Ντριάνουβνα χαμπέρια. Ντοπιολαλιά Δρυόβουνου. Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος

ΜΕΡΟΣ 23

Α τσακώσου του κλαμούρ= να πιάσω στα χέρια μου και να σ’ αρχίσω..βέργα; βίτσα; κλούτσα; φούρκα;… Το κλαμούρ δεν προσδιορίζεται επακριβώς, αλλά προφανώς σχετίζεται με κάθε μέσο που μπορεί να «κλαρίζει» , να «κλαρνάει» , δηλ. όπως πχ όταν χτυπάς με το ξύλο τα κλαδιά της μουριάς, της συκιάς, της κληματαριάς κλπ  με πρόθεση να πέσουν τα φύλλα η κυριότερα όπως με το τσεκούρι κλαρνάς ( κλαδεύεις)  τα κλαδια ενός δέντρου. Υπάρχει και η έκφραση « κλαρίσκαν τα χέριαμ» , δηλ κουράστηκαν  τα χερια μου, καταπονήθηκαν τόσο πολύ που δεν μπορώ ούτε καν να τα σηκώσω. ( εκφρ. Αει σιουκ καϊπιώς απ τι δώϊα , να μη τσακώσου του κλαμούρ κι σι φκιάσου τα κουλιά μαύρα..κατράμ..άργανου)

Αβραϊές=βραγιές.Συνήθως αναφερόταν   σε τακτά τμήματα όπου σπερνόταν και φύτρωναν οι νεόφυτοι βλαστοί  του φυτού του καπνού. Χρησιμοποιούνταν όμως και σαν όρος που όριζε μια ευθεία  (το δυνατόν ) σειρά όμουων φυτών στο «μπαχτσέ» πχ σειρά από φυτά με πιπεριές,με ντομάτες κλπ. Ένα σύνολο αβραϊών δημιουργούσε την επονομαζόμενη στάση. ( εκφρ. 1. Ωρέ ου βιράνκους ου γιάζβους, τρύπσιν του σύρμα κι σέφκιν μέσα κι χάλασιν τς μσες τς αβραϊές του καπνό (μεγάλη ζημιά έκαναν οι τυφλοπόντικες) 2. Κάποια παρτάλου απ’ τουν πέρα..έκουψιν του νιρό απ’ του πηγάδ κατ τουν πέρα κι δεν πρόφτασα να πουτίσου στου μπαχτσέμ, ούτι τς μσές τς αβραϊές..ούδι μια στασ’ δεν έσουσα)

Αγραπώθκα=Αρπάχτηκα από κάπου, πιάστηκα πολύ δυνατα,  για να μη πέσω. Ο «εναγκαλισμός» της παλάμης, της φούχτας με τον από «μηχανής Θεό» , υποστήριξης, υποστήλωσης στην περίπτωση του αγραπώματος είναι πολύ έντονος, δυνατός και ξαφνικός ( εκφρ. Δεν είδα ρε σι λέου που απουκάτ ήταν τρανός γκρέμουρας κι κόντιψα να λιαντστώ ντίπ.Καλά π’ βρέθκιν αυτό του σμάρ κι πρόλαβα κι αγραπώθκα…αλλιώς χα να μι φάτι του στιάρ’)

Αγροικώ ( παραπλ. Νουγώ)= ξέρω, καταλαβαίνω , νοώ , αντιλλαμβάνομαι. ( εκφρ. Ωρέ αυτός ου μκρός τς Όλγας…ντιπ σκιπάρ. Δεν αγροικάει να φκιάς ντίπ καντίπουτα. Άσι ..αυτά τα γράμματα , δεν τα παίρν ντίπ. Έφτασιν τα δώδικα τα χρόνια κι ακόμα στν πρώτ δημουτικού ίντους..ούτι τ’ όνουματ δε νουγάει να γράψ..σταυρό χουρχουλιάζ)

Αδουκήθκα=θυμήθηκα (εκφρ. Καλά π’ αδουκήθκα κι τουν πλέρουσα του Φόντη. Αυτός είνι βιρανιά..δεν τ’ αστουχάει καγκαμιά φουρά..σι βγάν τ ανάμ στου Ντριάνουβου)

Αδραχκιν= καψαλίστηκε ( Ωρέ έχουμε έναν πάππου ντίπ ζαντούχας. Τιντώνιτι αράδα στν κώχ στου τζιάκ  κι αδράχκιν μέχρι του κουζίν κι τα μστάκιατ)