Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος
Νο 4
Γόλης: Ωοο γεια σου ρε Νάσιου Γκαντιαφίκα πτου Ντριάνουβου..καλουσήρθις..γλέπου σμαζώντς του τσιατί τ’ Τσιότσιου..
Νάσιους: Για να δειχτεί ότι ύρσιν πν Αστραλία, σκών ξανά του χέρ’ βγάν τα δόντια πόξου κι φουνάζ’: ΑΛΟ ΜΠΟΪ
Γόλης: ( απουμέν κόκαλου ). Ωρέ τι έπαθιν ου Νάσιους; Τουν βάρισιν στρέκλιους ή ου αφέντς ου ήλιους τουν ζαβλάκουσιν; Ιγώ τουν χιρέτσα καλουτρόπς..κι’αυτός μι λέει για του μπόϊ…κι μάλιστα ίπιν άλλου μπόϊ..τι ινουάει ρε; Αυτός ήταν ουμιλιτκός, χαρουκόπους κι χουρατατζής. Τι ίπιν τωραϊά ένα μόνι δυό λέξεις. Κιαφτό ντιπ ανέσουστου κι καντίπουτα άλλου; Ωρέ τουν πείραξιν φαίνιτι ου αέρας πτου Μπουγατσκό, ανιμουπύρουμα θα νάχ’ κι λέει: «καλά ρε Νάσιου ότ’ πείς…χιριτίματα στου Ντριάνουβου» ..συλουιέτι , «πάει αυτός τόχασιν ντιπ, πειράχκιν ου μπέηςτ’». Σκύβ του κιφάλτ, κι γκριμπά-γκριμπά τουν κουσιό, παίρν, τ, στράτα για τουν ΑηΚουσταντίνου (μουνουλουγάει) «Ωρέ να φλάγ ου Θός απου ζουρλοί κι απού αλτσιάρκις γκαχιλώνις»..κι πάει..καΐπ σιακάτ τουν κουσιό, στ’ στράτα…
Τν ώρα π γένουνταν αυτά..ου Νάσιους ου Παρδάλτς ου ιργάτς, ίντους πάλι ουπάν στ σκάλα, κι στου νόμου έχ’ του δεύτιρου του διματ, τν πέλλα, του τρανύτιρου πόχ’ άλλου μπόϊ κι ίνι ένα μέτρου κι δικαουχτό πόντ’ . Ακούει ξανά του μάστουρα του Νάσιου να φουνάζ’ ΑΛΟΥ ΜΠΟΪ κι παγών….τουν έρχιτι ενακένας ντιβουρλίγκα κι άχαρα..
Μήτσιους: Τίιιιι; Τι ούρλιαξιν αυτός ρε πάλι; Ακσα κάλά; Λές να μη πείραξιν η τιουλτιούκου; ή αυτόν;τι γένιτι ρε σήμιρις…ιγώ ήρθα να βγάλου του μιρουκάματου , πέχου κιρό να δλέψου κι έπισα σι ζουρλό, σι μουρό αφιντικό; Ιμείς δλέβουμι αντάμα ουπάν που σαράντα τέρμινα κι συνουιούμαστι μι τα μάτια..ωρέ τι γένιτι; λές να τουν πείραξιν ικείνου του τρανό του πλί π’ μίπειν π’ δεν κναει τα φτιρά κιόμους απιτάει , τ’ αιρόπλανου; Ή γέγκιν τίπουτα στν Αστράλια κι αντρέπιτι να του μουλουγής; Ιγώ ξιπλατίσκα παν’κάτ στ σκάλα, ξιμισιάσκα..κι μόλις φτανου στ, μές ουρλιέτι άλλου μπόϊ κι άλλο μπόϊ; Ωρέ μπάς κέπαθιν κανά γιρό χατά κι πρέπ να τουν αψχήσου αντί να τουν κακιώσου; Αλά μπα..δε.. μια χαρά ηταν κι στου πούλμαν κι στ’ συνουή για τ’ δλειά . Όχ’ μια χαρά ίντους ..δεν ξέρου όμους τι θέλ’ κι μι τυρανάει σήμιρα.. ωρέ μπας κι γέγκιν αναβρικός κι ύπουλους ..κόμα μια φουρά θα τ΄αντέξου, κι ύστρας να ιδείς τι θα γέν..
Όλα αυτάϊα τα σκέφτουνταν κι ήταν ακόμα ουπάν στ’ μέσ’ στ σκάλα.. μι τ’ φουρτουσιά, του διμάτ’ τν πέλα στου νόμου. Ου ίδρουτας έτριχιν πουτάμ κι οι κάνιςτ’ ίχαν χιρίσ’ να τρέμν. Τουν πουνούσιν όλου του κουρμίτ’..μπαΐλτσιν ντίπ. Υρνάει κι φράααστ , φουρλάχν’ πάλι του διμάτ’ μι τς πέλις , του ένα κι δικαουχτώ σιακάτ. Ου τόπους ιώμσιν πέλις. Κατιβαίν πουγάλια πτ’ σκάλα , γιατί ήταν γιρά απουσταμένους, κι παέν’ τρυπών δίπλα στου ντβαρ πούχιν γείσου..πουκάτ στουν ίσκιουτ’ . Σκουπίζ’ τουν ίδρουρα, γκλιουκαλνάει ψια νιρό , κι ύρστιρα τσακών τ’ μπότσα μι ν’ τιουλτιούκου. Σκών του κιβούρ κι ρουφκαλναει κάμπουσ’ για να κόβουντι τα νιρά, να μη πλιακαλνάει η κλιά κι τουν παίρν η φουρτουσιά πίσου. Ακουμπάει τν πλάτ’ στου ντβάρ κι ξιφσάει σαν του φισιρό τ’ σιδιρά…σαν καταμπαϊλτζμένου μπλάρ π’ πλιακαλνάει τα χείλιατ…πλιότιρου πτα γινάτιατ κι λιγότιρου απ’ ν’ απουσταμάρα. Ένας κόμπους ανέφκιν σιαπάν στου γκαργκαλιάνουτ κι σκαπέτσιν απότουμα να μη γκριουθεί, κι ένιουσιν ότι αγκώθκιν κιόλας πτου ινάτ’…Τηράει ..κι απόμνιν μόνι ένα μπόϊ πέλις , ένα τρανό διμάττ’, ένα κι τριανταένα…αλλά τέτοιισιά τρανές δεν έβαλάμι καγκαμια φουρά…τς έχουμε για συμπλήρουμα αν χρειαστεί για αμπάλουμα σαν τν κρίπα. Τς πιργιουνίζουμι ψίχα κι κάμνουμι τη δλειά μας. Ωρέ μπας κι ίδειν τίπουτα ντιπ αριά ζαραλίσια κι σαγλάμκα τσιατόξλα ου Νάσιους κι τουν τρώου του δίκιου; Μπας κι πτου μέτρημα προυκύπτ’ ότι θελ’ άλλου μπόϊ; Σκώνιτι ..τιργιάζιτι κι παέν ‘ στου διμάτ’ μι τς πέλις. Τσ’ σνάζ’ στου νόμου κι καταλαβαίν’ ενακένας ότι ίνι πουλυ βαριές. Χιρνάει ν’ ανιβαίν’ μι τρόπου τ’ σκάλα να μη γριντουθεί.Εχ’ σφιγμένις τς μασέλιςτ κι ου κ@#$τ κνιέτι πέρα δώθι, σαν καντάρ, όπους κνιέτι ου σούφρους πτου γουμάρ στα καγκέλια. Σκαλί-σκαλί π’ ανιβαίν, κριτσούν ου λύσεις π’ τς κάνιςτ’. Ου μέτουπουστ’ στάζ όπους όταν σι πιάν, γιρί τσιουτίνια κι θιρμασιά…..Ικείν τν ώρα….
Ου Νάσιους ίντους στου τσιατί στ διξιά μιργιά πτου τζιακ’ κι σιλουιάζ’ για τ’ δλειά.Ικείν τν ώρα πιρνάει πν . ουπαν τ στράτα..καβάλα στου μπλάρτ ου Μπίλιους ου πιταλουτής πτου Βαΐπισ’. Τουν γλέπ ου Νάσιους …ξανά τα ίδια σκών του τσιούγκου, βγάν τα δόντια κι ..ΑΛΟ ΜΠΟΪ..Του νέου όμους μαθέφκιν στου Μπουγατσκό. Στου τσιατί τ’ Τσιότσιου τ’ μπακάλ’..δλεβ ου μάστουρας ου Νάσιους ου Γκαντιαφίκας πτου Ντριάνουβου κι τόχασιν,έφυγιν ου μπέηςτ’ … όποιους πιρνάει τουν λέει ν’ αλλάξ του μπόϊ τ’. Τν ώρα π’ φώναξιν ου Νάσιους ξανά, στου μπίλιου τουν πιταλουτή ΑΛΟ ΜΠΟΪ , ου ιργάτς ου Μήτσιους ου Παρδάλτς, ήταν σχιδόν σν κουρφή στ’ σκάλα ..κι κόντιβιν να ζγκαργκαλουθεί ουπάν στου τσιατί. Ακούει ξανά..ΑΛΟ ΜΠΟΪ …
Πάει γύρσαν τα γκαβάτ’ κι τα τζιέριατ’..ανασκιλώθκαν. Γκάμπλιουσιν τα μάτιατ κι που μέσατ έβγανιν λάβρα…. κόρουσιν. Χίρσαν ν’ αραδίζν καπνοί πτα’ φτιά. Χίρσιν να τρέμ του κατσιαούλτ..κόντιβιν να νταμπλιαστεί. Έτριμαν οι λύσειςτ’..τουν έρχουνταν άχαρα κι σκαπιτούσι αράδα. Μέσα στου μουρέλουτ χπούσαν γκντούνια κι κυπριά, πλιακατάρια κι νταμπουρλιέκια. Πτ’ γκλαβανήτ έβγινιν άμπουρους..ήγλιπιν σκαντίθρις κι φέξεις. Πτα γινάτιατ , βγαν πρώτα ένα γιρό βουγκητό κι ενακένας ψίχα κατουπίτιρα φουρλάχν του διμάτ’ τς πέλις κι ριχνιτι πουπάν-κάτ μι τ’ μια. .Ψάχν ανάμισα στς ανακατουμένις τς πέλις κι διαλέγ..τν τρανύτιρ κι τ’ χουντρότιρ. Τ’ σφίγγ γιρά στα χέριατ κι κόβ’ πέρα..φταν’ στ σκάλα
Τς ρίχν δυό-δυό κι ανιβαίν στ σκάλα. Πάει τουν μπίτσιν…τουν σιγούριψιν, θα τουν μας’ σήμιρα του γιόμα ου Αηταξιάρς. Σήμιρα τς καμαρών’. Ου Νάσιους ου Γκαντιαφίκας πτου Ντριάνουβου μπίτσιν του βίουτ’..σήμιρα τουν τρών του στιάρτ..δε θα’πουμείν’ καντίπουτα να παραχώσν…
