Το μεγάλο και συγκεντρωτικό κράτος χρειάζεται πολλά χέρια να λειτουργήσει σε αντίθεση με το επιτελικό κράτος που απαιτεί πρωτίστως μυαλό για να αποκεντρωθεί
Ώδινεν όρος αλλά δεν έτεκεν μυν. Εξήντα (παρά έναν) νοματαίους έχει κι αυτή η κυβέρνηση, υπουργούς δια πάσα νόσο και πάσα κρίση. Αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το μεγάλο και συγκεντρωτικό κράτος χρειάζεται πολλά χέρια να λειτουργήσει σε αντίθεση με το επιτελικό κράτος που απαιτεί πρωτίστως μυαλό για να αποκεντρωθεί. Επομένως ένα κεντρικό κράτος που ασχολείται με τα πάντα, δεν μπορεί παρά να έχει και πολλούς υπουργούς.
Ο τοκετός του πρωθυπουργού, που ανακοίνωσε πριν λίγες ώρες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, δεν ήταν «σαρωτικός ανασχηματισμός», όπως λέμε εμείς οι δημοσιογράφοι, δεν ήταν «ανοιχτών μετώπων» ή «προωθητικός» όπως λέει η κυβέρνηση. Ήταν πρόωρος. Όχι σε σχέση με τις δημοσιογραφικές προσδοκίες. Κατ’ αυτές άργησε, αν σκεφθούμε ότι κάθε λίγο και λιγάκι υπάρχουν άρθρα για τον «επικείμενο ανασχηματισμό». Περισσότερο μπορεί να χαρακτηριστεί «ανασχηματισμός των πυρκαγιών» -και ουχί «της πυρκαγιάς», που θα έλεγε η αντιπολίτευση- αφού, όπως είχε πει ο κ. Μητσοτάκης για την φονική φωτιά στο Μάτι, «αδυνατώ να καταλάβω πως υπάρχει πολιτική ευθύνη χωρίς παραίτηση» (31.7.2018). Συνεπώς η «συγγνώμη» που ζήτησε από τους πολίτες ο πρωθυπουργός έπρεπε να γίνει έμπρακτη. Την πλήρωσαν οι κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και Νίκος Χαρδαλιάς. Οι συμβολικές αυτές μετακινήσεις οδήγησαν σε ένα μικρό ντόμινο αλλαγών, συν κάποιες εσωκομματικές διευθετήσεις στο επίπεδο των υφυπουργών.
Το πρόσωπο του ανασχηματισμού ήταν φυσικά ο πρώην υπουργός Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ευάγγελος Αποστολάκης, ο οποίος ήταν να αναλάβει το νεοσύστατο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας, Φυσικών Καταστροφών, Κλιματικής Αλλαγής, ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί. Αυτό, από μία άποψη θα μπορούσε να εκληφθεί και ως νίκη του κ. Αλέξη Τσίπρα, που για κάθε κρίση ζητά και υπουργό κοινής αποδοχής. Φευ! Αμέσως μετά την ανακοίνωση του ανασχηματισμού ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε… συριζαϊκώς: «μια τέτοια επιλογή και με τον τρόπο που ο κ. Μητσοτάκης την επιδιώκει, δηλαδή σε επίπεδο εντυπώσεων και προσώπων και όχι ουσίας για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, δεν αποτελεί πρόσκληση σε συνεννόηση, αλλά πρόσκληση σε αποστασία (…) η ιστορία ποτέ δεν λυπήθηκε όσους δεν αναγνωρίζουν ότι στη ζωή υπάρχουν και αξίες σημαντικότερες από τα πρόσκαιρα αξιώματα». Και ο κ. Αποστολάκης υπαναχώρησε, γεννώντας έναν δεύτερο ανασχηματισμό πριν ορκισθούν οι υπουργοί του πρώτου…
Το εντυπωσιακό στην προκείμενη περίπτωση δεν είναι η φρασεολογία-μπούλινγκ της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «πρόσκληση σε αποστασία», «αρχές» σε αντίθεση με τα «πρόσκαιρα αξιώματα» κ.λπ. Είναι η λογική της αντίδρασης. Πρόσωπα κοινής αποδοχής ζητούσε ο κ. Τσίπρας και ο κ. Αποστολάκης είναι, τουλάχιστον σε επίπεδο ικανοτήτων, αφού και οι δύο πρωθυπουργοί τον ήθελαν για υπουργό. Επομένως πως στην ευχή πρέπει να είναι οι υπουργοί κοινής αποδοχής «σε επίπεδο ουσίας»; Ποια θα ήταν η ουσία; Να στέλνει ο πρωθυπουργός τον κατάλογο των υπουργών στην Κουμουνδούρου για έγκριση;
Έτσι το κακό γίνεται διπλό. Αφενός δείχνει ότι το πολιτικό μας σύστημα αδυνατεί να τα βρει ακόμη και σε όσα συμφωνεί, εν προκειμένω σχετικώς με τις ικανότητες του κ. Αποστολάκη, και το σημαντικότερο η χώρα θα στερηθεί αυτών των ικανοτήτων…
