Αύριο είναι Χριστούγεννα, αλλά τελικά τι είναι τα Χριστούγεννα; Είναι γλέντι, δώρα, ψυχρή ανταλλαγή ηλεκτρονικών ευχών, ξενύχτι και ποτά; Είναι το βραδινό και το μεσημεριανό πλούσιο τραπέζι και ξεσάλωμα; Αλλά πόσο μπορούν κι αυτά να γίνουν, όταν όλα απαγορεύονται και αυτή τη χαρά ακόμα, την κρύβει η αποκρουστική μάσκα-φίμωτρο;
Χριστός Γεννάται, αλλά στη γη βασιλεύει ο φόβος και ο Άγιος Βασίλης έχει απαγορευτικό από τους «ειδικούς» τρομολάγνους, να μπει στα σπίτια μας!
Ο Χριστός θέλει τον άνθρωπο να χαίρεται, αλλά πώς να χαρεί ο σημερινός άνθρωπος με τόσες απαγορεύσεις, με τόσο φόβο γύρω του; Ακόμα και ο αέρας που αναπνέει, φιλτράρεται από τη μάσκα-φίμωτρο!
Ακόμα και η εκκλησία, που ενώ έπρεπε να είναι πηγή χαράς, έγινε το χέρι της πολιτικής εξουσίας. Σκληρό και φοβικό. Πώς να εξηγήσουμε το μήνυμα του μητροπολίτη Ιωαννίνων Μάξιμου… Με ρεζερβέ οι πιστοί στην εκκλησία. Με τηλέφωνο η είσοδός τους, όπως όταν κλείνεις θέση στον Ρέμο για χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν!!!
Πού είσαι Χριστόδουλε; Στα δέκα χρόνια της διακονίας του, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος ήταν ο αγαπημένος ποιμενάρχης των Ελλήνων. Ενέπνευσε το λαό και γέμισε τις εκκλησίες με τη νεολαία. Μιλούσε για αγάπη στον Χριστό και την Πατρίδα. Πολέμησε τον διχασμό και το κήρυγμά του ήταν ενωτικό. Ενώ οι σημερινοί αρχιερείς εισπράττουν την κατακραυγή των πιστών και τον γέλωτα των πολιτικών που υπηρετούν!
Τι σχέση έχει η εκκλησία του Χριστόδουλου, τότε που ακουγόταν η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» με τη σημερινή του Ιερώνυμου και η ευχή εκείνη να έχει μεταλλαχτεί σε «Καλές γιορτές»!
Ο Χριστός θέλει τον άνθρωπο να χαίρεται και το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι η ΑΓΑΠΗ στον συνάνθρωπο. Για να έχει χαρά όμως η κοινωνία, πρέπει οι άνθρωποι να μην πεινάνε. Δυστυχώς, στην εποχή της αφθονίας, ο γείτονας πεινάει και η γιαγιά ξεπαγιάζει δίπλα στο μαγκάλι με τα κάρβουνα. Γιατί ο πολιτικός με το ψεύτικο χαμόγελο, της αύξησε το ηλεκτρικό. Με τη σύνταξη των 360 ευρώ, δεν μπορεί να πληρώσει 250 ευρώ μόνον για ρεύμα να ζεσταθεί.
Δίπλα μας υπάρχει και το κοριτσάκι που πουλάει σπίρτα για να μπορέσει να αγοράσει το ψωμί της μέρας. Στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν πεθαίνει μια νύχτα Χριστουγέννων ξεπαγιασμένο και αυτό είναι ένα μήνυμα στον αρχιεπίσκοπο, να ανοίξει το πουγκί της εκκλησίας για τους πάσχοντες και πεινώντες. Να μην υπάρξουν ξανά ιστορίες σαν αυτή με το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Ποιοι είναι όμως αυτοί τους οποίους πολέμησε περισσότερο και με πείσμα ο Ιησούς; Είναι οι υποκριτές, η φάρα των Φαρισαίων καλοπερασάκηδων .
Μελετώντας το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν «Ιησούς ο Γιος του Ανθρώπου» διαβάζουμε στο κεφάλαιο «Λουκάς» ειδικά για τους υποκριτές…
« Ο Ιησούς κατέκρινε και περιφρονούσε τους υποκριτές και ο θυμός Του ήταν σαν καταιγίδα που τους μαστίγωνε. Η φωνή Του ήταν κεραυνός στ’ αυτιά τους και τους τρόμαζε. Στον φόβο τους γι’ Αυτόν, θέλανε τον θάνατό Του. Και σαν τυφλοπόντικες μες στη σκοτεινή γη εργάζονταν να υποσκάψουν τα βήματά Του. Γέλαγε μαζί τους, γιατί ήξερε καλά πως το πνεύμα δεν μπορεί να κοροϊδευτεί, ούτε να πιαστεί σε παγίδα. Ο Ιησούς δεν καταδίκαζε απόλυτα τον ψεύτη ή τον κλέφτη ή τον φονιά, αλλά καταδίκαζε κατηγορηματικά τον υποκριτή που το πρόσωπό του είναι σκεπασμένο με μάσκα και το χέρι του με γάντι. Στον υποκριτή η πόρτα της καρδιάς του είναι κλειστή και σφραγισμένη.
Μια μέρα, καθώς ξεκουραζόταν ο Ιησούς στον Κήπο των Ροδιών, ο Λουκάς του είπε: «Δάσκαλε, συγχωρείς και παρηγορείς τον αμαρτωλό και όλους τους αδύναμους και άστατους, εκτός από τον υποκριτή και μόνο». Και του είπε ο Ιησούς: «Διάλεξες καλά τις λέξεις σου, όταν ονόμασες τους αμαρτωλούς αδύναμους και άστατους. Τους συγχωρώ την αδυναμία τους στο σώμα και την αστάθειά τους στο πνεύμα. Γιατί τα αμαρτήματά τους έχουν έρθει πάνω τους από τους προπάτορές τους ή από την πλεονεξία των γειτόνων τους. Μα τον υποκριτή δεν τον μπορώ, γιατί εκείνος βάζει ζυγό πάνω στον άδολο και στον υποχωρητικό. Τα ασθενικά πλάσματα, που τα λέμε αμαρτωλούς, είναι σαν τα άφτερα μικρά πουλιά που πέσανε απ’ τη φωλιά τους. Ο υποκριτής είναι ο γύπας που περιμένει πάνω σε βράχο τον θάνατο της λείας του. Τα ασθενικά πλάσματα είναι άνθρωποι χαμένοι στην έρημο. Μα ο υποκριτής δεν είναι χαμένος. Ξέρει τον δρόμο κι όμως γελάει ανάμεσα στην άμμο και στον άνεμο, γι’ αυτό δεν τον δέχομαι».
Έτσι μιλούσε ο Δάσκαλός μας και δεν τον καταλάβαινα. Μα τώρα καταλαβαίνω.
Μετά, οι υποκριτές της χώρας έβαλαν χέρια πάνω Του και Τον δίκασαν. Επικαλέστηκαν το Νόμο του Μωυσή σαν μαρτυρία και σαν απόδειξη εναντίον Του.
Κι αυτοί, που παραβίαζαν το Νόμο στ’ ανέβασμα κάθε αυγής και στο λιόγερμα τον ξαναπαραβιάζανε, έφεραν τον θάνατό Του».
Αν το ένα μήνυμα των Χριστουγέννων είναι πως ο Χριστός θέλει τον άνθρωπο να χαίρεται, το άλλο μήνυμα είναι η καταδίκη των υποκριτών και φαρισαίων. Αυτών που από εκείνη την ημέρα της Σταύρωσης, δεν έπαψαν να συνεχίζουν την Σταύρωση του Ιησού Χριστού. Το δείχνουν οι πράξεις τους, αφού υπάρχουν πεινασμένοι και η αδικία περισσεύει.
Όπως έλεγε ο Κ. Βάρναλης: «Χίλιες φορές να γεννηθείς, χίλιες θα σε σταυρώσουν»!
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος
