ΟΡΥΧΕΙΑ: “..Έχεις ακούσει για τον παγωμένο αέρα που τρυπάει σαν βελόνες τα κορμιά; Έχεις νιώσει το κρύο μέταλλο που κολλάει στην παγωμένη σου παλάμη;” Μια σκέψη για να τιμήσω όλους εσάς που δουλέψατε…και δουλεύετε ακόμα στα ορυχεία
Σχόλιο του Τάσο στο θέμα μας «Μόνο όποιος έχει δουλέψει εδώ ξέρει…» – Με τους εργαζόμενους στα ορυχεία της ΔΕΗ (ΦΩΤΟ)
..Έχεις ακούσει για τον παγωμένο αέρα που τρυπάει σαν βελόνες τα κορμιά, κορμιά που προσπαθούν να ζεσταθούν στον αέρα των ορυχείων.
Έχεις ακούσει την βοή του ανέμου που ξυπνάει την παγωμένη ματιά σου;
Έχεις νιώσει το κρύο μέταλλο που κολλάει στην παγωμένη σου παλάμη όταν ακουμπάς το στραπατσαρισμένο σίδερο που πρέπει να φτιάξεις;
Τρέχεις να προλάβεις το κρύο που ατρόμητο σφυρίζει σαν τρένο ανάμεσα στις ταινίες που κουβαλάνε το κάρβουνο.
Τρέχεις να προλάβεις να μπεις στο φυλάκιο να ζεσταθείς, να ξαποστάσεις, να ζεστάνεις την ψυχή σου και το κορμί σου, να αγκαλιάσεις με τις παλάμες σου τη ζεστή κούπα του καφέ, και να ρουφήξεις έστω μια γουλιά μέχρι να ακούσεις τον ασύρματο, ή το τηλέφωνο να σε καλεί και πάλι… να βγεις για να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις στην βάρδια σου.
Και εσύ εκεί, εκεί γιατί σε διάλεξαν… γιατί έπρεπε να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις πάντα, πρωινά… μεσημέρια… βράδια.
Σε διάλεξαν για την δουλειά αυτή, ήσουν νέος με όραμα και διάθεση για ζωή και εσύ έτρεξες…
Τα χρόνια πέρασαν, το πρόσωπό σου το σμίλεψαν οι άνεμοι του ορυχείου και ο ιδρώτας που έριξες εκεί στα καλοκαίρια τα καυτά γιατί έπρεπε να γίνει η δουλειά, γιατί έπρεπε να δουλέψει το ορυχείο… γιατί σε διάλεξαν, γιατί έπρεπε να κάνεις αυτό που σου είπαν.
Τα χρόνια πέρασαν και νιώθεις ότι ήταν μια ταινία δίωρη που τελείωσε πολύ γρήγορα, και ας ήταν μια ζωή, κι ας μην κατάλαβες τίποτα… εκεί ανάμεσα στους ταινιοδρόμους, ανάμεσα στο κάρβουνο, και στην αναθεματισμένη τέφρα που καθώς μπαίνει στα σπλάχνα σου… δεν ξαναβγαίνει.
Και εσύ εκεί, εκεί γιατί σε διάλεξαν… γιατί έπρεπε να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις πάντα, πρωινά… μεσημέρια… βράδια.
Εδώ στην πόλη μου, στην πόλη μου που γεννήθηκα, εδώ που μεγάλωσα, την Πτολεμαΐδα, και ζω ακόμα…”
..
