Ονομάζομαι Κυριάκος Κεμανετζίδης και έχω φύγει στο εξωτερικό εδώ και 4 χρόνια. Άφησα πίσω τον παππού μου, τον αδελφό μου και τον πατέρα μου. Μεγάλωσα στην Λυγερή και στα 6 μου μετακομίσαμε στην Κοζάνη. Έφυγα στα 15 μου με μια βαλίτσα στο χέρι με πολύ φόβο για το άγνωστο. Ο λόγος ήταν γιατί θα παρατούσα το σχολείο στην Ελλάδα για μία καινούρια ζωή. Είχα φόβο δεν μπορώ να πω, αλλά το ρίσκαρα. Να πω εδώ ότι πήγα στην μητέρα μου η οποία είχε ήδη δύο χρόνια στην Αγγλία. Αυτό για όποιον αναρωτηθεί που θα πήγαινε ένας δεκαπεντάχρονος μόνος του. Φτάνοντας εδώ δεν πήγα σχολείο από την αρχή. Έκατσα ένα χρόνο σπίτι γιατί ήταν πολύ μεγάλη η αλλαγή για μένα και γιατί στο δημοτικό που έχω τελειώσει στην Κοζάνη είχα μια δασκάλα αγγλικών η οποία παρόλο τις προσπάθειες που έκανα στο σπίτι να τα καταφέρω στο μάθημα των αγγλικών, συνέχεια έλεγε ότι πάω αδιάβαστος και δεν κοιτούσε λίγο πιο βαθιά, μήπως ήθελα το ρυθμό μου . Αυτό θέλω να το επισημάνω γιατί θέλω να καταλάβετε την μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που λειτουργεί μια βόρεια χώρα με το πως είναι το σύστημα στην Ελλάδα. Με έχει προκαλέσει μεγάλο ψυχολογικό τραύμα που είχα χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Γι αυτό κ εδώ που ήρθα έκατσα ένα χρόνο σπίτι φοβούμενος μην βρω τα ίδια. Τα τελευταία λόγια της δασκάλας των αγγλικών που με πλήγωσαν ήταν «Εσύ ποτέ στη ζωή σου δεν θα μάθεις αγγλικά».
Με τα λόγια που σας είπα παραπάνω δεν κρίνω κανέναν, απλά συγκρίνω συμπεριφορές από εδώ με αυτές στην Ελλάδα.
Η δασκάλα των αγγλικών ήταν μια εξαίρεση πιστεύω. Γιατί όλοι οι άλλοι ήταν άψογοι. Θέλω να αναφέρω την πρώτη μου δασκάλα, την κυρία Ελένη Δάλλη που την έχω σαν μια πολύ γλυκιά και όμορφη ανάμνηση, που ήταν σαν δεύτερη μάνα. Μακάρι όλοι οι δάσκαλοι να είναι σαν κι αυτήν.
Και ερχόμαστε τώρα Αγγλία. Μετά από ένα χρόνο αποφάσισα να πάω σχολείο καθοδηγούμενος και από την μητέρα μου η οποία επέμενε να συνεχίσω τις σπουδές.
Σιγά σιγά με την βοήθεια των καθηγητών μου ξεπερνάω τον φόβο. Από την πρώτη μέρα παρ, όλο που δεν ήξερα αγγλικά, όλοι οι καθηγητές μου είπαν ότι βλέπουν κάτι σε μένα, ότι αξίζω πολλά και ότι θα με στηρίξουν σε ό,τι κάνω για να τα καταφέρω. Εδώ γενικά αν βλέπουν κάποιον πιο αδύναμο πέφτουν, με την καλή την έννοια, πάνω του και δεν τον αφήνουν μέχρι που να τον κάνουν να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Εμένα δεν μου ερχόταν να το πιστέψω αυτό. Έλεγα, γιατί να έχουν τόση θέληση να με βοηθήσουν, γιατί να το κάνουν αυτό εφόσον στη χώρα μου είχα χάσει την αυτοπεποίθησή μου στο σχόλιο. Και σιγά σιγά, μέρα με τη ημέρα, μέσα σε μόλις δύο μήνες και με την πολλή αγάπη των καθηγητών μου είχα ξεκινήσει να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Είχα ξεκινήσει να δω το φως στο δρόμο της ζωής μου. Μου φερόταν απίστευτα καλά. Και επειδή μου άρεσε το πώς με αντιμετώπισαν, έδινα και πιο πολλά. Στην Ελλάδα, θυμάμαι, είχα φτάσει να μην θέλω να πάω σχολείο όταν είχα τα αγγλικά. Έβρισκα δικαιολογίες. Εδώ δεν ήθελα να χάσω ούτε ένα λεπτό από το κάθε μάθημα. Λοιπόν τι να σας πω; Στο τέλος της πρώτης σχολικής μου χρονιάς στην Αγγλία, όχι απλά τα είχα καταφέρει, αλλά έχω βγει και πρώτος μαθητής σε όλο το κολλέγιο και έχουν γράψει και σε ένα βιβλίο για την καταπληκτική πορεία μου. Τώρα πλέον στο κολλέγιο έχω πάρει υποτροφία για τρία χρόνια, πράγμα που είναι πολύ δύσκολο και δίνεται μόνο σε 3 άτομα το χρόνο. Εδώ η χρονιά σπουδών στοιχίζει κάπου στα 10 χιλ. λίρες. Έχει έρθει η υπουργός εκπαίδευσης να με συγχαρεί προσωπικά και να μου πει ότι μετά από αυτά τα 3 χρόνια μπορώ να μπω σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις.
Στο σχολείο λένε ότι οι Ιάπωνες είναι έξυπνοι αλλά τώρα καταλαβαίνουν και γιατί από την Ελλάδα έχει βγει ο πολιτισμός με τους σοφούς.
Σας τα λέω αυτά γιατί πραγματικά για μένα, ένα παιδί μέσα σε τρία χρόνια να καταφέρω να είμαι πρώτος ανάμεσα σε τόσους και να είμαι αποδεκτός από όλους, είναι κάτι πολύ μεγάλο.
Εκτός από το σχολείο είμαι όμως και επιτυχημένος επιχειρηματίας. Βέβαια πάντα με την μαμά για καθοδήγηση γιατί χωρίς τις γνώσεις της και την αυτοπεποίθησή της δεν θα τα κατάφερνα. Αλλά ξέρετε δεν αρκούν μόνο αυτά για να κάνεις κάτι. Θα πρέπει να υπάρχει και κρατικός μηχανισμός που να σε στηρίζει σε κάθε σου βήμα. Και αυτό το βρήκα εδώ. Γενικά όχι μόνο σαν επιχειρηματίας. Εδώ σε στηρίζουν σε ό,τι μα ό,τι και αν κάνεις, ακόμα πιο πολύ αν είσαι νέος με ιδέες. Και σιγά σιγά, βλέποντας πόσο σε στηρίζουν από όλες τις πλευρές, πήρα δύναμη και πείσμωσα να κάνω κάτι ωραίο, κάτι που να είναι Ελληνικό και να το αγαπάνε όλοι. Γιατί μου λείπει η Ελλάδα. Και ξεκίνησα με κάτι δοκιμαστικό, να πουλάω πίτες ελληνικές.
Να πω σ’ αυτό το σημείο ότι όλα τα προϊόντα του ρεστοράν έρχονται από Ελλάδα. Πουλάμε πίτες, γύρο, γλυκά, φαγητά όπως μουσακά, παστίτσιο. σιγά σιγά είδα την αντίδραση του κόσμου, ρώτησα τι άλλο θα ήθελαν από την Ελλάδα και κατάλαβα ότι μας αγαπάνε πάρα πολύ, οπότε άρχισα να βάζω και άλλα προϊόντα, και άλλα μέχρι που έφτασα να έχω σχεδόν τα πάντα στο μαγαζί. Έχω δύο υπάλληλος και πάντα την μαμά σαν βοηθό και σύμβουλο. Έμαθα πώς να διαχειριστώ το ανθρώπινο δυναμικό, πώς να μιλήσω με τους πελάτες, μα πάνω απ’ όλα έμαθα να δουλεύω επαγγελματικά. Η κάθε μέρα μου ξεκινάει στις 7 το πρωί όταν ξυπνάω να πάω στο κολλέγιο, στις 4 όταν τελειώνουν τα μαθήματα πάω στο ρεστοράν για να είμαι εκεί να βοηθήσω και φτάνω αργά το βράδυ σπίτι. Είναι κούραση, αλλά ωραία κούραση. Κάνω κάτι που μου αρέσει και αυτό φαίνεται. Τον τελευταίο καιρό το ρεστοράν μου σαρώνει όλα τα βραβεία στην κατηγορία του καλύτερου ρεστοράν και του καλύτερου ελληνικού φαγητού. Και αυτό με κάνει τόσο περήφανο γι αυτό που είμαι. Τους φαίνεται περίεργο να δουν Έλληνες μετανάστες στην χώρα τους αφού λένε ότι έχουμε την καλύτερη χώρα του κόσμου. Μας αγαπάνε πάρα πολύ κι αυτό με κάνει περήφανο. Μάλιστα την προηγούμενη εβδομάδα στην απονομή ενός βραβείου με ρώτησε ο κύριος που τα έδινε πριν αν είμαι αληθινός Έλληνας. Και όταν είπα ναι είπε WOW! Κάθομαι κοντά σε έναν αληθινό Έλληνα από κει που βγήκε ο πολιτισμός.
Σε αυτά τα βραβεία πήραμε την πρωτιά πάλι σε όλο τον νομό σαν το καλύτερο ρεστοράν. Αυτό ήταν σούπερ έχοντας υπόψη ότι ο νομός έχει μερικές μεγάλες πόλεις και πάρα πολλά ρεστοράν. Είμαι περήφανος που γενικά τα κατάφερα σε τόση μικρή ηλικία να έχω μια επιτυχημένη δικιά μου επιχείρηση σε μια ξένη χώρα. Και ένα μήνυμα για την κυρία των αγγλικών: τα κατάφερα, έμαθα και τα αγγλικά και έχω και μια επιτυχημένη επιχείρηση.
Αν μου λέγατε τι σου λείπει από την Ελλάδα, θα σας έλεγα όλα, ο παππούς μου, ο πατέρας μου, ο αδελφός μου αλλά και το χωριό μου Λυγερή. Αν με ρωτούσατε αν θα ξαναγυρίσω, θα σας απαντούσα όχι. Και αυτό γιατί εδώ νιώθω την προστασία του κράτους ό,τι και αν συμβεί. Το σχέδιο για το μέλλον είναι να τελειώσω τις σπουδές μου, να κάνω μέχρι και ντοκτορά, να κάνω μια αλυσίδα ελληνικών μαγαζιών και να επεκταθώ με διάφορες επιχειρήσεις ακόμη και στην Ελλάδα. Τώρα ετοιμάζομαι να μπω από το χειμώνα και στην αγορά και πώληση σπιτιών. Αλλά όλα αυτά σιγά σιγά, με μυαλό, πείσμα και πολλή δουλειά.
Εδώ όλα γίνονται, αρκεί να το θες. Δεν μετάνιωσα ούτε λεπτό που διάλεξα να έρθω εδώ.
