Ο ποιητής. Του Τσολάκη Πασχάλη
Ο ποιητής
αθόρυβο μυρμήγκι που κουβαλάει
ψίχουλα για το βαρύ χειμώνα των ανθρώπων,
μέλισσα αεικίνητη που τρυγάει γύρη
για πικραμένα χείλη.
Ουράνιο τόξο χρωμάτων
να καταλαγιάσει η άγρια καταιγίδα,
σύννεφο γλυκιάς βροχής στην ξηρασία της ψυχής,
υμνωδός της αγάπης να ανθίσει σαν περιβόλι.
Ο ποιητής
ρομφαία που λογχίζει το άδικο,
αντίδοτο που ακυρώνει τον φόβο,
τσοπανόσκυλο που δαμάζει
τα ουρλιαχτά των λύκων,
ανιχνευτής σε ναρκοπέδιο.
Είναι ο πόνος της μάνας π’ ανάβει στο σιωπηλό
κοιμητήρι το καντήλι του μονάκριβου της,
εκείνος που μνημονεύει το αίμα
π’ ανθρώπινα μάτια δεν είδανε.
Ζευγολάτης που οργώνει τη γη για τη σπορά,
αιώρα της σελήνης να λικνιστεί
ο έρωτας στα σύννεφα.
Ο ποιητής
αποστειρωμένο νυστέρι π’ ανοίγει
φεγγίτη στο απόστημα του νου
να δραπετεύσουν οι φυλακισμένες σκέψεις,
φωνή τ’ ανθρώπου που στραγγάλισε ο φόβος,
είναι η φωνή σου άνθρωπε!
Ούτε την φωνή σου δεν αναγνωρίζεις που κραυγάζει;
Να, εκεί είναι η πιρόγα του ποιητή,
ανέβα να ταξιδέψεις στις θάλασσες του σύμπαντος.
Ο ποιητής
ο πάντα έκπτωτος της εξουσίας,
αφορισμένη ηδονή
καταραμένη απ’ τα σκοτάδια της άγνοιας.
