Ομιλία της Αγάπης Αμαραντίδου* σε εκδήλωση με θέμα ” «Οι γυναίκες από το 1922 -2022. Η Ευαλωτότητα και η Δύναμή τους», στα πλαίσια της Επετείου των 100 χρονών από την Μικρασιατική καταστροφή 

• Χειρουργός Οδοντιάτρος

Κείμενο της  Αγάπης Αμαραντίδου (γραμμένο από την ίδια), από την συμμετοχή της ως ομιλήτρια – Εκπρόσωπος της Ένωσης Ποντίων κυριών Δ. Μακεδονίας «Η Μνήμη».
Η Εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης , στα πλαίσια της Επετείου των 100 χρονών από την Μικρασιατική καταστροφή, στις 25 Νοεμβρίου-Διεθνή ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και σε συνεργασία του Δήμου Κοζάνης με τον Ξενώνα Φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών, τον Μικρασιατικό Σύλλογο Π.Ε. Κοζάνης , την Ένωση Ποντίων κυριών Δ. Μακεδονίας «Η Μνήμη», το Δημοτικό Ωδείο, την κοινότητα Μαυροδενδρίου και τον Σύλλογο γυναικών Κοζάνης.

Στην κατάθεση ψυχής της, όπως λέει η ίδια, έχουν εξέχουσα θέση ΟΛΕΣ οι ανώνυμες και επώνυμες γυναίκες, που ακόμα και πριν την επανάσταση του 1821, μαζί με τις Τιμημένες γυναίκες του Πόντου «..υμνήθηκαν από ποιητές, συγγραφείς και Ιστορικούς, που εξ’ αιτίας τους, ακόμα και πόλεις ονομάστηκαν «ηρωικές», ζωντάνεψαν πίνακες ζωγραφικής, έργα μαρμάρινα και γλυπτά, έγιναν μύθοι, τραγούδια και μοιρολόγια»…

παραθέτουμε αυτούσια την ομιλία:

Ψυχικό μεγαλείο ! η γένους θηλυκού «ευαλωτότητα». Όταν είναι συνυφασμένη με τις επίσης γένους θηλυκού λέξεις και έννοιες όπως η αγάπη , η πίστη , η αξιοπρέπεια , η ελευθερία , η Τιμή , η αυτοθυσία ! Λέξεις και έννοιες που δηλώνουν ψυχές αληθινές . Και που , ναι , καθιστούν συναισθηματικά ευάλωτους τους ανθρώπους. Ευάλωτους μα και ανθρωπιστές ! Όχι αδύναμους , το αντίθετο μάλιστα . Απίστευτα αποφασιστικούς και δυνατούς .Όπως εδώ , που μπροστά στο δίλημμα ατίμωσης γυναικών, κοριτσιών και αγοριών, εξισλαμισμού ή πώλησης σε σκλαβοπάζαρα που συχνά κατέληγαν σε ανθρωποθυσίες ή χαρέμια , γεννήθηκαν «Ζάλογγα»! Ζάλογγα τιμής και ελευθερίας μέσω του λυτρωτικού θανάτου των ανυπότακτών τους ψυχών.
Άνοιξη ήτανε, παραμονές της επαναστάσεως του 1821, όταν η αυτοθυσία 60 περίπου γυναικών από το Σούλι να πέσουν τραγουδώντας «εν χορώ» , στον γκρεμό μαζί με τα παιδιά τους και με πολλές από αυτές εγκυμονούσες , έκανε το Ζάλογγο γνωστό στην οικουμένη όλη.
Ένα χρόνο μετά, 22 Απριλίου 1822, έχουμε επανάληψη της ιστορίας με γυναίκες να πέφτουν στα ορμητικά νερά της Αραπίτσας , στη Νάουσα Ημαθίας αυτή τη φορά.
Και σχεδόν έναν αιώνα μετά, Απρίλη και πάλι του 1916 , σε «μαύρα καιρούς και ημέρας» άλλη μία αυτοθυσία 26 γυναικών με τα παιδιά τους , συμπληρώνουν τον χορό του Ζαλόγγου , πέφτοντας στα κρύα νερά του Πρύτανη ποταμού στον Πόντο . Γυναικών του χωριού Κουνάκα Ματσούκας, περιφέρειας Τραπεζούντος.
Και δυστυχώς, δεν ήτανε το μοναδικό Ζάλογγο στον Πόντο. Στο βιβλίο της εξαίρετης συγγραφέως κ. Θεοδώρας Ιωαννίδου – Καρακουσόγλου με Τίτλο « Η εξόντωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πόντου» , υπάρχει σχεδιασμένος χάρτης της κ. Αγάπης Καρακουσόγλου , με σημειωμένους άλλους 29 «τόπους θυσίας» γυναικών, όπου άπειρες γυναίκες προτίμησαν κατά καιρούς (ακόμη και πριν την Επανάσταση του 1821) τον θάνατο από πτώση σε απόκρημνα βράχια ή στη φωτιά, από σφαίρες , απο μαχαίρια , μαχόμενες ισάξια με άνδρες στο αντάρτικο, από κρεμάλες , απο ασιτία, από ζωντανή ταφή ή πνιγμό . Όπως , τα περίπου 40 κορίτσια το 1680 , που μετά 48 ημέρες εγκλεισμού , με άλλες γυναίκες που πέθαιναν από ασιτία και δίψα , έπεσαν στον Άλυ ποταμό , από το Κάστρο της Πάφρας που βρίσκεται στις όχθες του και που από τότε ονομάστηκε «Κάστρο της Κοπέλας».
Τα χιλιοτραγουδισμένα μυθικά ποτάμια των αλησμόνητων πατρίδων , ο Πυξίτης , ο Πρύτανης , ο Ίρις , ο Λύκος , με τα περίτεχνα πέτρινα τοξωτά τους γεφύρια , τα ανυπέρβλητα , άγριας ομορφιάς βραχώδη τοπία και ακτές , έμελλε να στοιχειώσουν στους αιώνες !την έννοια της «αυτοθυσίας»…
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά , κλήθηκαν στην κόλασή τους να βιώσουν παιδοκτονίες, θανατώσεις εφήβων (κοριτσιών και αγοριών) , που συχνά τις αποφάσεις έπρεπε να τις πάρουν οι ίδιοι , οι απελπισμένοι , τραγικοί τους γονείς. Και βρεφοκτονίες ! όπως εκείνες που έζησαν ως πρόσωπα αρχαίας τραγωδίας , οι μάνες , τη μαύρη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου του 1921 στην σπηλιά της Μάγαρας στη Σάντα του Πόντου . Όπου, για να σωθούν τα μεγαλύτερα παιδιά των 300 Σανταίων και ανταρτών που ήτανε κλεισμένοι και περικυκλωμένοι από παντού, αναγκάστηκαν , να επιτρέψουν την σφαγή , την θυσία 7 νηπίων-κομματιών του εαυτού τους , για να μην προδώσουν με το κλάμα τους το σχέδιο της εξόδου από τη μοναδική δίοδο της σπηλιάς στο δάσος Βαϊβάτερε.
Φύλακες-άγγελοι ! τα σφαγμένα βρέφη που άφησαν στην άκρη του δρόμου, ανήμπορα πλέον να τους προδώσουν με το κλάμα τους… φύλακες-άγγελοι, αφού ακόμα και οι Τούρκοι, όταν έντρομοι τα αντίκρυσαν, έπαψαν να τους κυνηγούν…
Βαρύ το φορτίο τιμής και ευθύνης να αναφέρεται κανείς σε ΟΛΕΣ αυτές τις γυναίκες , που υμνήθηκαν από ποιητές, συγγραφείς και Ιστορικούς , που εξ’ αιτίας τους, ακόμα και πόλεις ονομάστηκαν «ηρωικές», ζωντάνεψαν πίνακες ζωγραφικής, έργα μαρμάρινα και γλυπτά, έγιναν μύθοι , τραγούδια και μοιρολόγια.
Μα επιτρέψτε μου , στο όνομα όλης αυτής της «γενναιότητας» και «μαχητικότητας» , έννοιες γένους θηλυκού και αυτές, να σταθώ, έστω και επιγραμματικά, και στις, επίσης, μεμονωμένες ή και ομαδικές θυσίες ανωνύμων και επωνύμων γυναικών, που γράφτηκαν μαζί με τις προηγούμενες στο πάνθεο ηρώων και ηρωίδων .
Όπως οι επτά Βλάχες στο Σέλι που έπεσαν 15 Μαρτίου 1878 , από τον βράχο του Γαλακτού Πιερίων, στις γυναίκες της ηρωικής εξόδου του Μεσολογγίου 11 Απριλίου 1826 , στις Καπετάνισσες των αγώνων, τις γυναίκες της Ανατολικής Θράκης, Μικράς Ασίας, Καππαδοκίας, Κύπρου, νησιών και όλης της Ελληνικής Επικρατείας , τις Ερυθροσταυρίτισσες , τις γυναίκες του έπους του ’40 και της Εθνικής Αντιστάσεως.
Γιατί δοξάζω, υμνώ, ζηλεύω και κλίνω το γόνυ με σεβασμό στην δύναμη, την αυτοθυσία, την Ιερή Μνήμη όλων τους! Γιατί είναι αυτές, οι ίδιες γυναίκες! Αυτές, οι μάνες, οι κόρες και οι εγγονές τους, που γέννησαν και γεννούν ανθρώπους άξιους, ανδρείους και πνευματικούς. «ΤΡΑΝΤΕΛΛΕΝΕΣ » του Πόντου ! μα και «ΤΡΑΝΤΕΛΛΕΝΕΣ » , λέξη που σημαίνει τριάντα φορές Έλληνες , ολόκληρου του Έθνους των Ελλήνων, νυν και αεί !