Ο Ορφέας, ο γιος του Οίαγρου, του βασιλιά της Θράκης
και της Καλλιόπης της γλυκιάς της μούσας της αγάπης.
Τριγύριζε ολημερίς στου Έβρου τους λειμώνες
με μουσική και με χορό, με κόρες κι αμαζόνες.
Η μουσική του βάλσαμο για όλους τους ανθρώπους,
κι έλεγαν, πως ζώα και φυτά με αυτήν άλλαζαν … τρόπους.
Ήταν πρώτος κιθαρωδός και άριστος λυράρης,
γνώσεις, που ο Απόλλων του ‘δωσε κι όχι ο πολεμιστής, ο Άρης.
Η μουσική του μάγεψε Περσεφόνη και Άδη,
που την Ευρυδίκη* επέτρεψαν, να φύγει απ’ το σκοτάδι.
Να επιστρέψει στη ζωή, να φύγει απ’ τον Άδη,
στον πάνω κόσμο να βρεθεί, και μέρα μα και βράδυ.
Η μόνη προϋπόθεση, η Ευρυδίκη να σωθεί,
ήταν, ο Ορφέας στη φυγή, να μη γυρίσει, να τη δει..
Αλλά, αυτός δεν άντεξε, γύρισε το κεφάλι,
να δει, αν η γυναίκα του ακολουθεί και πάλι.
Αυτή του η παρακοή του στοίχισε πολύ,
αφού, η Ευρυδίκη του, χάθηκε σαν πουλί.
Χρόνους πολλούς ταξίδεψε σ’ ανατολή και δύση.
Μελέτησε μ’ επιμονή Θεούς, ανθρώπους, φύση.
Ήτανε μάντης, αοιδός, Βασιλιάς κι ιερέας
και νομοθέτης έγινε κάθε σοφής ιδέας.
Έγραψε ύμνους στους Θεούς και τελετουργικά,
εξαγνισμούς, τρόπους ζωής, και … μυστηριακά!
Οι προτροπές του έγιναν κανόνας για πολλούς,
και είχαν «βίο ορφικό» με νόμους ηθικούς.
Η ποίησή του ήτανε καθάρια, λογική,
και όντως αποδείχτηκε πιο … θεολογική.
Χορτοφαγία δίδασκε, αποφυγή κραιπάλης,
ερωτισμούς κι αρτύματα, κι αποφυγή της … ζάλης.
Ο «Ορφισμός» τρόπος ζωής και για πολλούς θρησκεία,
ήτανε τα τραγούδια του, που υμνολογούν τα θεία.
Ο «Ορφισμός» επέδρασε στην παλαιά κουλτούρα,
στα της θρησκείας, της ζωής, που ‘χαν πολύ … θολούρα.
Σαν Έλληνας πήγε κι αυτός με άλλους στην Κολχίδα,
να φέρουν το «χρυσόμαλλο, το δέρας» στην πατρίδα.
Με τον Ορφέα αρωγό, σύμφωνα με χρησμό,
θα ‘παιρνε ο Ιάσονας το «Δέρας το χρυσό».
Πράγματι με τη λύρα του ο Ορφέας βοηθούσε,
και όλες τις κακοτοπιές ο Ιάσονας περνούσε.
Στον τόπο του, όταν γύρισε, δίδαξε στους ανθρώπους
αλήθειες υπερκόσμιες, υπέρτατες με … τρόπους.
Τον Κόσμο και, πως πλάστηκε, σωστή, κοσμογονία
και για την φύση των Θεών και την θεογονία.
Στο Δία αυτό δεν άρεσε, τα θεία μυστικά
να γίνουν κτήμα των θνητών με λόγια «ορφικά».
Και τον κατακεραύνωσε -Θεέ μου τι φοβέρα!-
ενώ έπαιζε τη λύρα του στον Έβρο κάποια μέρα.
Έτσι, τον ευεργέτη των θνητών τον πάνσοφο Ορφέα
ο Δίας τον τιμώρησε όπως τον Προμηθέα.
Και όμως, μετά θάνατον Θεό τον είχαν κάνει ,
Έλληνες μα και Ιταλοί, ψηλά τον είχαν βάνει.
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, ο Αλέξανδρος Σεβήρος,
στ’ ανάκτορά του πρόβαλε τρεις προτομές. με …κύρος.
Του Θεανθρώπου Ιησού, του Απολλώνιου Τυανέα**,
και του Θρακιώτη αοιδού, του θρυλικού Ορφέα.
Κι οι πάντες τον κατέταξαν στο πάνθεον των μεγάλων,
των ποιητών, των αοιδών και όλων των Δασκάλων!
* Ευρυδίκη Σύζυγος του Ορφέα
** Τυανέας= νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος
Αθ. Παπατριανταφύλλου
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
