ΟΙ ΜΥΘ’ Τ’ (Α)ΙΣΩΠΟΥ. – ΟΥ ΛΑΓΟΣ ΚΙ Η ΓΚΑΧΙΛΩΝΑ – ΤΑ ΜΥΘΙΑ Τ’ ΤΖΙΟΥΜΠΑΝΟΥ – ΟΥ ΚΡΕΑΡΟΥΣ ΚΙ Η ΑΛΟΥΠΑ

Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος

(ΜΕΡΟΥΣ ΤΡΙΤΟΥ)

Σκώνιτι ουρθός κι κινάει …α σιαπέρα ..α ψίχα παραπέρα , γλέπ του γκέσου του σκλι , γκαρλιζιν,αλυχτούσιν κι τσιακτούσιν ψίχα τα δόντια. Φτάν..τηράει κι τι να ιδεί…η αλούπα ..χιρέτσιν. Τα πουδάρια  σιαπέρα…η γλώσσα απόξου. «Ωρέ η κατρατσιάρου, ακλούθσιν-ακλούθσιν τα λιόκια απ’ του κριάρ μες του ζιούρου..κι δεν άντιξιν άλλου…πάει» ( όλα τα ζώα τ’ αψχούσι..γιατί μι τα’ αυτά τρανιψι απού μκρό πιδί, ήταν πουνόκαρδους)

Σκώνιτι κι πουγάλια-πουγάλια υρνάει κι κάθιτι πάλι πουκάτ απ’ τν αγριουγκουρτσιά. Ακουμπάει τν πλάτ’ κι του κιφάλτ στουν τσιόκου, τιριάζ τν τραϊάσκα κατά ουπίσου  κι συνιχίζ’ τ’ συλουή. «Ωρέ, τι ήθιλιν η αλούπα κι ακλουθούσιν τα λιμπά απ’ του κριάρ’;;». Ικείν ν’ ώρα…βζζζν..φσάει πάλι μια γιρί ανιμκιά κνιούντι κλαδιά φύλλα κι ένα ντιπ μπαζλιάγκαβου, ζιούλα αγριόγκουρτσου, ντιπ σαψιάλ’, σάπιου πέφτ’ ..ζντάααν, σα μπάπκα,  ίσια ουπάν στα ματ’ τα Τζήκα ( Θμάστι ρα τουν Ισαακ του Νεύτουνα κι του μήλου απ’ του έπισιν ουπάνουτ;;;Ε..ου θκόζ μας ου ιπιστήμουνας ου Τζήκας του συμπέρασμα τόβγαλιν….απ’ τ’ αγριόγκουρτσου). Πιτάχνιτι κι απ’ λέτι ουρθός ουπάν γινατιαζμένους κι λέει « Να παρ ου διάουλους να πάρ’ ..του βιράνκου στα θκάμ τα μούτρα   βάρισιν;; χα να μι βγάλ’ του ματ’..δε χα να ζαρίζου καντίπουτα… καλά απ’ ήταν μόνι ένα.» ..κι σκών του κιφάλ κι τηράει σιαπάν μι τζιβουμένου του  βαριμένου του μάτ. Γλέπ’  τ’άλλα τα αγριόγκουρτσα πάϊναν πέρα δώθι αλλά καένα άλλου δεν έπισιν.Όλα μονι κνιούνταν..μόνι του ζιούλιαβου έπισιν. Μια τηρούσιν τ’ αγριόγκουρτσα..μια τα λιμπά απ’ του σιούτου.  Τότι!!! Μια αστραπή παρλάτσιν κι πέρασιν απ του ουξυδερκές ιπιστημονικό υπόβαθρο π’ σταλνούσιν στου νού τ’ Τζήκα.. «Ωρέ τώρα ιξιγιούντι όλα..για τ’ αυτό η αλούπα  ακλουθούσιν τα λιμπά απ’ του κριάρ π’ πάϊναν πέρα-δώθι;; Τωρα κατάλαβα..φύλλα, κλαδιά,γκόρτσα λιόκια μι ξιδιάλιναν του μύθου. Τ’ απουτιλέζματα θα τ’ ανακοινώσου στουν αξάδιρφουμ του Γόλη του Ντιμπλιστέινου τς Στέργινας κι στου πιδίτ , τουν αμσιόμ τουν Κώτσιου, π’ θα ρθουν κατουπίτυρα να παρν του γάλα»

Πιρνούν οι ώρις κι σιγα-σιγά κουντεβ απόγιμα…ώρα γι’ άρμιγμα.Ου Τζήκας στέκιτι ουρθός κι μι κια τα δυό τα τσιούγκατ, βαίζ ψίχα κατ’ αμπρουστά κι  νταϊαντέτι στν κλούτσα.Σιλουϊάζ πως θα ανακοινώσ’ τ’ απουτιλέζματα τσ’ έριυνας κι τι θα φκιάσ’, για ν απουμείν’ τ ανάμ για τ’ όνουματ.

Καμια δόσ’ , απ του λάκου πουκάτ απ του μανάφ, (π’ συνιχίζ για τα όψμα),  π’ βγαίν στουν ουπάν τουν κάμπου τς κουτσούφλιαντς, ακούιτι ντρουμπουριό. Ου Γόλης τς Στέργινας κι του πιδίτ,ου Κώτσιους απ’ είνι να διώξ’ έρχουντι. Έχν ένα μπλαρ, ψια νταβραντζμένου , π’ κουρντίζιτι όμους εύκουλα κι φουρτουμένα, γκιούμια, καρδάρια, του στραγκστάρ, του κιλό ,δυό τσίπκις….τζαντήλις τουν τρουβά μι του φαΐ κι του νιρό για του τζιουμπάνου κι τα κουκόλια για τα σκλιά.Ζγκαλουμένου στν αμπρουστνή τν τριχιά, ανάμισα απ τα κουτσάκια απ’ του σαμάρ’ , έχν ένα τσικούρ για να κόψν κατ’ του ‘ύρζμα κι κλιτσιάδια..αλλά κι για φλάξμου. Μια γκουστιαρίτσα σιουμάλτσιν μες τα σμάρια , τα τσιαλιά, τα βούζιλα κι τα χουρτάρια κι καιπιώθκιν στς ντρίτζγκις. Ενακένα του μπλαρ κουρντισκιν κι ρίχκιν ουρθό. Ου Γόλης καλά π’ πρόφτασιν κι έσφιξιν παραπάν τν τριχιά απ του καπίστρ κι χίρσιν χούϊαζιν «  Ουουου κουχτιου , ψουφίμ, νταούλ, κουζίν. Μι τ’ γκουστιαρίτσα παραλάχκις κι κουρντίσκις;; θα τ’ ανασκηλώις κι θα τα τσακίις όλα τ’ αγγειά.Άει ρίνιψι κι στρώς μι σι χιρίσου μι τ’ φούρκα». Μι τα πουλλά , του μπλάρ ησυχάζ’ κι ρνέβ κι ου Γόλης ου Κώτσιους κι του χαϊβάν συνιχίζν τ’ν πουρεία τ’ς. Ανιβαίν του κλώσμα στουν ανήφουρου κι βγαίν στουν ουπάν τουν κάμπου. Συνιχίζν ..κι ντάγκα-ντούγκα , νταγκα-ντουγκα τ’ αγγειά.. τς παιρν χαμπάρ τα σκλιά απ’ του κουπάδ. Σκώνουντι , κινούν κατ’ του Γόλη κι χιρνούν αλυχτούν. Παίρν χαμπάρ κι ου Τζήκας  κι χιρνάει τ’ απουπιάν κι τα χουϊάζ. « Α σκάστι..μουλουνέτι κι μαζώξας  κουζίνια, άνθρώπ μι μπλαρ είνι ..δεν είνι κακουζλάπ..λύκους..α σιαπέρα» Τα σκλιά υπακούν ενακένα. Αυτός τα ταΐζ’ αυτός τα πουτίζ’ κι ταχ που μκρά.