Ο Βοσκός της μοναξιάς. Του Πασχάλη Τσολάκη
Βοσκός της μοναξιάς
στο πέτρινο καλύβι στο ορμάνι
ανεμοδαρμένο από τους αέρηδες
στέκεται όρθιο ακόμα
μακριά βελάζουν οι αγάπες
στα κλαριά των δέντρων κρέμονται
φιλιά που τα ραμφίζουν τα πουλιά φτεροκοπώντας
τα νερά του ποταμού ξεμακραίνουν τις υποσχέσεις
παράφωνες νότες χορεύουν στον αέρα
και τα λουλούδια ρίχνουνε τους ανθούς
το σύννεφο άρχισε να λιώνει από πόνο
σκοτεινοί βράχοι γιομάτοι ρυτίδες
κοιμίζουν ακόμα τους αετούς
το χώμα σχισμένο από τη δίψα
κι οι πέτρες καρφωμένες πάνω του το πονάνε
τα σκυλιά αλυχτάνε να διώξουνε τις απουσίες
κούρνιασαν οι λύπες πάνω στην καλύβα
σαν γέρικα κοράκια
αργόσυρτη η ανάσα στη νύχτα που έρχεται
απ’ την παλιά πληγή βγαίνει θλιμμένο αίμα
κεντημένη η καρδιά από παλιές αγάπες
που αράχνιασαν στο τσουκάλι των αναμνήσεων
απόψε θα τις μεθύσει με παλιά κρασί
σαν ξημερώσει θα τις σκορπίσει
στον κήπο του ήλιου
να ανατείλουν
πριν προλάβει η μνήμη του
να γίνει μαυσωλείο
