Οι προτάσεις των άλλων

Το αποστομωτικό επικοινωνιακό τέχνασμα κάθε κυβέρνησης προς την αντιπολίτευση είναι αυτό που κάποτε αποκαλέσαμε «η άδικη “προτασιολογογία”» (9.3.2025), η αντίκρουση δηλαδή των αντιρρήσεων στα κυβερνητικά μέτρα με το «κι εσύ τι προτείνεις;». Αυτό μεταφράζεται από τους αφιονισμένους του εκάστοτε κυβερνητικού στρατοπέδου με ένα άλλο σόφισμα: «Δεν είμαι ευχαριστημένος από την κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση δεν προτείνει καμιά λύση, βρε αδελφέ…».

Γράφαμε τότε ότι η «προτασιολογία» είναι άδικη διότι υπάρχει ανισορροπία δυνατοτήτων (κράτος, χρήμα, επιστήμονες, μηχανισμοί, νομοπαρασκευαστικές επιτροπές κ.ά.) που έχει η εκάστοτε κυβέρνηση για τη διατύπωση προτάσεων, σε σχέση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Σημειώναμε ότι «το 2019 το προεκλογικό πρόγραμμα της αντιπολιτευόμενης τότε Ν.Δ. είχε τέσσερις αράδες για τους σιδηροδρόμους (…) Τον Φεβρουάριο του 2019, ο κ. Χρήστος Σπίρτζης παρουσίασε το «Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο Μεταφορών της Ελλάδας», που μόνο η περίληψή του είναι 67 σελίδες (…) Η διαφορά της αντιπολιτευόμενης τότε Ν.Δ. με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως η κυβέρνηση μπορούσε να χρησιμοποιήσει τους πόρους της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και του ΕΣΠΑ για να χρηματοδοτήσει τη γιγαντιαία αυτή πρόταση» (9.3.2025).

Δεύτερον: «Συνταγματική δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να ελέγχει τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων. (…) Καλό είναι να υπάρχουν προτάσεις επί παντός και από όλους. Αλλά είναι άδικο σε κάθε κριτική των κυβερνητικών πεπραγμένων να θεωρείται επιχείρημα το “κι εσύ τι προτείνεις;”».

Τρίτον: Αν δούμε κάποιον άνθρωπο, που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, να χτυπά μέχρι αιματώματος το κεφάλι του στον τοίχο (ό,τι, δηλαδή, κάνει τώρα η κυβέρνηση με το μεταναστευτικό), το λογικό είναι να πούμε «σταμάτα, ρε παιδάκι μου». Θα δεχθούμε ως επιχείρημα του δυνάμει αυτόχειρος το «κι εσύ τι προτείνεις να κάνω;» και, με δεδομένο το έλλειμμα πρότασης να ανταποκριθούμε, το «καλά, συνέχισε…»;