Ο Κωνσταντίνος Μαμάτσιος, ο μεγάλος ευεργέτης της Κοζάνης, με την ανέγερση του Νομαρχιακού Νοσοκομείου της πόλης και τη δωρεά του για το ρολόι στην πλατεία της Κοζάνης των τεσσάρων όψεων! (Διαμαντή Βαχτσιαβάνου)

Ο Κων/νος Μαμάτσιος γεννήθηκε στην Κοζάνη στις 12 Δεκεμβρίου 1888 και πέθανε στο Μπρίστολ της Αμερικής το 1963, σε ηλικία 75 ετών.

Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Σε ηλικία 3 ετών έχασε τον πατέρα του και στην ηλικία των 14 ετών και την μητέρα του. Στα 19 του χρόνια φεύγει στην Αμερική, δουλεύει σκληρά και κάνει μεγάλη περιουσία, αλλά δεν ξεχνά την Κοζάνη. Στο Μπρίστολ (ΗΠΑ) προσφέρει δική του έκταση στην πολιτεία, με αντάλλαγμα μια οδός στην περιοχή να ονομαστεί «Oδός Κοζάνης» (Kozani street)!

Την κορυφαία προσφορά όμως την κάνει στην Κοζάνη με την ανέγερση του «Μαμάτσειου Νομαρχιακού Νοσοκομείου» Κοζάνης και την τοποθέτηση ρολογιού στο καμπαναριό στην κεντρική πλατεία της πόλης.

Εδώ θα αναφερθούμε ειδικά στο καμπαναριό και μάλιστα στο ρολόι των τεσσάρων όψεων. Ο κεντρικός ναός του Αγίου Νικολάου χτίζεται το 1664, με ενέργειες του άρχοντα της πόλης Χαρισίου Τράντα. Tο 1724 τοποθετήθηκαν για πρώτη φορά κώδωνες, το πρώτο ρολόι ήταν μιας όψεως και δωρεά του Κοζανίτη εμπόρου στη Βιέννη Ηλία Κουτσιμάνη. Στις 14 Μαρτίου 1912 ο μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Φώτιος καλεί τους ομογενείς της Αμερικής για νέο «μέγα ωρολόγιον διότι το υφιστάμενον κατέστη ήδη άχρηστον».

Το 1939 χτίστηκε ο 8ος όροφος του κωδωνοστασίου, προκειμένου να τοποθετηθεί το ρολόι τεσσάρων όψεων, δωρεά του ευεργέτη Κων/νου Μαμάτσιου.

Το καμπαναριό της Κοζάνης χτίστηκε το 1855 και την ευθύνη ανέγερσής του την είχε ο πρωτομάστορας από την Εράτυρα Ανδρέας Κάλφας.

Με την παρακάτω επιστολή του ο Κων. Μαμάτσιος εξηγεί την πράξη της δωρεάς του προς τον Προστάτη της πόλης Άγιο Νικόλαο…

Bristol, Coon Μαΐου 12  1939

«… Και τώρα έρχομαι να σας πω και μερικά από τα μικρά μου χρόνια. Όταν ήμουν μικρό παιδάκι, φτωχό και ορφανό από μητέρα και από πατέρα, αλλά δόξα τω Θεώ τον Παντοδύναμο, δεν αφήνει να χαθείς όταν ελπίζεις.

Μετά τον θάνατο της μητέρας μου πολλάκις τα βράδια πήγαινα στην κάτω πόρτα του Αγίου Νικολάου και με δάκρυα προσευχόμουν… Εκεί έβρισκα την ανακούφιση… προσευχόμουν κι έκλαιγα πικρά, πιο πολύ όταν έλεγα για την μητέρα μου, όταν ενθυμούμουν το πώς είχε αποθάνει δίχως να δύναμαι να την προσφέρω κάτι το ελάχιστο εις την ασθένειά της, διότι δεν είχαμε τίποτα, ούτε ένα αρρωστικό, ούτε γιατρό ούτε φάρμακα, τρεις μήνες άρρωστη δίχως καμιά βοήθεια… συλλογιζόμουν  και έκλαιγα με πόνο της καρδιάς μου, δια την απώλεια της μητέρας μου… Παρακαλούσα τον Παντοδύναμο Θεό και την Παναγία και τον Άγιο Νικόλαο, όπως με ελεήσουν και με βοηθήσουν, με οδηγήσουν στο καλό και ζητούσα όπως με στείλουν σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου…

Θα σου στείλω κάτι το λαμπρό για το καμπαναριό σου. Ύστερα από 35 χρόνια ακατάπαυστης δουλειάς όλα πήγαν δεξιά και ιδίως η υγεία μου και τώρα έρχομαι όπως πληρώσω την προσφορά μου με ένα ωρολόγι με τέσσερα πρόσωπα δια να φαίνεται από τις τέσσερις πλευρές και αν είναι δυνατόν όπως γίνει ενάμισι μέτρο…».

Το ρολόι πρωτοχτύπησε στις 31 Δεκεμβρίου 1939 προς την 1-1-1940, δηλαδή την πρωτοχρονιά του 1940.

ΠΗΓΗ: «ΠΡΟΤΟΜΕΣ-ΑΝΔΡΙΑΝΤΕΣ-ΜΝΗΜΕΙΑ ΚΟΖΑΝΗΣ», του Βασίλη Αποστόλου .

Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος