Οι αρχισυντάκτες του ποδαριού. Πάσχου Μανδραβέλη

Μόνο #skai_xeftiles δεν βροντοφώναξε ο αναιδής οδηγός στη ρεπόρτερ του καναλιού, κ. Αρτεµη Μάντη. Η δημοσιογράφος, ακολουθώντας τον γολγοθά ενός συνανθρώπου μας σε αναπηρικό καροτσάκι, σκόνταψε σε ένα αυτοκίνητο το οποίο είχε παρκάρει κάθετα πάνω σε ένα πεζοδρόμιο, μπλοκάροντας κάθε μετακίνηση. Ο οδηγός άστραψε και βρόντηξε: «Για πέντε λεπτάκια σταμάτησα μόνο. Δεν ψάχνουμε τέτοια και δεν κάνουμε κίτρινη δημοσιογραφία… Απαγορεύω τη λήψη (σ.σ. προφανώς λόγω… προσωπικών δεδομένων)… Το κανάλι σου, εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να δείχνεις αυτό… Ο ρόλος σου είναι να δείχνεις άλλα κι όχι αυτά… Ε, άντε χ*** βρ***…» (ΣΚΑΪ, 24.9.2021). Το γεγονός ότι δεν ακούστηκε #skai_xeftiles μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι ο αναιδής οδηγός δεν έχει λογαριασμό στο Twitter, ή τα hashtag δεν γράφουν τόσο καλά στην κάμερα, σε σχέση με το timeline.

Από την άλλη, πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτό τον καιρό περισσεύουν οι αρχισυντάκτες του ποδαριού· από τον κ. Δημήτρη Παπαδημούλη που μας καλεί να ελέγχουμε την εξουσία με τον αγενή τρόπο της Ολλανδής δημοσιογράφου, μέχρι τον ασυνείδητο οδηγό («ο ρόλος σου είναι να δείχνεις άλλα κι όχι αυτά…») και μέχρι τις «ορδές» των κοινωνικών δικτύων που μένουν με το παράπονο «γιατί δεν λέτε άλλα». Ολοι αυτοί πλέον απαρτίζουν έναν ενιαίο χορό που τα ψάλλει στα ΜΜΕ.

Φυσικά δεν θα αρνηθούμε τα προβλήματα, παθογένειες, διαπλοκές, προχειρότητες των Μέσων, που πρέπει να συζητηθούν εν εκτάσει και κατά περίπτωση· όχι με τη λάσπη στον ανεμιστήρα, όπως γίνεται τώρα. Αλλά είναι εντυπωσιακό πως αυτός ο αριστερογενής λαϊκισμός κατά των ΜΜΕ αντιγράφηκε κατά λέξη από την Ακροδεξιά. Ας σκεφτούμε πως όταν ακούμε πλέον κάποιον να μιλάει για «συστημικά ΜΜΕ», δεν ξέρουμε αν πρόκειται για αριστερό «επαναστάτη» ή ακροδεξιό αντιεμβολιαστή.

ADVERTISING

Τα κοινωνικά δίκτυα –που από τη φύση τους προωθούν την ατάκα έναντι του επιχειρήματος, το σύνθημα έναντι της ανάλυσης– απλώς συμβάλλουν σε αυτή την ώσμωση, όπως και στη φτώχεια του δημόσιου διαλόγου. Ο εκφυλισμός του ξεκίνησε πολύ πριν από την έλευσή τους, την περίοδο που η τότε ιδεολογικώς κυρίαρχη Αριστερά έπαψε να αναλύει και άρχισε να αναμασά συνθήματα· δικά της ή αλλότρια. Αρκεί να σκεφθούμε ότι το «αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» (όπως, αντιστοίχως, το «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι») ήταν συνθήματα περιθωριακών αναρχικών ομάδων που δυστυχώς η κραταιά κάποτε στα γράμματα Αριστερά διοχέτευσε αμάσητα στον κεντρικό δημόσιο διάλογο.

Μ’ αυτά και με τ’ άλλα που λένε ότι «νόμος είναι το δίκιο του οδηγού που παρκάρει “πέντε λεπτάκια” στο πεζοδρόμιο», ο κατήφορος συνεχίζεται…