Ο σεβασμός, η τέχνη και η πραγματική έννοια του Μεσαίωνα
Γράφει ο Γιάννης Παπαδόπουλος
Είδα ένα σωρό αναρτήσεις και άρθρα τις τελευταίες ώρες, σχετικές με το συμβάν στην εθνική πινακοθήκη. Σίγουρα είναι από τα κυρίαρχα θέματα της επικαιρότητας.
Μέσα σε όλες τις τοποθετήσεις, είδα και κάποιους να αναφέρονται σε “μεσαίωνα”.
Γενικά είμαι της άποψης, ότι όπου υπάρχουν ακραίοι χαρακτηρισμοί, αυτοί επιλέγονται από ανθρώπους που ξέρουν μόνο να αφωρίζουν, επειδή δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν με λογικά επιχειρήματα! Σε ένα μόνο, θα συμφωνήσω μ’ αυτούς, στο ότι όντως υπάρχει μεσαίωνας, τον ψάχνουν όμως σε λάθος μέρος!
Μεσαίωνας δεν είναι το να αντιδράς όταν σου καθυβρίζουν τα ιερά και τα όσια, αλλά το να υβρίζεις τα ιερά και τα όσια κάποιων, μη σεβόμενος τις ευαισθησίες τους και γνωρίζοντας εκ των προτέρων, ότι αυτό θα δημιουργήσει αντιδράσεις.
Μεσαίωνας είναι επίσης το να προσπαθείς να επιβάλλεις την άποψή σου, ότι η κάθε κακομούτσουνη ή υβριστική καρικατούρα είναι τέχνη, επειδή έτσι λέει ο δημιουργός της.
Μεσαίωνας είναι το να αφορίζεις ως “μεσαιωνικό” και ως “μεσαίωνα”, ότι είναι αντίθετο με αυτά που εκφράζεις.
Μεσαίωνας είναι και το να προσπαθείς να βγεις από την καλλιτεχνική σου ανυπαρξία, υιοθετώντας δήθεν ανατρεπτικές επιλογές και προκαλώντας αντιδράσεις, προσδοκώντας μέσα από αυτές να αποκτήσεις δημοσιότητα.
Όμως όλοι οι εμπνευστές αυτών των μεθόδων, αγνοούν ότι ” ο Θεός ου μυκτηρίζεται”. Κάποια στιγμή θα το καταλάβουν, μόνο εύχομαι να το ανακαλύψουν, πριν είναι πολύ αργά!!
