Οι «δημοκράτες» του Πολυτεχνείου είναι σήμερα δημοκράτες; (Διαμαντή Βαχτσιαβάνου)

Οι «δημοκράτες» του Πολυτεχνείου είναι σήμερα δημοκράτες; (Διαμαντή Βαχτσιαβάνου)

Ζούμε σε μια εποχή που την χαρακτηρίζουν εκρηκτικά προβλήματα, με έντονα χαρακτηριστικά. Μια εποχή, που από χρόνια πριν με χειρουργικό τρόπο της αφαίρεσαν τις αξίες, με τις οποίες έζησε και μεγάλωσε η Ελλάδα και οι Έλληνες!

Τραγουδούσε ο Κ. Ρούκουνας: «Οι φόροι και τα κόμματα φέραν αυτή την κρίση, που κάνανε τον άνθρωπο να μην μπορεί να ζήσει». Λίγο αργότερα και ο Μπάμπης Μπακάλης στον ίδιο σκοπό: «Τα φράγκα κάνανε φτερά, για μένα δεν υπάρχουν και όμως άλλοι, φίλε μου, με το τσουβάλι τα ’χουν… κοιτώ την άδεια τσέπη μου και βαριαναστενάζω και αν είναι έτσι σίγουρα, τη βγάζω δεν την βγάζω».

Όπως λέει με τον δικό του τρόπο και ο «απαράδεκτος» Αντ. Κανάκης: «Μας κάναν να πιστέψουμε ότι πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ επειδή μας έσωσαν αυτοί που μας κατέστρεψαν».

Νοέμβρης μήνας και τότε, με την 17η κατά σειρά ημέρα γεμάτη γεγονότα. Ένας αγώνας με γνήσια υλικά στη «βάση», που στην πορεία χειραγωγήθηκε για να έρθει ο Ιωαννίδης, το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Η μεταπολίτευση ήταν μια αισιόδοξη αρχή, αλλά κακή στην συνέχεια και «μνημονιακή» στο τέλος!

Μια μεταπολίτευση που αφού ισοπέδωσε κάθε αξία, κατέστρεψε την οικονομία, υποβάθμισε την βιομηχανική παραγωγή, κρατικοποίησε και τέλος έκλεισε τις μεγαλύτερες βιομηχανίες, χρηματοδότησε (με δανεικά) τις υπόλοιπες βιομηχανίες να μεταφερθούν στο εξωτερικό, επιδότησε τους αγρότες (με δανεικά) να ξεριζώσουν την παραγωγή τους (αμπέλια κλπ) και τέλος μας οδήγησε στην υπερχρέωση και στα μνημόνια! Μια μεταπολίτευση που στο τελευταίο της στάδιο παραδίδει στο ξένο κεφάλαιο όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και την εθνική ανεξαρτησία!

Εκείνο το Νοέμβρη του 1973 μας έμαθαν να φωνάζουμε «έξω οι Αμερικάνοι» και την ίδια στιγμή καπνίζαμε (αμερικάνικο) Marlboro και πίναμε (αμερικάνικο) Nescafe! Έτσι μπερδεμένοι μέσα στα συνθήματα και στις «βάσεις του θανάτου» που «φεύγαν» αλλά… μέναν, φτάσαμε στην ώρα της «κρίσης». Τα μέτρα που τώρα παίρνονται έχουν σκοπό να μάθουν τους Έλληνες να ζουν μέσα σε πλαίσια, κάτι που τους ήταν άγνωστο ως τώρα!

Τους αγώνες όμως του Νοέμβρη του 1973 κάποιοι τους οικειοποιήθηκαν, τους θεώρησαν ιδιοκτησία τους για να εξαργυρώσουν τις επιταγές τους με βουλευτική ασυλία, υπουργικές μερσεντές και πλήρη ασυδοσία μέσω της ασυλίας του νόμου «περί ευθύνης υπουργών»!

Για να φτάσει ακόμα και η ενθύμηση εκείνης της μέρας στην απόλυτη κατηφόρα και η Ελλάδα στην τελευταία στροφή πριν την απόλυτη απαξίωσή της!

Κατά τον Αργ. Μαρνέρο ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙ…

«Στις 17 κάθε Νοέμβρη, οι εργάτες θα κουβαλούν τα σκηνικά, το πλήθος θα μπογιατίζεται, το θέατρο θα φωταγωγείται. Περάστε κόσμε, λαϊκή απογευματινή. Στις 17 κάθε Νοέμβρη, η πόρτα θα σκουριάζει και οι θεατρίνοι θα μασούν τα λόγια τους. Στις 17 κάθε Νοέμβρη, θα στήνουν πάγκους με γλειφιτζούρια και θα ’ρχονται παπάδες με νόμιμες ταρίφες. Οι θεατρίνοι θα ξεχάσουν τους ρόλους, ο κόσμος θα περνάει από συνήθεια. Στις 17 κάθε Νοέμβρη, χτυπάτε νεκροί τα ταμπούρλα, ο χρόνος χοντραίνει τ’ αυτιά».

Η κατηφόρα ήταν η συνέχεια αυτής της μέρας με τους υπουργοποιημένους χαβαλέδες της πολιτικής διαφθοράς, για να ακολουθήσει η γενικευμένη πολιτική, πνευματική, οικονομική, και κοινωνική εξαθλίωση!

Η ποιητική ορμή του Μανώλη Αναγνωστάκη ήταν προφητική από τον Νοέμβρη του 1983, όταν έγραφε:

«ΦΟΒΑΜΑΙ… Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου…

Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου κλείναν την πόρτα μη τυχόν τους δώσεις κουπόνια και τώρα βλέπεις στο πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρύφαλλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα σπάζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους, φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο».

Ναι, ο φετινός Νοέμβρης είναι διαφορετικός. Τα περισσότερα από τα 50 χρόνια που πέρασαν, γεμάτα πολιτική ψευτιά, είναι πολλά. Οι Έλληνες πολίτες δεν θέλουν άλλους σωτήρες, αλλά πιστεύουν αυτό που είπε κάποτε ο εκ Σερβίων δημοσιογράφος Βασίλης Ραφαηλίδης «όπως και να ’ναι, το έπος του Πολυτεχνείου έγινε ένα ισχυρό αντιστασιακό άλλοθι για ’κείνους που για 7 χρόνια λούφαζαν και ξαφνικά έγιναν αντιστασιακοί εν μία νυκτί, καλά προφυλαγμένοι οι περισσότεροι από την πολυκέφαλη μάζα που τους περιέβαλε πανταχόθεν. Ευτυχώς που η οίηση και ο κομπασμός για ένα έπος ελάχιστα επικό, άρχισε να ξεφουσκώνει σιγά – σιγά»!

Διαμαντής Θ Βαχτσιαβάνος