ μουνουλουγάει
Μήτσιους: Τι άλλο μπόϊ ουρλιέτι ου άλλους ρε; Αυτόια δε συνουήθκαμι να βάλουμι; Πόταβου μπόι θέλ ; μήπους θέλ του δεύτιρου του διμάτ; Τς ικατόνδικαουχτώ τς πόντ;..ωρέ πως μπιρδεφκιν ετσια ρε ου αχμάκς; Τι δε μίλιγιν που νουρίτιρα να μη λουζιάζουμι; Τέλους πάντουν..κουριμός, ντέφ να γέν’
Πουλιουμάει του διματ’ μι τς πέλις που τ’ σκάλα..λνιούντι τα σύρματα κι σκρουπόυν όλις καταΐ ..κι χιρναει να κατιβαίν τ σκάλα. Φτάν κάτ’ κάθιτι ψίχα κι παίρν’ μια ανάσα κι ΄υστιρα σνάζ’ στου νόμου, τάλλου του διμάτ, τάλλου του μπόϊ, του τρανύτιρου τν πέλλα κι χιρνάει πάλι ν’ ανιβαίν’ τ’ σκάλα….
Ου Νάσιους ου Γκαντιαφίκας ου μάστουρας, υρνάει στ δλειάτ. Βγάν μι τ σκύλα κάτ σαπζμένις πέλις, κι ύστιρα βγάν’ πτου μπρουστουμούν’ καρφιά ..του σκιπάρ κι του μέτρου κι διουρθών τα τσιατόξλα. Μια δός, παέν’ σν’ άκρα σν, πουκάτ τ, μιριά κατά του ουλούκ’. ¨οπους τιργιάζ’ τα ξύλα τηράει πουκάτ..κι γλέπ έναν κι τουν αναγνουρίζ’ ενακένας. Ίνι ου Γόλης ου καντηλανάφτς στουν ΑηΚουσταντίνου. Ίνι ντυμένους έμπριπα ..μι αντια, γιαλέκα πόχις κι χαμπάρια κι έχ στου νόμουτ ένα τρουβαδούλ’ , στου λιάβου του χερ στουν καρπό ένα τσικουρούλ κι στου ζέρβου, ένα τινικιδούλ’ μι λάδ. Παέν στουν ΑηΚουσταντίνου ν’ ανάψ’ τα καντήλια κέχ’ κι του τσικουρούλ’ να λιαρίσ’ κανά κλιτσιάδ’ για τ’ γίδα πέχ’ στου σπίτ. Πρώτους αναγνουρίζ’ του μάστουρα του Νάσιου του Γκαντιαφίκα πτου Ντριάνουβου κι φουνάζ’
