Όταν η Δημοκρατία αφήνει τον λαό  με το… Καλαματιανό στο χέρι! – Προβληματισμοί για την λειτουργία της δημοκρατίας! (Του Διαμαντή Θ. Βαχτσιαβάνου).

Όταν η Δημοκρατία αφήνει τον λαό  με το… Καλαματιανό στο χέρι!

– Προβληματισμοί για την λειτουργία της δημοκρατίας!

(Του Διαμαντή Θ. Βαχτσιαβάνου).

Οι κυνικοί φιλόσοφοι έλεγαν πως είναι προτιμότερο να πέσεις στους κόρακες, παρά στους κόλακες. Γιατί; Μα οι πρώτοι σε τρώνε νεκρό, ενώ οι δεύτεροι ζωντανό. Κάποιοι «χρωματίζουν» τους κόλακες με τους πολιτικούς και την κοινοβουλευτική δημοκρατία!

Είναι δηλαδή κακό πολίτευμα η δημοκρατία; Όχι φυσικά. Το καλύτερο, αλλά με προϋποθέσεις. Για να αποδώσει πρέπει να έχει σωστούς λειτουργούς (βουλευτές) και ενημερωμένους πολίτες. Αυτές οι προϋποθέσεις υπάρχουν; Όχι, δεν υπάρχουν. Τότε; Τότε βασιλεύει η λαοκολακεία, οι πολιτικοί λένε τα ευχάριστα στο λαό για να πάρουν την εξουσία και μετά τις εκλογές, ο λαός μένει με το…καλαματιανό στο χέρι. Εννοούμε τη χαρά των εκλογέων που χορεύουν χαρούμενοι για τη νίκη του κόμματός τους το πρώτο βράδυ των εκλογών. Μετά αρχίζουν τα δύσκολα και οι μούντζες.

Η κοινωνική ψυχολογία διδάσκει πως λαός σημαίνει «μάζα», «όχλος», που υποστηρίζει αυτόν που του χαϊδεύει τα αυτιά. Αυτός που θα του πει την αλήθεια, τα «ωφέλιμα», αυτός παίρνει στην κάλπη «μαύρο» δαγκωτό!

Η δημοκρατία λειτουργεί με το κοινοβούλιο. Άρα εκλέγονται οι βουλευτές από το λαό. Πώς δίνεται όμως το «χρίσμα» και από ποιον; Διορίζεται ο βουλευτής από την «αρχηγό» του κόμματος, πρέπει να πληροί κάποιες προϋποθέσεις και αυτοί που θα οριστούν είναι οι αρεστοί του «αρχηγού». Άρα δεν υπάρχει εκλογή κατά τις επιθυμίες του λαού, αλλά του «αρχηγού». Η τράπουλα είναι σημαδεμένη.

Υποτίθεται πως τα κόμματα έχουν κάποιο πρόγραμμα, όπως, πρόγραμμα 3ης Σεπτεμβρίου – πρόγραμμα Ζαππείου – πρόγραμμα Θεσσαλονίκης κλπ. Εφαρμόστηκε ποτέ προεκλογικό πρόγραμμα; ΟΧΙ! Πού είναι η δημοκρατία;

Το «κεφάλαιο» τι ρόλο παίζει στο σύστημα της δημοκρατίας; Ας δούμε την πολιτική κατάσταση από την Κατοχή και δώθε. Οι «μαυραγορίτες» της Κατοχής που μάζεψαν τον πλούτο, μετά έπαιξαν τα ρέστα τους. Αυτοί έστησαν τα οικονομικά τζάκια και διόρισαν τα πολιτικά τζάκια. Γι’ αυτό από τότε μέχρι σήμερα έχουμε στις ελληνικές κυβερνήσεις τις ίδιες οικογένειες. Από τον παππού στο γιο και ύστερα στον εγγονό ή στον ανηψιό!

Ο κάτοχος του «κεφαλαίου» λοιπόν ορίζει και τον πολιτικό κυβερνήτη. Όταν ο κεφαλαιοκράτης είναι ένα κοινωνικό παράσιτο και μέσω αυτού ορίζεται και η πολιτική της χώρας, υπάρχει περίπτωση ο πολίτης να πάρει ανάσα; Εφόσον από τα πράγματα το πολιτικό προσωπικό διορίζεται από την κεφαλαιοκρατία, η οποία του παραχωρεί την πολιτική εξουσία, υπάρχει περίπτωση να εφαρμόσει το πολιτικό του (προεκλογικά) πρόγραμμα και να λειτουργήσει υπέρ του λαού; Η «καπιταλιστική» κερδοσκοπία λοιπόν είναι καθεστώς. Πού είναι η δημοκρατία;

Πώς όμως λειτουργεί η έστω και ψευδεπίγραφη δημοκρατία; Φτάνει ο λόγος των πολιτικών; Όχι. Εδώ παίζουν το ρόλο τους τα ΜΜΕ που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Το «κεφάλαιο» με χαριστικά δάνεια λειτουργεί και συντηρεί εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις. Όλα στην υπηρεσία ενός συστήματος διαπλοκής και ο λαός κοιμίζεται για να πληρώνει. Θεωρεί όμως πως έχει δημοκρατία επειδή ψηφίζει κάθε 4 χρόνια!!!

Μήπως όμως νομίζουμε πως η δημοκρατία λειτουργεί με εγχώριους λειτουργούς; Όχι φυσικά. Κεφάλαιο και δημοκρατία λειτουργούν με τις εντολές της «υπέρτατης αρχής» εξωτερικού. Ο πραγματικός κυβερνήτης είναι ο «εξωτερικός» παράγων που δίνει τις εντολές και ο «εσωτερικός» απλά εκτελεί. Έτσι από το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», σήμερα εκτός από αυτό, παραδοθήκαμε αμαχητί στη νεοφιλελεύθερη αγκαλιά της παγκοσμιοποίησης!

Έτσι παραδώσαμε τα εθνικά ζητήματα σε άλλες δυνάμεις με καθόλου φιλικά αισθήματα, τα κοινωνικά θέματα (δημογραφικό, μετανάστευση νέων, ανεργία, λαθρομετανάστευση κλπ.), την παιδεία (πλήρης αφελληνισμός), τη θρησκεία, τη νεολαία με αβέβαιο μέλλον στην ανεργία και έλλειψη σκοπών, με την αναζήτηση βιοπορισμού στο εξωτερικό.

Ελληνικό Σύνταγμα

Το Σύνταγμα θεωρείται πως είναι ο υπέρτατος καταστατικός χάρτης της Χώρας. Είναι όμως; Μερικά παραδείγματα…

Άρθρο 5, παρ. 5: «Ο καθένας έχει το δικαίωμα της προστασίας της υγείας…». Υπάρχει δημόσια υγεία; Φυσικά όχι. Γιατί δεν εφαρμόζεται το άρθρο 5 του Συντάγματος;

Άρθρο 21, παρ. 4: «Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του κράτους». Πού είναι αυτή η φροντίδα του κράτους, όταν κατάσχεται ακόμα και η πρώτη κατοικία;

Άρθρο 22: «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος…». Είναι ένα ακόμη δημοκρατικό ανέκδοτο, με 1,5 εκατομμύριο ανέργους και τουλάχιστον το 65% ανέργων είναι νέοι!

Άρθρο 61, παρ. 1: «Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται, με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων».

Δηλαδή οι βουλευτές είναι ανεύθυνοι σε ό,τι και να κάνουν. Την ανευθυνότητά τους την κατοχύρωσαν…συνταγματικά!

Αυτή είναι η δημοκρατία; Πόσο υπεύθυνος είναι ο λαός για την ανευθυνότητα των πολιτικών; Ο λαός δεν είναι ανεύθυνος. Επειδή όμως η βλακεία δεν αποτελεί αδίκημα, δεν τιμωρείται ο λαός. Μήπως όμως τιμωρείται; Μήπως η τιμωρία είναι η κατάσταση που βιώνει και πρέπει να διερωτάται ο κάθε ψηφοφόρος εάν τελικά με την ψήφο του αυτά τα χρόνια είναι ηλίθιος ή ύποπτος; Συνεχίζει να πιστεύει πως έχουμε δημοκρατία, όταν όλα κινούνται γύρω από την «κοινοβουλευτική δικτατορία»; Πιστεύει ακόμα ο λαός πως είναι κυρίαρχος;

Το πως οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος είναι παραμύθι. Αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους και το πολύ κάποιους ψηφοφόρους τους. Ιδεολογική συνέπεια έχουν ελάχιστοι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι διακοσμητικό στοιχείο.