Ήταν ένα βράδυ του Νοέμβρη του 1943, που οι Γερμανοί επιτέθηκαν στους αντάρτες στο Σινιάτσικο και ταυτόχρονα, πριν ακόμα ξημερώσει, στο χωριό μας. Ο Γιώργος Βλάχος του Νικολάου (αδελφός του πατέρα μου από την ίδια μάνα) ήταν στην αντίσταση. Μόλις οι Γερμανοί έφτασαν στο χωριό και έριξαν τους πρώτους πυροβολισμούς, εκείνος πήρε το δρόμο να φύγει από το χωριό, όπως κι άλλοι χωριανοί προς το λόφο του Ριζού ή προς το Ντοβαμίστι. Για κακή του τύχη έπεσε πάνω σε δυο Γερμανούς. Οι σφαίρες τον βρήκαν, η μια στο πόδι και η άλλη στο χέρι. Το μόνο που μπορούσε για την ώρα ήταν να κρυφτεί, γιατί οι Γερμανοί τον έψαχναν. Κρύφτηκε κάτω από μια βατομουριά και περίμενε. Δεν άργησε να τον ανακαλύψει ένας Γερμανός, ο οποίος σήκωσε το όπλο να τον πυροβολήσει. Η τύχη αυτή τη φορά ήταν με το μέρος του Γιώργου. Το όπλο έπαθε εμπλοκή και δεν εκπυρσοκρότησε. Ετοιμαζόταν να ξαναγεμίσει. Ο Γιώργος, παρόλο που ήταν τραυματισμένος, εκμεταλλεύτηκε το μικρό αυτό χρονικό διάστημα και όρμησε με ένα πήδημα στο Γερμανό και του έπιασε το όπλο. Άρχισε η πάλη, την οποία από τις φωνές των εμπλεκομένων γρήγορα αντιλήφθηκε άλλος Γερμανός και έτρεξε προς το μέρος τους, αλλά δεν τολμούσε να πυροβολήσει από φόβο μη χτυπήσει το συστρατιώτη του. Ο Γιώργος ήταν πολύ χειροδύναμος. Κατάφερε να αφοπλίσει το Γερμανό με τον οποίο πάλευε.Τον έσπρωξε με δύναμη, τον έριξε πάνω στον άλλο Γερμανό, πέταξε το όπλο και, μέχρι να συνέλθουν οι Γερμανοί, χάθηκε μέσα στη νύχτα.
Στο μέρος της συμπλοκής, βρέθηκε το παλτό του Γιώργου, το οποίο έφεραν οι Γερμανοί στρατιώτες στην πλατεία, όπου είχαν συγκεντρώσει τους χωριανούς. Το παρέδωσαν στο Γερμανό αξιωματικό. Εκείνος το έδωσε σε έναν από τις αρχές του χωριού με την εντολή σε δέκα λεπτά να του πουν σε ποιον ανήκε το παλτό, διαφορετικά θα σκότωνε δέκα από αυτούς. Μεταξύ των δέκα ήταν και αυτός που το κρατούσε. Παρόντες ήταν η γυναίκα του Βασιλική, ο πατέρας της, κάποια αδέλφια τ και άλλοι συγγενείς. Κανείς δε μιλούσε. Ο άνθρωπος με το παλτό εκλιπαρούσε, λέγοντας : «Για όνομα του Θεού, βρε παιδιά, πέστε ποιανού είναι». Τελικά, μια γειτόνισσα του Γιώργου μαρτύρησε δειλά ποιανού ήταν και έτσι γλύτωσαν την εκτέλεση οι δέκα. .
Ο αξιωματικός Γερμανός, που έκανε έρευνα στο σπίτι του Γιώργου με τους στρατιώτες του, σταμάτησε μπροστά στη φωτογραφία του ιππέα από την περίοδο που υπηρετούσε στο ιππικό ο Γιώργος. Την περιεργάστηκε, σίγουρα καθηλώθηκε και «υποκλίθηκε» στο λεβέντη ιππέα και έφυγε χωρίς να του κάψει το σπίτι. Πόσες φορές τα βράδια, κοντά στο τζάκι, έλεγα στο θείο Γιώργο να μου διηγηθεί τη συμπλοκή του με τους Γερμανούς!
Αυτός ήταν ο Γιώργος Βλάχος! Ένα πραγματικό παλικάρι!
( Νικόλαος Βλάχος από την Πέλκα
του Νικολάου και της Αναστασίας,
ετεροθαλής αδελφός του πατέρα μου)
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
