Οι Δελφοί χαμογελούν.
Του Τσολάκη Πασχάλη
Γέμισε ρωγμές η στέγη του ουρανού
πάνω από τη χώρα.
Βρίσκουν περάσματα τα λύματα
μολύνουν τους κήπους της άνοιξης.
Το φως διαθλάται σε ροζ αποχρώσεις
Κηλιδώνοντας το κάλος της φυσικής αρμονίας.
Το καράβι σε ύφαλο, κανείς δεν πλησιάζει,
περιπολούν καρχαρίες γύρω του.
Μαράθηκαν, γείραν οι κλώνοι της ελιάς,
στεφανώνουν ξεπεσμένους νικητές.
Οι Ηράκλειες στήλες χαμηλώνουν.
Αφηρημένες έννοιες , πεσμένοι κολοσσοί
στον αόρατο χρόνο.
Σπασμένη η αλυσίδα με την ιστορία,
χιλιάδες κρίκοι ασύνδετοι
οξειδώνονται στη λήθη.
Τ’ αρχέτυπο του γένους θρηνεί
στα σπαράγματα των αγαλμάτων.
Διερράγη ο αμνιακός σάκος
Η κύηση της σοφίας διακόπηκε βίαια.
Από το χθες αναβιώνουν
μονάχα οι αρχαίοι τύραννοι.
Δύναμη εξουσίας η αισθητική
της απόρριψης του παρελθόντος.
Ασύνδετα κύτταρα μιας ασχημάτιστης πορείας.
Σπασμένα τα ηνία του ηνίοχου
ξιπασμένοι Φαέθωνες τα κρατούν,
ψεύτικοι αετοί σε θριαμβευτική κατάρρευση.
Αέναοι σπόροι στα σπλάχνα της γης
ασπάλακες θρέφονται με τα φύτρα.
Το αρχέγονο φως του νου παγιδευμένο
στα τούνελ της νεογέννητης νοημοσύνης.
Ευλύγιστοι ανεμοδείκτες καθορίζουν την πορεία.
Σκάφος δίχως λιμάνι, πλέει προς το βυθό.
Λησμονημένο το παρελθόν, απροσδιόριστο το μέλλον.
Είθε να συνωμοτήσουν οι πλανήτες του σύμπαντος,
βαφτιστήρια της χώρας μου.
Οι Δελφοί, ιέρειες του κάλους
της αρμονία και του ιδεώδους,
φωτίζουν το φως- πνεύμα του Παρθενώνα
Χαμογελούν γιατί γνωρίζουν τους χρησμούς.
Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδέποτε βυθιζόμενος
Υ.Γ
Εξ ου και σήμερα
Άσματα και ποίηση ομονοούν.
Άδουν και γράφουν
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει..
