Με ιδιαίτερη εθνική αγωνία και αποσβολωμένοι όλοι οι Έλληνες παρακολουθούμε, χωρίς διακοπή, τα πρωτοφανή τεκταινόμενα σχεδόν ενός χρόνου, τόσο στο εσωτερικό πολιτικο-οικονομικό, όσο και στο εξωτερικό διαπραγματευτικό πεδίο.
Στο διάστημα που πέρασε, βυθιστήκαμε σε ένα κλίμα πολιτικής αβεβαιότητας και οικονομικής κατάρρευσης, με αλλεπάλληλες εκλογικές …ντρίπλες, ενώ μια πρωτοφανής απόβαση ξενόφερτων μεταναστών και προσφύγων πλημμύρισε τη δύσμοιρη χώρα μας. Όλοι μας παράλληλα γίναμε ένας στόχος, επί του οποίου έλαβε χώρα ένας ανηλεής βομβαρδισμός, αποτέλεσμα μιας πρωτοφανούς Προπαγάνδας, η οποία αποτέλεσε (και αποτελεί) το κύριο όπλο του πολιτικο-οικονομικού πολέμου που βιώνουμε.
Δεν υπάρχει μέσο διάδοσης της προπαγάνδας, του γραπτού και του προφορικού λόγου, καθώς και του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, που να μην χρησιμοποιήθηκε στη λυσσώδη αυτή περίοδο. Οι υποσχέσεις, το ψέμα, οι παροχές, η μπλόφα, οι απειλές, ο φόβος, η σοβαρή σκέψη, το βέλος του τραγικού, η λόγχη της σάτιρας, ο σαρκασμός, η περιφρόνηση, η παρελθοντολογία, όλα ελήφθησαν επαρκώς από την οπλοθήκη της ελληνικής γραμματολογίας και παρατάχθηκαν υπέρ και κατά όλων.
Δεν υπάρχει όπλο της προπαγάνδας, που να μην εκτοξεύθηκε καθώς και μέθοδος ή τεχνική που να μην χρησιμοποιήθηκε για την προώθηση των μηνυμάτων. Η υποβολή, οι ισχυρές επικλήσεις σε συναισθήματα, η καλλιέργεια μίσους, η πολεμικότητα, ο φθηνός εντυπωσιασμός, η πλύση εγκεφάλου, οι ανακρίβειες, η διαστρέβλωση της αλήθειας, η συνεπής ασυνέπεια, η λαϊκότητα, η διάψευση, ο πόλεμος νεύρων δια της αρχής της ”ασάφειας”, η κομμουνιστική ηθική, η τεχνική των ”στροφών”, η εναλλαγή διεθνισμού και εθνισμού, η τακτική του ”βασικού κρίκου” συμπληρωμένη με αυτήν του ”κακού βοσκού” του αντιπάλου, η αθρόα χρήση μαγικών λέξεων, συμβόλων και συνθημάτων, όλα αυτά συστηματικά προγραμματίστηκαν και εκτελέστηκαν με κυριότερο στόχο τον ευκολόπιστο λαό μας.
Μέσα στο πλαίσιο μιας απίστευτης μάχης εντυπώσεων, φιλοπολεμικής ατμόσφαιρας και διεθνούς απομόνωσης, χωρίς προετοιμασία, χωρίς δυνάμεις, χωρίς συμμάχους, με μοναδικό όπλο τις ιδεοληψίες μερικών πειραματιζόμενων ”μάγων”, κηρύξαμε τον πόλεμο! Οι αδύναμες όμως δυνάμεις μας επιτίθεντο μέχρι της τάφρου. Μετά οπισθοχωρούσαν. Ο μακράν ισχυρότερος εχθρός παρέμενε ανενόχλητος στο στρατόπεδό του!
Τελικά ήρθε η ατιμωτική συνθηκολόγηση. Μια συνθηκολόγηση που ήταν αποτέλεσμα της λανθασμένης (;) τακτικής της αυτοκτονικής απειλής, αναμεμιγμένης με εθνικοσοσιαλιστικές ιαχές και κορώνες! Μια συνθηκολόγηση, η οποία προέκυψε στο τέλος του δράματος όταν έδρασε και πάλι ο υπερατλαντικός από μηχανής θεός. Μια άτακτη, μέσω αυστηρών τελεσιγράφων, υποχώρηση για την οποία γίνεται τώρα προσπάθεια να καλυφθεί ως ”έντιμη και αναγκαία συνθήκη ειρήνης”. Συνθήκη, της οποίας τα τραγικά αποτελέσματα αναμένουμε να σαρώσουν οσονούπω οικονομικά και κοινωνικά το λαό μας.
Εκείνο όμως που όλη αυτή την περίοδο ξεπέρασε κάθε όριο υπερβολής (και συνεχίζει ακάθεκτα) είναι η ευκολία με την οποία εκτοξεύτηκε και εξακολουθεί να εκτοξεύεται το Ψέμα! Είναι εκείνο που πραγματικά θριαμβεύει και βασιλεύει. Το μέγεθός του και η ευκολία με την οποία σερβίρεται, από τους κάθε λογής δημαγωγούς είναι πραγματικά απερίγραπτα. ”Οι μάζες πιο εύκολα πιστεύουν ένα μεγάλο ψέμα παρά ένα μικρό”, διατράνωνε μέσα στη διαστροφή του ο Χίτλερ και ουδόλως διαψεύδεται σήμερα.
Το Ψέμα κυριάρχησε βέβαια κατά τις προεκλογικές περιόδους, αλλά συνεχίζει καθημερινά στην κυριολεξία να κλέβει την παράσταση. Προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από τον κονιορτό της πολιτικής διαμάχης και τη σκοτοδίνη που επιφέρουν τα πολιτικά πάθη. Κατατίθεται καθημερινά, τόσο στην πολιτική παλαίστρα, υπό τους θόλους του βουλευτηρίου, όσο και στα πολύχρωμα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου παρελαύνουν οι πρωταγωνιστές του δράματος. Άλλα λέγονται το πρωί, άλλα το μεσημέρι, άλλα το βράδυ. Ο ένας πολιτικός διαψεύδει τον άλλον. Άλλα λένε και άλλα εννοούν. Άλλα λένε προφορικά και άλλα γραπτώς. Λένε όχι αλλά εννοούν ναι, λένε ναι πλην όμως δεν το υποστηρίζουν έναντι του όχι. Άλλα υπόσχονται και άλλα κάνουν.
Και η αλήθεια; ”Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει ημάς”, δίδαξε ο Ι. Χριστός. Ήρθαν όμως οι μετά Χριστόν ψευδοπροφήτες, και τι είπαν; Χίτλερ: ”Η Προπαγάνδα έχει πάρει διαζύγιο από την Αλήθεια και από την Ηθική”. Λένιν: ”Η Αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή”.
Δυστυχώς, στη σημερινή εποχή η αλήθεια έχασε πλέον την σημασία της, καθώς λοιδορείται και διαστρέφεται καθημερινά. Ποτέ δεν την βλέπουμε στην πραγματική της λάμψη. Σερβίρεται συνεχώς είτε μισή, είτε πολλαπλασιαζόμενη, είτε παραμορφωμένη, είτε αναμεμειγμένη με ψεύδος, είτε αποσιωπημένη. ”Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές”, διατύπωσε ο Σολωμός, ενώ ο Καζαντζάκης της προσέδωσε νότα αρετής λέγοντας ”Το ψέμα είναι ανανδρία”.
Η Αλήθεια είναι τόσο σπουδαία για το μέλλον της πατρίδας μας, που κατά την άποψη του γράφοντος, αν ήταν να γίνει ποτέ ένα δημοψήφισμα, στον ελληνικό λαό θα έπρεπε να τεθεί ένα ερώτημα, απλό και κατανοητό, καθαρό, χωρίς αμφιβολίες και ξένες παραπομπές: Θέλετε την Αλήθεια, ΝΑΙ ή ΟΧΙ;
Σε μια τέτοια περίπτωση οι ψηφοφόροι θα έπρεπε να προσέξουν πολύ. Γιατί η Αλήθεια είναι σκληρή, η Αλήθεια είναι φως, η Αλήθεια είναι ρομφαία, η Αλήθεια είναι αμείλικτη! Και το κυριότερο, ”ΝΑΙ στην Αλήθεια σημαίνει ΟΧΙ στο Ψέμα”!
Είναι σαν να λες ναι στο Θεό, σαν την προσευχή του ορθόδοξου επισκόπου Άντονι Μπλουμ: ”Θεέ μου, άλλαξέ με, κάνε με αυτό που πρέπει να είμαι, όποιο και να είναι το τίμημα! Όποιος εκστομίσει αυτά τα επικίνδυνα λόγια με αληθινή πίστη, πρέπει να είναι απόλυτα σίγουρος ότι θα ακουστεί, γιατί η Αγάπη του Θεού είναι αμείλικτη!
Όσοι λοιπόν μιλούμε για σύγχρονη ”κατοχή”, για ”ελευθερία-εθνική ανεξαρτησία” και ”εθνική αξιοπρέπεια”, ας κάνουμε σημαία μας την αλήθεια. Βαριά αλυσίδα, αλλά όχι δυσβάσταχτη για όσους ξέρουν να συντρίβουν χαλκάδες! Μόνον έτσι, θα καθαρίσουμε αυτή την πολιτικά και κοινωνικά μολυσμένη ατμόσφαιρα και θα σταματήσουμε να εισπνέουμε την αφόρητη δυσωδία της προπαγάνδας! Ας βροντοφωνάξουμε λοιπόν όλοι μαζί: ΟΧΙ στο ψέμα, ΝΑΙ στην Αλήθεια!
