Ο ΚΑΡΟΠΟΙΟΣ
Η κατασκευή κάρων, δηλαδή η καροποιία ήταν ανεπτυγμένη στην Ελλάδα, ήταν τέχνη. Απαιτούσε υψηλό επίπεδο γνώσεων και δεξιοτήτων, καλό χειρισμό των εργαλείων και των μηχανημάτων κατεργασίας των υλικών που απαιτούνταν για να γίνει το κάρο. Στην Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα υπήρχαν πολλά εργαστήρια με έμπειρους καροποιούς.
Γνωστοί καροποιοί στην Κοζάνη ήταν ο Αργύρης Ντεντιούσης, ο Εφραίμ Τσακιλτσίδης, ο Νικόλαος Πάτσιος, οι αδελφοί Βαγγέλης και Γιάννης Φτάκας κ.α. Σήμερα, δεν υπάρχει κανένας καροποιός, το επάγγελμα χάθηκε ξαφνικά.
Το 70% των αγοραστών κάρων ήταν οι καραγωγείς και οι αγρότες της περιοχής μας, το 30% ήταν αγρότες από άλλες περιοχές, από άλλες πόλεις της Θεσσαλία, όπως Τρίκαλα, Καρδίτσα. Δικά μας κάρα φθάναν μέχρι την Θράκη. Η μεγάλη ζήτηση άρχιζε την άνοιξη και τελείωνε με το τέλος του φθινοπώρου. Το χειμώνα οι καροποιοί ασχολούνταν με τις επισκευές των κάρων ή ετοιμάζανε εξαρτήματα (του κάρου) που απαιτούσαν πολύ δουλειά.
Όπως όλα τα τεχνικά επαγγέλματα, έτσι και το επάγγελμα αυτό ήταν προσοδοφόρο αν κάποιος ήταν εργατικός και δούλευε πάνω από 12 ώρες την ημέρα, με τον ιδρώτα του συντηρούσε άνετα την οικογένειά του.
Επειδή το κάρο είχε και πολλά σιδερένια εξαρτήματα, ο καροποιός ήταν και σιδηρουργός και μάλιστα έπρεπε να είναι καλός γνώστης της κατεργασίας του σιδήρου. Γι’ αυτό όταν το επάγγελμα του καροποιού άρχισε να φθίνει οι καροποιοί, προνόησαν κι εγκατέλειψαν το επάγγελμά τους, στράφηκαν κι εκπαιδεύτηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα σε παραπλήσια επαγγέλματα π.χ. σιδηρουργού, ξυλουργού και με την εργατικότητα, την τίμια και ευσυνείδητη εργασία τους, αναδείχτηκαν τα καλύτερα ονόματα στο καινούριο τους επάγγελμα.
Περιγραφή του κάρου:
Τετράτροχο ή δίτροχο φορτηγό αμάξι. Αποτελείται από την καρότσα, τους τροχούς και δύο ζευγόξυλα στις άκρες των οποίων είναι δεμένα τ’ άλογα ή τα βόδια που σέρνουν το αμάξι. Το κάρο είναι ένα από τα πιο αρχαία μεταφορικά και φορτηγά μέσα.
