Ο επικήδειος λόγος της Κοζανίτισσας Βάσως Κυριακίδου ως εκπρόσωπος θαυμαστών του Νίκου Ξανθόπουλου

Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί, Νίκο. Κι αυτή η ώρα ήρθε. Είναι η ώρα που σε αποχαιρετούμε.
Ποια λόγια μπορούν να περιγράψουνε όσα νιώθουμε; Ίσως μόνο εσύ θα μπορούσες να μας βοηθήσεις σε αυτό. Αν για μια τελευταία στιγμή στεκόσουν εδώ, απέναντί μας, και μας κοιτούσες, μας μιλούσες. Μόνο τότε, ίσως, να καταλαβαίναμε και να μαθαίναμε πώς ένα πρόσωπο, πώς ένα βλέμμα μπορεί να πει τόσα πολλά.
Γιατί στο πρόσωπό σου, αγαπημένε, Νίκο, αποτυπώθηκαν οι σκέψεις και τα συναισθήματα ενός ολόκληρου λαού. Μέσα από το βλέμμα σου μας κοίταξαν οι πόνοι και τα όνειρά μας.
Κι όταν όλα αυτά γέμιζαν και ξεχείλιζαν την καρδιά μας, μόνο η φωνή σου μπορούσε να τα εκφράσει. Αυτή η φωνή που τραγούδησε την αγάπη, τον πόνο, το παράπονο, την προσπάθεια μιας ολόκληρης γενιάς.
Νίκο, ήσουν ένας άντρας με συνείδηση. Ακριβώς όπως σε είδαν γενιές και γενιές στις ασφυκτικά γεμάτες κινηματογραφικές αίθουσες, έτσι ακριβώς ήσουν και στην ζωή σου.
Δεν ανέβηκες τα ψηλά σκαλοπάτια για να βρεις μεγαλεία. Στάθηκες εδώ, ανάμεσα στον κόσμο που σε αγάπησε. Ένιωσες τον πόνο τους, τα βάσανά τους. Τραγούδησες τις λύπες τους. Και θα συνεχίσεις να το κάνεις. Γιατί μόνο η δική σου φωνή αντηχεί τόσο δυνατά μέσα στις καρδιές. Μόνο τα δικά σου λόγια μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε στις δύσκολες στιγμές.
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε σκλάβοι της μοίρας, Νίκο. Δεν ορίζουμε το τέλος μας. Ορίζουμε όμως το ταξίδι μας. Ορίζουμε αυτό που είμαστε. Κι εσύ όρισες να ζήσεις την ζωή σου με αγάπη. Αγάπη που έδωσες, αγάπη που πήρες. Κι εκεί βρίσκεσαι τώρα. Στον δρόμο της αιώνιας Αγάπης που οδηγεί στον Παράδεισο.
Είναι μεγάλος ο καημός, Νίκο μας. Πονάμε. Είναι πληγωμένες οι καρδιές μας γιατί σήμερα σε αποχαιρετούμε με πόνο και με δάκρυα.
Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί!
Αντίο, Νίκο Ξανθόπουλε!
Καλή Ανάσταση!