Ο παππούς μου, από τον πατέρα μου, τσιφλικάς από την Φτέρη Αιγίου ήταν φανατικός Βενιζελικός μέχρι το 1936 που πέθανε, ιδεολογία που ασπάσθηκε και ο πατέρας μου, η οποία στη συνέχεια μετατράπηκε σε λατρεία για τον Γεώργιο Παπανδρέου, την Ένωση Κέντρου και γενικά την φιλελεύθερη δημοκρατική παράταξη. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (γιατί τον παππού δεν τον γνώρισα καν, μόνο από διηγήσεις ότι ξέρω), στο σπίτι έμπαινε καθημερινώς μόνο το «ΒΗΜΑ» του συγκροτήματος Λαμπράκη, το οποίο και επιτρεπόταν να διαβάζουμε και εγώ και η αδελφή μου και βεβαίως ξεκοκαλίζαμε…
Ο άλλος παππούς από την πλευρά της μάνας μου έμπορος από την Παρασκευή Αιγίου, ήταν βασιλικός οπαδός του Λαϊκού κόμματος, είχε κατάστημα υφασμάτων στο Αίγιο, αλλά δεν πήγε καλά, το έκλεισε και ασχολήθηκε με τις σταφιδοφυτείες του, έγινε δηλαδή αγρότης.
Φιλοβασιλικοί και οπαδοί του Λαϊκού κόμματος ήταν και τα παιδιά του, ειδικά ο ένας αδελφός της μάνας που είχε πολεμήσει το 1918 στη Ρωσσία, το 1922 στη Μικρασία και το 1940 στην Αλβανία (συνολικά υπηρέτησε την πατρίδα 12 χρόνια με τον βαθμό του έφεδρου Λοχαγού…), ήταν φανατικός και δεν σήκωνε κουβέντα… Στο σπίτι αυτού του παππού που τον πρόλαβα λίγα χρόνια πριν πεθάνει, έμπαινε μόνο η «Καθημερινή» η οποία διαβαζόταν σαν… Ευαγγέλιο από όλους…
Εννοείται ότι στο δικό μου σπίτι άκουγα μόνο ύμνους για τον Παπανδρέου και την Ε.Κ., ενώ στο άλλο ύμνους για τους βασιλιάδες, την πατρίδα και το έθνος… Μεταξύ τους οι δύο οικογένειες ποτέ δεν «κοντραρίστηκαν» για τα πολιτικά, ούτε συζητούσαν καν … Περισσότερο διαφωνούσαν για τις τέχνες και τα γράμματα, ειδικά την ποίηση, παρά γα τα πολιτικά… Το παιδικό μυαλό όμως, ευρισκόμενο μεταξύ δύο διαφορετικών ιδεολογιών αποθήκευε και αξιολογούσε τα επιχειρήματα διαμορφώνοντας τη δική του άποψη… ότι καλύτερο για τον άνθρωπο που έμαθε από μικρός να ασπάζεται την διαφορετική γνώμη και άποψη…
Στην διαμόρφωση της πολιτικής σκέψης βοηθούσε πάνω από όλα όμως, η αναλυτική ανάγνωση του «Βήματος» που την περίοδο εκείνη διέθετε τον «ανθό» της ελληνικής δημοσιογραφίας και διανόησης, αλλά και οι συζητήσεις στις παρέες του πατέρα μου, όλες Ενωσοκεντρικές, όλες με κεντρικό «δια ταύτα» την Δημοκρατία, την ελευθερία, την ανεκτικότητα, την ανοικτή κοινωνία. Το χώρο του μεταρρυθμιστικού κέντρου δηλαδή που δυστυχώς στην Ελλάδα συνθλίφτηκε ανάμεσα στις συμπληγάδες της Δεξιάς και της ψευτο-αριστεράς του ΠΑΣΟΚ που διαμόρφωσε η ακραία μεταπολιτευτική πόλωση.
Στην διάρκεια της Χούντας, αλλά κυρίως στα «ηρωικά» χρόνια της μεταπολίτευσης, ήταν αδιανόητο να μην περάσεις ένα φεγγάρι και από τα «σαλόνια» της Αριστεράς και τις ποικίλες παραφυάδες της, στις οποίες είχε προσχωρήσει το 90% της σούπερ-πολιτικοποιημένης νεολαίας… Σ’ αυτές τις αριστερές παραφυάδες εισχώρησα, ευτυχώς για μικρό χρονικό διάστημα, κάνοντας αριστερή αντιπολίτευση στα Αριστερά … κόμματα !… Οι ρίζες όμως του Δημοκρατικού Κέντρου της οικογενειακής παράδοσης που είχαν μπολιαστεί από την ανάγνωση των έντυπων του ΔΟΛ, μετά το «ΒΗΜΑ», συνέχισα με τα «ΝΕΑ», τον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ» και τον «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ», ακόμα και την «Ομάδα» στα Αθλητικά, ήσαν ισχυρή παρακαταθήκη που καθόρισαν μια αστική στάση ζωής, πολύ κοντά στην νοοτροπία του Έλληνα…
Γιατί τα θυμήθηκα σήμερα όλα αυτά;
Γιατί ο ΔΟΛ το ιστορικό συγκρότημα που διαμόρφωσε και μένα αλλά και γενιές Ελλήνων, το συγκρότημα που είχε σαν επιδίωξη «να μορφώσει και όχι να πουλήσει φούμαρα» όπως πολύ σωστά έγραψε ένα από τα στελέχη του , ο Θανάσης Παπανδρόπουλος, πέρασε μετά από 100 χρόνια σε μια άλλη εποχή, αναμενόμενη αν αναλογιστούμε την τεράστια αλλαγή στα ΜΜΕ, που έγινε όχι μόνο στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια… Πέρασε στα χέρια του εφοπλιστή Ε. Μαρινάκη που ελπίζουμε ότι θα σεβαστεί την ιστορία του οργανισμού, αναγνωρίζοντας την συμβολή του στην εξέλιξη της χώρας και την διαχρονική παρουσία του στα Γράμματα , τις Τέχνες, τον Πολιτισμό, και εν γένει στην πνευματική ζωή του τόπου.
Μια ιστορία, που τουλάχιστον σε εμένα συνετέλεσε να διαμορφώσω την κουλτούρα και τις αρχές, της αντικειμενικής ενημέρωσης, να δώσω στην διάρκεια της δημοσιογραφικής μου καριέρας μάχες ιδεών, δικαιωμάτων, αξιοπρέπειας, αυτοσεβασμού, αλλά και αγώνες για την πρόοδο και την εξέλιξη της κοινωνίας μας , για 40 ολόκληρα χρόνια μέσω του δικού μου εντύπου «Βήματος της Αιγιάλειας» (1975-2015), η επιλογή του τίτλου του οποίου δεν έγινε τυχαία , αλλά επηρεασμένα από τον τίτλο της… ναυαρχίδας του συγκροτήματος !…
Γι’ αυτό το λόγο, αποχαιρετώντας μια εποχή και καλωσορίζοντας μια νέα, αισθάνθηκα την ανάγκη να καταθέσω και την δική μου προσωπική μαρτυρία στις τόσες που ακούστηκαν για το ιστορικό συγκρότημα. Να ευχηθώ ότι το καλύτερο στο νέο ξεκίνημα, απαραίτητο όσο ποτέ στην σημερινή άσχημη συγκυρία που βιώνουν η μεσαία, αστική τάξη, η ελευθερία της έκφρασης και η ελευθεροτυπία, ειδικά μετά την εμφάνιση του Διαδικτύου.
*Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και Τ. Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.
