Κατέφκα στου Τσουτύλ΄ σήμιρα κι καλύτιρα να μη πάηνα. Αντρέπουμι κι να σας πω τι έπαθα!
Πήγα να πάρου έναν καφέ κι μι ρώτσαν τι ήθιλα. Ιγώ τς είπα ότι θέλου καφέν, εσπρέσσο φρέντο. Αυτοί το χαβά τς! μι ρωτούσαν άμα τουν ήθιλα μι κλικ εγουέι, μι κλικ ινσάιντ ή μι ντελίβερι κι ιγώ τς ήλιγα ότι τουν θέλου μέτριο μι καστανή. Αυτοί ξανά τα θκά τς. Μι τα πουλλά συννουήθκαμι.
Ύστιρα έβγαλα παράδις να πληρώσου κι μ΄ είπαν ότι δε γένητι μι παράδις, θέλ΄ μόνι μι κάρτα. Τς είπα ότι κάρτα δεν έχου κι δε θα βγάλου, γιατί έβγαλι κι η Νάσαινα κι τ΄ χάκαραν του πιν κι πάει η σύνταξ΄ τ΄ Νάσιου. Μ΄ είπαν ότι δε γένητι αλλοιώς μόνι άμα θέλου μι τραπεζική κατάθεσ΄.
Τι να σκάσου, ήγλιπα κι τουν καφέ γέτμου κι δεν καητιριούμαν. Κίντσα να πάου στ΄ν τράπεζα. Μ΄έδουκαν κι κωδικό κατάθεσης κι πήγα. Σαν έφτακα στ΄ν τράπεζα, τηρώ, η πόρτα κλειδωμέν΄. Κλώσκα λίγου κι όπους κλώθουμαν μ΄ είηδιν ου Γιώργους ου Πράππας κι μι φώναξιν: «μπαρμπα Κώτσιου, δυό μέρες τ΄ βδουμάδα ανοίει μόνι η τράπεζα κι σήμερα δε νι η μέρα τς». Κι τώρα τι να κάμου πιδί μ΄; τουν είπα! Μόνι άμα πας στο Λιαψίστ΄ μ΄είπιν.
Τι να κάμου; Καβαλίκεψα τον Ψαρρή κι κίντσα για το Λιαψίστ΄! Έφτακα στ΄ν τράπεζα κι είχι μια αράδα, ως το μύλο τ΄ Χαμζά Μπεη. Είπα να φύγου κι καλύτιρα να φευγα, αλλά θμούμαν κι τον καφέ, θμούμαν κι τ΄ γομαρόστρατα απού έφαγα κι έκατσα. Καλά που είχα κι του Μήτσαλη αμπροστά μ΄ κι είχα έναν άνθρωπο, να πω μια κουβέντα.
Στάθκα στ΄ νουρά κι καητιρούσα, πότε θα ρθεί η σειρά μ΄. Ύστιρα απού ώρα πουλλή, ήρθι η σειρά μ΄΄. Σέφκα μέσα κι πήγα στου ταμείου. Μ΄ αγροτήρσιν ου ταμίας. Μι λέει: για ένα δίευρο, απασχολείς τουν ταμία; Τι να τουν πω, που άμα άνοιγα του στόμα μ΄, δε θα τουν ξέπλενε ούτι η Πραμόλτσα. Έκαμα τον χαζό, πήρα τ΄ν απόδειξ κι κίντσα για του Τσουτύλ.
Έφτακα στου Καφενείου κι τς βρήκα τ΄ν ώρα που κλούσαν. Φώναξα να μη κλείσουν κι μι του ζόρ΄ στάθκαν λίγου κι μι καητέρησαν. Τς είπα να πάρου τουν καφέ κι μ΄ είπαν ότι βάρεσαν Ζήτα. Που να καταλάβου ότι αυτό θα πει ότι είχαν κλείσ΄ του ταμείου. Όταν κατάλαβα, τς είπα ότι δε χρειάζ΄ ταμείο, γιατί τουν καφέ τουν πλήρωσαν στ΄ν τράπεζα. Μ΄είπαν ότι έπρεπε να ανοίξουν τον υπολογιστή, να ταυτοποιήσουν κωδικό πληρωμής κι είχι σώσ΄το ωράριο.
Γινάτουσα κι σκώθκα κι έφυγα. Έφαγα τ΄ μέρα μ΄για τουν καφέ κι καφέ δεν ήπια. Ήθρα γινατουμένους στου χουριό κι μι ρώτσι η μπάμπου μ΄ τι έχου. Τ΄ν είπα τι γίγκιν κι μ΄ είπιν: «Να φκιάκου δυό καφέδια απ΄τουν θκό μας, να τα πιούμι αντάμα, γιατί από τότε που έμαθις τα φρέντα, πίνω τον καφέ μ΄ μοναχή μ΄»; Φκιάσι, τ΄ν είπα. Μι λέι: «παράγγειλα απ΄ το ισόπ κι μ΄ήφιραν κι καστανή ζάχαρ΄ που σ΄ αρέζ΄».
Ύστιρα απού λίγου μ΄ ήφιριν τουν καφέ. Ήταν ου καλύτιρους καφές απού ήπια. Κι ούτι κλικ εγουέι, ούτι κλικ ινσάιντ, ούτι ντελίβερι, ούτι τραπεζική κατάθεσ΄. Όπως θιαμαίνουμαν πως κι μ΄άρεσε πλειότερο ο καφές τς μπάμπους απ΄το φρέντο, κατάλαβα ότι για να ευχαριστηθείς τον καφέ, δεν έχ΄ να κάμ΄ μόνι μι το πόταβος είνι ου καφές, αλλά και μι ποιόν τον πίντς!!
Μπαρμπα Κώτσιους Τσιαμήτς
Ντράμστα
