Οι λύκοι… και τα πρόβατα

Στις δύσκολες μέρες που διανύουμε ο πολιτικός αυτοπροσδιορισμός του καθενός δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο… Είμαι πεπεισμένος πως όλοι μας έχουμε γνωρίσει αμέτρητους αριστερούς με δεξιές τσέπες και ακόμα περισσότερους δεξιούς με άδειες τσέπες… Σημασία έχει η «μετάβαση» των ιδεών στην πραγματική ζωή, και κατά πόσο συνεπείς είμαστε απέναντι σ’ αυτές…

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως κατά την γνώμη μου, στις σύγχρονες δημοκρατίες δεν προβλέπονται «από μηχανής θεοί». Προφανώς και τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Ο υποφαινόμενος από το 2010 που ξεκίνησε η ελληνική κρίση, έχει ταχθεί ξεκάθαρα ΚΑΤΑ των μνημονιακών πολιτικών… Με μετριοπάθεια και χωρίς εξαλλοσύνες, οι οποίες το ΜΟΝΟ που καταφέρνουν είναι να γεμίζουν τα σακούλι του κοινωνικού αυτοματισμού και άμβλυνση των ταξικών διαφορών….

Σ’ αυτά τα έξι δύσκολα χρόνια οι παλιές ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές αντικαταστάθηκαν από το νέο διλληματικού τύπου διαχωρισμό των μνημονιακών και των αντιμνημονιακών… Αυτό μεσοπρόθεσμα ήταν καλό, αφού ξύπνησε κοιμώμενες συνειδήσεις, αλλά μακροπρόθεσμα είναι κακό έως και επικίνδυνο…. Η ιδεολογική ισοπέδωση, σαπίζει την κοινωνία και οδηγεί σε αποχαύνωση.

Στο δια ταύτα, για να είμαι καθαρός απέναντι σας, θεωρώ το Μνημόνιο και τα συμπαρομαρτούντα του, δηλαδή τις υφεσιακές πολιτικές και την εσωτερική υποτίμηση εντός ευρώ, εντελώς λανθασμένη συνταγή για την Ελληνική οικονομία, όπως αυτή οικοδομήθηκε από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους…

Πάμε λοιπόν στο περιβόητο μνημόνιο. Καταρχήν θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως καμία σημασία δεν έχει το όνομα… Τα βαπτίσια είναι επικοινωνιακά και αυτό το αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής… Σημασία έχουν οι πολιτικές και πως αυτές προσαρμόζονται στην οικονομική πραγματικότητα μιας χώρας…

Για παράδειγμα τα Μνημόνια σε άλλες χώρες, είχαν επιτυχία διότι σ’ εκείνες τις χώρες δεν έχουν τους πολιτικούς που έχουμε εμείς. Δεν έχουν τους επιχειρηματίες που έχουμε εμείς. Δεν έχουν την διαπλοκή που έχουμε εμείς. Δεν έχουν τον δημόσιο τομέα που έχουμε εμείς. Δεν έχουν τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα που έχουμε εμείς. Δεν έχουν τα ΜΜΕ που έχουμε εμείς. Και βέβαια δεν έχουν τους πολίτες που έχουμε εμείς…

Κάθε χώρα έχει δομήσει την δική της κοινωνία και την δική τους οικονομία… Ούτε η Ελλάδα μπορεί να γίνει Γερμανία, ούτε η Γερμανία μπορεί να γίνει Ελλάδα… Αυτό που χρειάζεται είναι μετριοπάθεια και ενότητα…

Είναι δεδομένο πως οι περισσότεροι άνθρωποι παλεύουν με τον καλό και τον κακό τους εαυτό… Στην κοινωνία που ζούμε, θεριεύει πιο γρήγορα ο «εαυτός» που ταΐζεται πιο πολύ… Δυστυχώς το φαγητό για τον κακό μας εαυτό είναι άφθονο… Αποτέλεσμα να τρεφόμαστε από τα σκουπίδια της ψυχής μας.

Μην απορεί κανείς που ο κακός λύκος του νου και της ψυχής μας, γκαρίζει ακαλαίσθητα. Εμείς τον ταΐσαμε, με τα σκουπίδια που μας προμηθεύουν εδώ και χρόνια από τα χαζοκούτια οι «αρμόδιοι». Οι οποίοι δεν μας είπαν ποτέ ότι πρόκειται για σκουπίδια. Αυτοί έκαναν τις «δουλειές» τους και τους πλάσαραν για πρότυπα, περίτεχνα, λαμπερά και αμπαλαρισμένα, για να μας θαμπώσουν και να μην βλέπουμε την πραγματικότητα. Κι εμείς σαν χάπατα τους χάφταμε, αβασάνιστα και χτίζαμε χάρτινους «μικρούς Θεούς» που σκίστηκαν με το πρώτο ξεροβόρι.

Να ‘μαστε τώρα ουρλιάζουμε σαν λύκοι – τιμωροί των χάρτινων θεών μας του πρόσφατος παρελθόντος. Δίκαια και άδικα οργισμένοι επειδή μας ξεγέλασαν. Μπορεί να αποκαλύπτονται ένας – ένας σαν μικροί κλέφτες καλικάντζαροι αντί για «θεοί». Τι να το κάνεις όμως ; Τώρα πια ο μαύρος λύκος κυκλοφορεί ανεξέλεγκτος κι ούτε μια συγνώμη δεν αρθρώνουν, ούτε αυτοί που τον γέννησαν, ούτε εμείς που τους θεριέψαμε…

Ας καθίσουμε λοιπόν να κλαίμε άβουλοι τον… άσπρο λύκο που χάσαμε γιατί δεν τον ακούγαμε που γρύλιζε. Ήταν ο ήχος του πιο αδύναμος. Πιο γοερός… Ας προσέχαμε…