ΑΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. Γεννήθηκε, μεγάλωσε, απέδωσε, γέρασε, και πέθανε. Ίσως αργότερα να ισοπεδωθεί και να θαφτεί ακριβώς στην ίδια τρύπα που σκάβοντάς την, του έδινε ζωή για να μας δίνει «το φως». Σε όλο αυτό το διάστημα, το οικονομικοκοινονικό μοντέλο του άξονα Κοζάνης – Πτολεμαΐδας (κυρίως) – Αμυνταίου – Φλώρινας άλλαξε. Οι δυτικομακεδόνες απέκτησαν τεράστια τεχνογνωσία και άλλαξε το βιοτικό επίπεδο όλων.
Στον αντίποδα όμως, το τέλος του ΑΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ανέδειξε σειρά αδυναμιών. Δεν καταρτίστηκε εγκαίρως μεσομακροπρόθεσμο πλάνο εθνικής ενεργειακής αυτάρκειας και ασφάλειας. Τόσος πλούτος, τόση γνώση και τόση εμπειρία δεν αποτυπώνονται στην σημερινή εικόνα της Δυτικής Μακεδονίας. Απεναντίας εγκαθιδρύθηκε ο κοινωνικός αυτοματισμός και το «διαίρει και βασίλευε». Και αυτά δεν έγιναν τυχαία. Υπάρχουν ευθύνες και υπαίτιοι.
Το πολιτικοσυνδικαλιστικό κατεστημένο που αναπτύχθηκε παράλληλα, δυστυχώς ως παραφυάδα της ανάπτυξης και όχι ως υγιής κορμός της, απομυζούσε ό,τι καλύτερο και ελπιδοφόρο προέκυπτε. Η διαχείριση του πλούτου γινόταν με τέτοιο τρόπο, ώστε να πετυχαίνει τη νομή της εξουσίας και την περιοδική ανακατανομή των θέσεων εντός της επιχείρησης (ψυγείο), αλλά και εκτός αυτής (πολιτικές, παραπολιτικές και άλλες), ενώ ο παραγόμενος πλούτος καταγράφεται στην περιοχή και μεταφέρεται, πλην ψηγμάτων, στην πρωτεύουσα. Το πολιτικό δυναμικό της περιοχής για να επιζεί, έδρασε σ’ αυτή την κατεύθυνση. Η ανεπάρκεια και η ιδιοτέλειά του καλύφθηκε από την καλλιέργεια της ψευδούς προσδοκίας των «ΕΡΓΩΝ» που δεν θα τελείωναν ποτέ. Ανήγαγαν ως αυτονόητη τη θέση στη ΔΕΗ, όσο αυτονόητη είναι η ενασχόληση των νησιωτών με την όντως ατελείωτη θάλασσα. Το αποτέλεσμα αυτής της επιτηδευμένα στρεβλής και συνεπώς άρρωστης κατάστασης βιώνουμε σήμερα.
Τα κροκοδείλια δάκρυα των υπαιτίων για το κλείσιμο του ΑΗΣ πιστοποιεί ότι δεν συνετίστηκαν ούτε τώρα. Με συγκινητικές ανακοινώσεις και βαρύγδουπες δηλώσεις αποποιούνται των ευθυνών τους. Εκτίθενται όμως γιατί το σημερινό γεγονός δεν ήρθε απροειδοποίητα. Ήταν προδιαγεγραμμένο επακριβώς. Αφού αδράνησαν και αδιαφόρησαν, σερβίρουν νέες φρούδες ελπίδες. Ελπίζουν ότι τα αποτελέσματα θα τα επωμισθούν οι επόμενοι από αυτούς. Οι συνδικαλιστές δήλωσαν ότι θα είναι συνταξιούχοι. Οι προηγούμενοι πολιτικοί αναπαύονται στην «υστεροφημία» των κούφιων λόγων τους και όχι των ανύπαρκτων έργων τους. Δεν προνόησαν. Δεν έδρασαν. Δεν παρήγαγαν αποτέλεσμα. Υποσχέθηκαν ακαθόριστη αειφορία. Οι εν ενεργεία πολιτικοί επικαλούνται την ΕΕ, την κλιματική αλλαγή, την εξέλιξη της τεχνολογίας, τις παγκόσμιες τάσεις και ότι άλλο ευφάνταστο υιοθετήσουν. Αποκρύπτουν όμως τις προσταγές της Γερμανίας.
Τα νέα ευφάνταστα μεν, ουτοπικά δε, αφηγήματα στο πλαίσιο της απολιγνιτοποίησης (με εγκληματική καθυστέρηση) το αποδεικνύουν. Νέες υποσχέσεις, νέες προσδοκίες, νέα καθρεφτάκια. Σε ότι αφορά τις ΑΠΕ είναι γνωστό σε όλους, ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη σήμερα περίπου 7,5GW και μόνο στη Δυτική Μακεδονία οι αιτήσεις για ΑΠΕ είναι πάνω από 13,5GW. Το Φυσικό Αέριο αποκλείεται των επιδοτήσεων και άλλα λεφτά δεν υπάρχουν εκτός από αυτά των γνωστών ιδιωτών φίλων των κυβερνόντων προς ίδιον όφελος. Έτσι μετά μισό αιώνα αντί για εθνική αυτάρκεια στο «φως», φρόντισαν για τη συσκότιση ευθυνών, πρωτοβουλιών, προοπτικής.
Ο ΑΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ απέδωσε αυτά που είχε να αποδώσει και με το παραπάνω και ήρθε το προδιαγεγραμμένο τέλος. Το τέλος αυτό θα έπρεπε να είναι γιορτή υπό την αυτονόητη προϋπόθεση η περιοχή να ήταν ήδη έτοιμη για το επόμενο βήμα. Σήμερα αντί για θλίψη – αν είμασταν σοβαροί – θα έπρεπε να είχαμε προοπτικής εγκαίνια.
Και συ λαέ βασανισμένε… ως πότε;
Γκουντιός Γιάννης
