Μελετώντας τους Σερβιώτες συγγραφείς του 20ου αιώνα, με αφορμή το Συμπόσιο Λογοτεχνίας, στάθηκα με δέος μπροστά στον
“Κύκλο ζωής και γραφής” του αείμνηστου Σερβιώτη Γιάννη Ποντίκη.
“Αν θέλει ο άνθρωπος, μπορεί! ” αυτή είναι η φράση που ο ίδιος συχνά τονίζει στο έργο του. Και δικαιούται να υπερασπίζεται τη δύναμη της θέλησης, όσο λίγοι, γιατί πραγματικά η ζωή του μπορεί να γίνει Φως πορείας” για όλους μας.
Αξίζει να τον γνωρίσετε!
Γεννήθηκε τέταρτος ανάμεσα σε εννιά παιδιά, το 1942 στα Σέρβια, ένα χρόνο πριν το φοβερό ολοκαύτωμα της πόλης από Ιταλούς και Γερμανούς το 1943. Η οικογένειά του, δοκίμασε την κοινή και πικρή μοίρα του πολέμου, της φτώχειας και της ανέχειας, χωρίς σπίτι, χωρίς τόπο, χωρίς μέλλον… . Και σα να μην έφτανε η μοίρα αυτή, το 1948, σε ηλικία 6 ετών, ο Γιάννης χάνει το φως του από ατύχημα με ασβέστη που έσβησε στα μάτια του…
Έτσι, με πόνο ψυχής, το 1950 ο πατέρας του τον άφησε στο δημοτικό σχολείο της Σχολής Τυφλών της Θεσ/νίκης, για να τον σώσει ουσιαστικά από την καταδίκη της αναπηρίας του. Παιδί χαρισματικό και ευπροσάρμοστο, έμαθε τόσο γρήγορα να γράφει και να διαβάζει με τη μέθοδο Μπράιγ, ώστε να περνάει δύο δύο τις τάξεις, και αγάπησε τόσο πολύ την αίθουσα πιάνου της σχολής ώστε να του επιτρέπουν να εξασκείται εκεί για ώρες…. Πεισματάρης και ονειροπόλος, βρήκε διέξοδο στη μουσική, για να εκφράσει τον πλούσιο συναισθηματικό του κόσμο και για να απαλύνει το σκοτάδι που τον κύκλωνε.
Πάρα τις δυσκολίες, συνέχισε έπειτα σε κανονικό γυμνάσιο Αρρένων της Θεσ/νίκης ενώ παράλληλα, ως το 1961,έκανε σπουδές πιάνου και ανώτερα θεωρητικά μαθήματα μουσικής στο Κρατικό Ωδείο. Η ξεχωριστή ευγένεια του χαρακτήρα του, το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του και η ικανότητά του να κινείται παντού μόνος του, του επέτρεψαν να φύγει στο Βέλγιο με υποτροφία, όπου τελείωσε ως το 1966 τη Σχολή Χορδιστών-Επισκευαστών πιάνου ενώ ταυτόχρονα πήρε και πτυχίο Κοινωνικού Λειτουργού, σε μια εποχή που λίγοι γνώριζαν την πολύτιμη διάσταση αυτού του λειτουργήματος.
Επέστρεψε στην Ελλάδα με δύο πολύτιμα πτυχία, αλλά έβρισκε πόρτες κλειστές για δουλειά, λόγω της τυφλότητάς του.
Τελικά προσελήφθη στο Φάρο Τυφλών Καλλιθέας ως κοινωνικός λειτουργός, από το 1967-1973,και ως το 1978 τελείωσε και τη Νομική Σχολή Αθηνών, πάντα με βιβλία γραμμένα στη μέθοδο Μπράιγ.
Τελικά, επέστρεψε στα Σέρβια όπου άνοιξε δικηγορικό γραφείο, ενώ συνέχισε να εργάζεται και ως ελεύθερος επαγγελματίας χορδιστής πιάνων στο Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος καθώς και σε άλλα ωδεία.
Το αεικίνητο πνεύμα του και η επιμονή του να ξεπερνά συνεχώς τον εαυτό του, τον ώθησαν σε ένα νέο τολμηρό βήμα!!
Με δική του πρωτοβουλία και εποπτεία, ξεκίνησε μαζί με τον αδερφό του την κατασκευή των πρώτων ελληνικών πιάνων με την επωνυμία “Ελληνικά πιάνα Ορφεύς, Αφοί Ποντίκη”!!!
Πρωτοστάτησε επίσης, στη δημιουργία Τμήματος Χορδιστών-Επισκευαστών πιάνου στο Ωδείο Αττικής, και βοήθησε τα μέγιστα στην ίδρυση του Δημοτικού Ωδείου Σερβίων, που ήταν πάντα ένα όνειρο ζωής για τον τόπο του. Ηθελε, τα παιδιά του τόπου του, να μυηθούν στη μαγεία της μουσικής που τόσο θεράπευσε τον ίδιο!
Έδινε συχνά διαλέξεις και οργάνωνε σεμινάρια με μαθήματα για την κοινωνική στήριξη των παιδιών ΑΜΕΑ.
Και μέσα σε όλη αυτή την άοκνη δράση και την επιστημοσύνη του, βρήκε το χρόνο να συγγράψει και 5 βιβλία!
Θα σταθώ στο εικονιζόμενο, αυτοβιογραφικό έργο του,
“Εγένετο Φως”, που είναι για μένα, ο, τι ωραιότερο διάβασα τον τελευταίο χρόνο!
Μας προϊδεάζει ξεκινώντας :
“Υπάρχει στη ζωή μου, ένα ανελέητο γεγονός, μια μόνη και φριχτή αλήθεια. Το απόλυτο σκοτάδι…”
Κι όμως, διηγείται με τόση αισιοδοξία, σε α’ πρόσωπο, ένα βίο πλήρη νοήματος και θάρρους!
Η αναπηρία του, δεν τον εμπόδισε ποτέ, να παίξει ως παιδί, να ταξιδέψει, να ερωτευτεί, να σπουδάσει, να γελάσει, να διδάξει, και να δημιουργήσει.Μια σχεδόν κινηματογραφικη βιογραφία, που ξετυλίγει το κουβάρι μιας ζωής ενδιαφέρουσας, και μιας ψυχής γεμάτης εικόνες, χρώματα, αγάπη και φως!!
Έμπνευση και τέχνη, ζωή και όνειρα, Τόποι και εποχές, έρωτες και σχέσεις, τόλμη και πείσμα όρια αντοχής και αξιοπρέπειας, αφήνουν στο τέλος, μια γλυκόπικρη γεύση αλήθειας…
Δίκαια τον ονόμασαν,
“Ο Κώστας Κρυστάλλης των Σερβίων”.
Πέθανε πέρυσι, 12 Ιουνίου 2019.
#Αφιέρωμα #
