Ο ΙΕΡΟΣ ΤΟΥΤΟΣ ΤΟΠΟΣ, σε ΤΟ ΒΟΪΟ…. ΤΑ ΕΡΗΜΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ.. Χρήστου Γκίνη

Η απερχόμενη πανδημία η ακρίβεια η οικονομικη κρίση μας στιγμάτισε για τα καλά οι πλημμύρες στον κάμπο. Ο φόβος, οι περιορισμοί, η απομόνωση, η αποξένωση, η ανασφάλεια, η κακή ψυχολογία, κυριαρχούν. Μέσα σε αυτό το κλίμα, πολλές φορές αναρωτήθηκα πως ήμασταν καλύτερα παλιά στα χωριά μας. Στα όμορφα, γραφικά – μαγικά χωριουδάκια, που μεγαλώσαμε οι περισσότεροι. Στο μαγευτικό Βόιο.
Που ορισμένοι τώρα το θυμούνται.
Σωτήρες δεν χρειάζονται και φωτογραφίες απο χορταριασμένους δρόμους και αυλές.
Εμάς μας πονάει περισσότερο που το ζούμε…καθημερινά…
Αναπολώ εκείνες τις όμορφες, αγνές, παλιές καλές στιγμές. Αυτό το διαφορετικό αίσθημα ευφορίας και ηρεμίας που βιώνουμε και σήμερα, που είμαστε εκεί. Την ηρεμία της πολύχρωμης φύσης, τον περίπατο, τις μυρωδιές του βρεγμένου χώματος, του καμένου ξύλου από τα αναμμένα τζάκια, τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα. Την ηρεμία και τη γαλήνη που νιώθουμε όταν ακούμε τα πουλιά να κελαηδούν, τα πρόβατα να βελάζουν και τον ήχο από τα κουδουνάκια τους. Τη νοσταλγία για τα παιδικά μας χρόνια. Τα χρόνια της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς.
Νοιώθω τυχερός που μεγάλωσα σε ένα τέτοιο χωριό. Το χωριό που οι προγονοί μας έχτισαν κουβαλώντας όλα τα οικοδομικά υλικά, πέτρες, άσβεστη, ξύλα με τα χέρια και τα ζώα. Που κουβαλούσαμε το νερό με βαρέλια από βρύσες μακριά από το χωριό. Χωρίς ηλεκτρικό βέβαια. Με γκαζόλαμπες στην αρχή. Με το τζάκι και την κατσαρόλα πάνω στην σιδεροστιά για το καθημερινό φαγητό. Με τις μανάδες μας να ζυμώνουν στη σκάφη. Τις γιαγιάδες μας με τη ρόκα στο χέρι. Σε εποχές που το όργωμα γινόταν με το αλέτρι, το σκάλισμα με τα ξινάρια, ο θερισμός με τα δρεπάνια και το αλώνισμα με τα ζώα. Με μικρά καφενεία και παντοπωλεία. Με κάθε σπίτι να έχει το φούρνο του, το χοιρινό του, τις κότες του, την κατσίκα του, τον κήπο του, τον αργαλειό του. Που η γειτονιά ήταν μια μεγάλη οικογένεια. Με πόρτες ανοιχτές και το κλειδί επάνω. Που το ξεφύλλισμα του καλαμποκιού ήταν γιορτή!
Χωριό γεμάτο ζωή ! Με ωραία ήθη και έθιμα. Παραδοσιακοί γάμοι, κάλαντα, επίσημες εορτές με χορούς, ονομαστικές με φαγοπότι και επιτραπέζια τραγούδια, απόπιες με το σφάξιμο των γουρουνιών, πρωταπριλιά με απίστευτα ψέματα, με ωραία πανηγύρια .
Αλησμόνητες εποχές! Υπήρχε φτώχεια, υπήρχαν δυσκολίες, υπήρχαν ελλείψεις. Ομως οι άνθρωποι ήταν αγαπημένοι και αλληλοΰποστηρίζονταν. Βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Υπήρχε ψυχική επαφή, αγάπη και συμπόνια. Ο γείτονας έτρεχε πρώτος, όταν ο διπλανός είχε ανάγκη βοήθειας…
Σήμερα, στην εποχή αυτη την δυσκολη, στις πόλεις, υπάρχει μια διαφορετική εικόνα. Χάθηκε ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η κατανόηση. Χάθηκε η αγάπη για το γείτονα. Οι άνθρωποι νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και αδιαφορούν για τους γύρω τους. Η οικονομικη κρίση και η απερχόμενη πανδημία έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Χάσαμε τις παρέες μας , τους φίλους μας, τους δικούς μας.
Δυστυχώς, άλλαξαν όμως όλα και στα χωριά μας. Παρά το γεγονός ότι καινούργια σπίτια κτίστηκαν, παλιά ανακαινίστηκαν και τίποτα δεν τους λείπει, τα χωριά εγκαταλείφθηκαν. Ελάχιστοι έμειναν. Σήμερα, τα χωριά στην επαρχία μας είναι σχεδόν έρημα. Άνθρωπο δε συναντάς. Τα μαγαζιά, κλειστά. Τα χωράφια ακαλλιέργητα. Η κτηνοτροφία λιγοστεύε. Πολλά σπίτια άδεια, ερειπωμένα, χορταριασμένα μπαλκόνια! Ακόμα και πολύ ωραία νεόκτιστα ή ανακαινισμένα, δυστυχώς, κλειστά. Κάθε θάνατος, σημαίνει και το σφράγισμα ενός σπιτιού. Προσθέστε και την απροθυμία των κατοίκων να τα ξαναφτιάξουν. Με λίγα λόγια, εικόνες θλίψης,απογοήτευσης, εγκατάλειψης και ερήμωσης.
Οι αιτίες πολλές και γνωστές…
Το χωριό μου, όπως και τα περισσότερα στο Βόιο ζωντανεύουν για λίγες μόνο μέρες το χρόνο Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο Χριστουγεννα. Οσων απέμειναν Μετά, ερημιά που συνεχώς γίνεται και χειρότερη. Χωριά πλέον με 2, 6, 14, 26 , 50, 150 κατοίκους! Για πόσο ακόμα; Χωριά που κάποτε, είχαν εκατοντάδες κατοίκους, με δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς, καταστήματα κ.λ.π., σήμερα βιώνουν την ίδια ερήμωση και εγκατάλειψη.
Είναι φανερό. Τα χωριά μας, χάνονται… Δεν θα ξανανοίξουν πολλά σπίτια εκεί. Σπίτια που με τόσο κόπο έχτισαν οι παππούδες μας και οι γονείς μας. Μαζί τους και αξίες που αποτελούν τις ρίζες του πολιτισμού μας. Ωραιότατα πετρόκτιστα κτίρια, νερόμυλοι, πετρόκτιστα τοξοτά γεφύρια, καλντερίμια και αξιοθέατα που δεν πρέπει να χαθούν. Που αποτελούν κομμάτι της παράδοσής μας και επιβάλλεται να διαφυλαχτούν. Πώς όμως;
Πρέπει να βρούμε τον τρόπο. Η πολιτεία, ο Δήμος μας οι Σύλλογοι. Να βοηθήσουν όλοι. Ολοι μας… Να βρεθούμε πιο κοντά στις ρίζες μας. Τα χωριά μας να έρθουν ξανά στο προσκήνιο. Να τα αγαπήσουν οι νέοι μας. Να ξαναζωντανέψουν…
Και πραγματικά γίνονται τέτοιες προσπάθειες να γνωρίσουν παντού αυτόν τον όμορφο τόπο!
Αποτελεί ύψιστο χρέος μας, αλλά και απότιση φόρου τιμής στους γονείς μας και τους παππούδες μας. Σε αυτούς που τα έφτιαξαν με τόσο κόπο. Που τα αγναντεύουν απο τον ουρανό και θα λυπούνται να τα βλέπουν να ερημώνουν !!!!! Εδω στη γειτονιά της Πίνδου, η αμόλυντη φύση φαντάζει παντοδύναμη. Οι άνθρωποι, τα χωριά, τα μνημεία, τα τοξωτά γεφύρια μοιάζουν ξεχασμένα, υποταγμένα. Μόνο οι εποχές έχουν τη δύναμη να μεταλλάσσουν το ποικιλόμορφο τοπίο και να πιστοποιούν ότι ο χρόνος κυλά. ΄Ετσι ο επισκέπτης, έρμαιο αυτής της μαγείας, απλώς αφήνεται να τον συνεπάρει το τοπίο. Ούτως ή άλλως πάντα θα νοσταλγεί και θα ελπίζει στην επιστροφή.
Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια, γνωρίζουμε καλα τι φταίει, τα ζούμε καθημερινά. Ορισμένοι τωρα θυμήθηκαν το Βόιο και την ερήμωσή του.
Απο δω και πέρα τι γινεται.
Δεν ειναι ωρα για ευθύνες .
Ειναι ωρα για προγραμματισμό, συνέπεια, αποτελεσματικότητα, έστω να σταματήσει εδώ αυτη η κατρακύλα και πιστεύω υπάρχει διάθεση, υπάρχουν σκέψεις και προγραμματισμός !
Ειναι ωρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να δουμε την συνεχεια ενός καλύτερου αύριο για τούτο τον Ιερό και όμορφο τόπο .Να τον κανουμε να ξαναχαμογελασει.
Με ομόνοια απο ολους μας και θετικά βήματα, χωρις ακραίες αντιπαλότητες ..και ύβρεις….ολοι το αγαπάμε…
Γιατί ειναι το Βόιο της Καρδιά μας ….