Ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών και τα συνακόλουθα (Παναγιώτη Ζ. Παπαδόπουλου)

Τον τελευταίο καιρό κυριαρχεί στην επικαιρότητα το θέμα που αφορά την νομιμοποίηση του γάμου ομόφυλων ζευγαριών, ανδρών και γυναικών στη χώρα μας με συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις στην ελληνική κοινωνία για το ζήτημα αυτό. Με το σοβαρό αυτό ζήτημα ο υποφαινόμενος θα ήθελα να εκφράσω τις προσωπικές μου απόψεις και αντιλήψεις στο σημερινό δημοσίευμα. Από καταβολής κόσμου επικρατεί η άποψη, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, ότι ο γάμος συνάπτεται μεταξύ ανδρών και γυναικών, ώστε τα παιδιά που θα γεννηθούν απ’ αυτούς τους γονείς να έχουν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους, που με στοργή και αγάπη θα φροντίσουν να τα μεγαλώσουν και σωστά να τα αναθρέψουν.

Τα ομόφυλα ζευγάρια που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά από παρένθετες μητέρες είναι γεγονός αφύσικο και απαράδεκτο, δεδομένου ότι τα παιδιά που θα μεγαλώσουν χωρίς πατέρα και μητέρα θα αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα, που θα σημαδέψουν αρνητικά τη ζωή τους και το μέλλον τους. Με βάση αυτά τα δεδομένα θα έλεγα ότι η θέσπιση νόμου από την νομοθετική εξουσία για την αναγνώριση του γάμου ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία, ως ανθρώπινο δικαίωμα, αντιβαίνει στις αιώνιες και ακατάλυτες αρχές και αξίες του έμφυτου ηθικού νόμου. Νόμοι και διατάξεις κάθε πολιτείας, εφ’ όσον δεν έχουν ηθικό αντίκρισμα συναντούν την αντίδραση του κόσμου με αποτέλεσμα πολλές φορές να ακυρώνονται και να αχρηστεύονται. Πράξεις και ενέργειες των ανθρώπων, που είναι αντίθετες με τον ηθικό νόμο ενίοτε προκαλούν λύπη και δυσθυμία σ’ αυτούς που τις διαπράττουν και τότε μιλούμε για τύψεις της ηθικής συνείδησης.

Η παγκόσμια φιλολογία, θύραθεν και χριστιανική, παρέχει αψευδείς μαρτυρίες για την ύπαρξη έμφυτου ηθικού νόμου. Είναι περίφημα τα λόγια της Αντιγόνης στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή : “Δεν σεβάστηκα το νόμο σου, είπε στο βασιλιά Κρέοντα, για να μη θάψω τον αδερφό μου Πολυνείκη, γιατί πειθάρχησα στην προσταγή ενός άγραφου, αλλά πανίσχυρου ηθικού νόμου”. Στην προσταγή, λοιπόν, του ηθικού νόμου πειθάρχησε εκείνη η ηρωίδα αν και γνώριζε το μεγάλο κακό που την περίμενε.

Ακόμα σαφέστερες είναι οι μαρτυρίες από την Αγία Γραφή. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του ( κεφ.Β’, 14-16 ) ο Απόστολος Παύλος δέχεται ότι ακόμα και ειδωλολάτρες είναι δυνατόν να πράττουν το αγαθό, γιατί βοηθούμενοι από τη φωνή της συνείδησής τους συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις του ηθικού νόμου : ” Όταν γαρ έθνη τα μη νόμου έχοντα φύσει τα του νόμου ποιούσι, οίτινες νόμον μη έχοντες εαυτοίς εισί νόμος, οίτινες ενδείκνυνται το έργον του νόμου, γραπτόν εν ταις καρδίαις αυτών, συμμαρτυρούσης αυτών της συνειδήσεως ” ( Ρωμ.2, 14-16). Δηλαδή : ” Όσο για τα άλλα έθνη, που δεν γνωρίζουν το νόμο, πολλές φορές κάμνουν από μόνοι τους αυτό που απαιτεί ο νόμος. Αυτό σημαίνει ότι, δεν τους δόθηκε ο νόμος, μέσα τους υπάρχει νόμος. Η διαγωγή τους φανερώνει ότι εντολές του νόμου είναι γραμμένες μέσα στις καρδιές τους. Και σ’ αυτό συμφωνεί και η συνείδησή τους, που η φωνή της τους τύπτει η τους επαινεί, ανάλογα με τη διαγωγή τους”.

Η ορθόδοξη χριστιανική πίστη και τη διδασκαλία από την εποχή ακόμη που ζούσε o Χριστός μέχρι σήμερα θεωρεί το γάμο των ετερόφυλων ζευγαριών, δηλαδή του άντρα και της γυναίκας, μέγα μυστήριο, που το εγκρίνει και το ευλογεί. Άλλωστε και ο ίδιος ο Χριστός συμμετείχε στο γάμο της Κανά και έδωσε την ευλογία του.

Ο γάμος των ορθόδοξων χριστιανών τελείται μέσα στους ιερούς ναούς με τη συμμετοχή των οικείων και συγγενών αλλά και φίλων του ζεύγους, που τελούν το γάμο.

Στην τελετή του γάμου διαβάζεται από τον ιερέα του Ναού ειδική Ακολουθία, μέσα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και απόσπασμα από την προς Εφεσίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου ( Κεφ.Ε’, 20-33 ). Η επιστολή αυτή είναι η ακόλουθη : ” Αδερφοί, ευχαριστείτε πάντοτε υπέρ πάντων, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ,τω Θεώ και Πατρί υποτασσόμενοι αλλήλοις εν φόβω Χριστού. ΑΙ γυναίκες τοις Ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθε τω Κυρίω, ότι ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός, ως και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας και αυτός εστί σωτήρ του σώματος. Αλλ’ ώσπερ η εκκλησία υποτάσσεται τω Χριστώ, ούτω και οι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν εν παντί. Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής, ίνα αυτήν αγιάση, καθαρίσας τω λουτρώ του ύδατος εν ρήματι , ίνα παραστήση αυτήν εαυτώ ένδοξον την εκκλησίαν, μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλ’ ή αγία και άμωμος. Ούτως οφείλουσιν οι άνδρες αγαπάν τας εαυτών γυναίκας, ως τα εαυτών σώματα. Ο αγαπών την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά. Ουδείς γαρ ποτέ την εαυτόν σάρκα εμίσησεν, αλλ’ εκτρέφει και θάλπει αυτήν, καθώς και ο Κύριος την εκκλησία. Ότι μέλη εσμέν του σώματος αυτού , εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού. Αντί τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς τη γυναίκα αυτού και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν. Το μυστήριον τούτο μέγα εστίν, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την εκκλησίαν. Πλην και ημείς ο καθένας, έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως αγαπάτω ως εαυτόν, η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα “

Μετά την τελετήν του μυστηρίου του γάμου συγγενείς και φίλοι συγχαίρουν τους νεόνυμφους και τους εύχονται ευτεκνίας απόλαυσιν, ομόνοια ψυχών και σωμάτων.

Παναγιώτης Z. Παπαδόπουλος πρ. Γυμνασιάρχης