409
O Αλεξης Ζηρας για τα 40 χρόνια της Παρέμβασης:
Αυτό που βρίσκω εδώ και χρόνια εντυπωσιακό (και αρκετά ευοίωνο) στην “Παρέμβαση”, δεν είναι μόνο
το γεγονός ότι αποτελεί, ως περιοδικό, ένα εργώδες σημείο πολλαπλής δημιουργικότητας. Ενα εργαστήριο τεχνών,
γνωστό σε όσους ξέρουν να μετράνε σωστά, ζυγίζοντας ενίοτε περισσότερο το μεράκι από το όνομα.
Είναι και το γεγονός ότι οι σελίδες της αποτελούν έναν τόπο πολλαπλών συνάψεων που
με τα χρόνια αυγαταίνουν.
Νομίζω ότι από την αρχή της τεσσαρακονταετίας η “Παρέμβαση” είχε στο νου της
έναν ευρύ κύκλο προσώπων και θεμάτων, όπου το επιχώριο συμβιώνει εξίσου με το πανελλήνιο.
Στη λογοτεχνία και στα εικαστικά.
Και εν τέλει αυτή η σύνθεση, αυτό το ζύγιασμα των τόπων, που σημειωτέον ήταν η εμμανής επιθυμία
του Ντίνου Χριστιανόπουλου όσο κράτησε ζωντανή τη “Διαγώνιο”, είναι η ταυτοτική σημαία και της
“Παρέμβασης”
