Ο Κοζανίτης ταξιδευτής με τη μηχανή του Γιώργος Τσιούμας στην Αρμενία – Μια ιστορία φιλοξενίας και ανθρωπιάς

Όποιος έχει στην καρδιά  περίσσευμα έχει και στο τραπέζι του.

Βρισκόμαστε στην Αρμενία  και η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι μια ιστορία από όλες αυτές τις περιπτώσεις του δρόμου.

Βρίσκομαι ήδη κάνα δυο μέρες στο κράτος της Αρμενίας και ψάχνω τις ομορφιές του.

Ταξιδευτής είμαι και δεν με κυνηγά ο χρόνος.

Όσο πάει κι όπου πάει…

Έχω πάρει τις κατηφόρες για τον Νότο και έχω βάλει πλώρα για τα σύνορα του Ιράν…— στην τοποθεσία Ararat Mountain Արարատ լեռ.

Η μέρα καυτή έξω το θερμόμετρο γράφει 40+ και έχω σκάσει.

Βρίσκω μια βρύση στην μέση του καυτού Αρμενικού Ηλίου ο οποίος καίει σαν λάβα..

Αφού ήπια κάμποσο νερό να ξεδιψάσω έκατσα κάτω από έναν παχύ δέντρο  που είχε ίσκιο καλό!!!

Ένας παππούς Αρμένης φτώχεια καταραμένη πουλούσε ζαρζαβατικά από το χωράφι του.

Απ’ την παραγωγή στην κατανάλωση.

Αφού με καλωσορίζει λοιπόν στο μικρό και αυτοσχέδιο μπακάλικο του κάτω από τον δέντρο με νόημα και χαμόγελο απ’ αυτά τα αθώα της ψυχής τα καθάρια πάει στην βρύση και πλένει μια χούφτα φρούτα..

Δαμάσκηνα και Κορόμηλα και μου τα φέρνει στην χούφτα του με τις ρυτίδες έντονες και χαραγμένες να μιλούν για σκληρή δουλειά μέχρι και τα βαθειά γεράματα…

Αφού μου τα πρόσφερε με κοιτούσε μέσα στα μάτια σαν να μου έλεγε σε παρακαλώ δέξου τα και μην πεις όχι…

Αυτά τα λίγα έχω και σου προσφέρω μα στα δίνω απ’ την καρδιά μου.

Τα πήρα κι άρχισα να τρώω τα δαμάσκηνα τα οποία ήταν μέλια…

Ο παππούς πήγε λίγο παραπέρα και ήρθε σε δύο λεπτά με ένα κομμάτι τυρί φέτα ήταν και ψωμί ζυμωμένο απ’ την κυρά του..

Είχε προλάβει κι είχε πλύνει και δύο ντομάτες κόκκινες σαν αίμα που μοσχοβολούσαν τομάτα και χωράφι με αγάπη…

Έκατσε δίπλα μου κι άρχισε κι αυτός να τσιμπά και να κοιτιόμαστε στα μάτια δίχως να μιλάμε….

Παρέα κι ανθρώπους έψαχνε για να φάει κι αυτός το μεσημεριανό τού γιατί προφανώς θα ήταν από το πρωί στην βρύση και θα φεύγει αργά το βράδυ αν πουλήσει την πραμάτεια του σκέφτηκα…

Σαν σηκώθηκα να φύγω έβγαλα λεφτά να του δώσω.

Μου ψέλλισε κάτι στα Αρμένικα αλλά τα μάτια και το βλέμμα του μολογούσε το όχι…

Ήταν από τα ωραιότερα μεσημεριανα μου γεύματα στο ταξίδι μου φέτος στην Ασία…