Αλήθεια! Ποιος µπορεί να προκαλέσει περισσότερες «ανησυχίες» ή μεγαλύτερο «φόβο στους πολίτες», σύμφωνα με το άρθρο 191 του νέου Ποινικού Κώδικα; Eνας δικηγόρος που λέει ανοησίες στο YouTube ή ένας επιστήμονας που προβλέπει σε πανελλαδικό δίκτυο ότι θα έχουμε 100 νεκρούς ημερησίως από τον κορωνοϊό; Σύμφωνοι! Ο πρώτος –απ’ όσα τουλάχιστον ακούσαμε στις σχοινοτενείς ασυναρτησίες του– προτρέπει ασθενείς να μη διασωληνωθούν και ο δεύτερος κάνει μια σοβαρή επιστημονική πρόβλεψη. Αλλά…
Πρώτον: Νομοθεσίες περιορισμού του λόγου ισχύουν στο διηνεκές. Αν επί παραδείγματι ο λαός τυφλωθεί και ψηφίσει μια κυβέρνηση που θα του υποσχεθεί ότι, π.χ., «θα καταργήσει την πανδημία με ένα νόμο κι ένα άρθρο» ο ίδιος ακριβώς ο Ποινικός Κώδικας μπορεί να στείλει στο σκαμνί διαπρεπείς επιδημιολόγους. Αυτοί, εκ των πραγμάτων, θα έχουν προκαλέσει «ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες», θα έχουν «κλονίσει την εμπιστοσύνη του κοινού στη δημόσια υγεία» και η πρόβλεψή τους μπορεί να αποδειχθεί αναληθής. Και δυστυχώς, όπως είχε πει και ο πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Νίκος Σακελλαρίου, «το καθήκον μας ως δικαστών είναι να πιάσουμε τον σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας» (6.10.2016). Το μόνο πρόβλημα είναι πως αυτός ο σφυγμός είναι ακανόνιστος, τις περισσότερες φορές χτυπάει σε λαϊκιστικούς ρυθμούς και πολλοί δικαστές παραείναι πρόθυμοι να τον πιάσουν.
Δεύτερον: Οι λογοκριτικές νομοθεσίες μπορούν να εκπυρσοκροτήσουν εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Ο νόμος για την ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών είχε τις καλύτερες προθέσεις. Τον χρησιμοποίησαν, όμως, διάφοροι για να στείλουν στο εδώλιο έναν ιστορικό που έγραψε (σωστό, λάθος, δεν έχει σημασία) για τη Μάχη της Κρήτης. Με τον (καθ’ όλα ευγενή στις προθέσεις του) αντιρατσιστικό νόμο ταλαιπωρούνται δικαστικώς συγγραφείς σαν τoυς Τάκη Θεοδωρόπουλο, Σώτη Τριανταφύλλου κ.ά.
Είναι σίγουρο ότι, αν δημιουργηθούν οι κατάλληλες πολιτικές συνθήκες, μια τέτοιας ευρείας γκάμας λογοκριτική νομοθεσία –«όποιος δημόσια ή μέσω του Διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις που είναι ικανές να προκαλέσουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή στη δημόσια υγεία τιμωρείται…»– θα χρησιμοποιηθεί για να φιμωθεί οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση. Οχι κατ’ ανάγκην από τη νυν, αλλά υπάρχουν κι άλλες που θα έρθουν. Δηλαδή, αν κάποιος πει «ότι η κυβέρνηση θα μας χρεοκοπήσει» σίγουρα θα «προκαλέσει ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή θα κλονίσει την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία».
Λένε πολλοί ότι μόνο αριστερές κυβερνήσεις μπορούν να ψηφίσουν δύσκολες κοινωνικές πολιτικές και μόνο δεξιές μπορούν να διευθετήσουν τα φορτισμένα εθνικά θέματα. Το ίδιο ισχύει και με τα αντιφιλελεύθερα μέτρα. Μόνο «φιλελεύθερες» κυβερνήσεις μπορούν να τα περάσουν χωρίς να ανοίξει μύτη. Και αυτό διότι διάφοροι που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αντιταχθούν είτε φοβούνται πολύ μην τυχόν και επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ είτε είναι πολύ απασχολημένοι να χειροκροτούν την κυβέρνηση. Δυστυχώς, έφυγε νωρίς και ο Σταύρος Τσακυράκης…
