Ο φυγάς, του Πασχάλη Τσολάκη
Αντίρροπες δυνάμεις τον πολιορκούσαν
η λογική του νου και το συναίσθημα των αισθήσεων
δημιουργώντας ανεξέλεγκτους κλυδωνισμούς
ώσπου τα πάντρεψε μεταξύ τους
κι έγινε φυγάς από έναν κόσμο που νοσεί
φυγάς στο δικό του μονοπάτι ζωής
με μια διάθεση που η κάθε μέρα την ανανέωνε
με την αθέατη συμπαντική ενέργεια
συντροφιά του η πιο πιστή στο σώμα
μέχρι θανάτου- ανάσα-
ο πιο θερμός πυρετός της ζωής
μακριά από φοβισμένες αγάπες που περιμένουν
το άγγελμα της εκτέλεσης της θανατικής τους καταδίκης
φυγάς- μακριά από έρωτες σε αποσύνθεση
μακριά από σχέσεις που τρυπάνε σαν ξιφολόγχες
μακριά από την απληστία του καταναλωτισμού
μην μεταμορφωθεί σε εμπόρευμα
μακριά από το ναρκοπέδιο του καθωσπρεπισμού
φυγάς «θεόθεν και αλήτης»
οδοιπόρος των άστρων
κι εξόριστος των κάστρων
περιπατητής στο δικό του μονοπάτι ζωής
που οδηγεί εκεί που συγκλίνουν –
συναντιούνται όλοι οι δρόμοι των λεωφόρων
στην Αχερουσία λίμνη
φυγάς – από το έλος που σιγοβράζουν τα βατράχια
μακριά από τα ολοκαίνουργια ερείπια
μακριά από αυτούς που θέλουν να τον γιατρέψουν
από τον έρωτα για τη ζωή
φυγάς- που μέσα στους χειμώνες του
είχε ένα παραθύρι
που έβλεπε τα πιο όμορφα καλοκαίρια
