Ου κόμπους στου λιμό λέγιτι «άγχος». Γιάνν’ς της Λέγκους απ΄ τα Κατσκάθ’κα.

Δεν ξέρ’τι πόσου φχαριστιέμι, όταν μι προυσκαλνούν να πααίνου σι καμιά συγκέντρουσ’ ή σι καμιάν ουμιλία. Ώϊ, λιέου απού μέσα μ’, αυτοί μι τίμ’σαν να μην τ’ς τ’μήσου κι γω πααίνουντας;

Πααίνου σ’ όλα. Ν’ πάτ’σα βέβια καμόσις φουρές γιατί σιβαίνουντας μέσα, μι χάλιψαν χιλιάρ’κου.

Καμόσις φουρές πάλ’ που ’ταν τζιάμπα, έτ’χιν να παίζ’ ένα βιουλί κι μια φλουέρα κι απουκοιμνιούμασταν όλ’.

Πααίνου όμους κι σι κάτ’ ουμιλίις, όπ’ κάτ’ μαθαίνου. Όπους ιπρουχτές π’ μι κάλισαν κι πήγα σι μια ουμιλία, π’ γένουνταν σ’ν κλινική τ’ Σπινάρη για του άγχους.

Για τ’ς αγράμματ’ κι τ’ς ξιλιέιν(οι) άγχους τα πει «έχου σκάσιμου κι είμι ανταριασμένους» ή «έχου έναν κόμπου στου λιμό». Όλ’ αυτά μαζώνουντι κι λέγουντι άγχους.

Σιβαίνου απ’ λιέτι μέσα κι τι να ιδώ!

Όλου γιατροί. Ένας κιόλνας μ’ αρώτ’σιν:

–          Τι θέλτς, ισύ ρα ιδώϊα; Μόνιμους κάτοικους είσι ή απ’ όξου ήρθις;

–          Ιά, τουν λιέου. Φκιάνου πρόβα. Δεν ξέρ’ς καμιάφρας τι γένιτι.

Αρχίντσαν να ουμιλούν. Τρανοί καθηγητές, ψυχίατρ’, ψυχουλόγ’, έσουνιν ου ένας, χιρνούσιν ου άλλους.

Η Κατίγκου μ’ άκουγιν μι του στόμα αν’χτό. Τα ’λιγαν καλά. Ιγώ πάλ’ δεν καταλάβινα καμόσα κι τ’ ρουτούσα.

–          Λέγι μαρ’ Κατίγκου τι τα πει «λίμπιντο»; Τι ήταν ου «μ’κρός Χανς» π’ φουβούνταν τ’ άλουγα κι είχιν άγχους;

Κι αυτήν αράδα μι πατούσιν του πουδάρ’.

Μόλις σώθ’καν οι ουμιλίις, χίρσαν οι ιρουτήσεις.

Ου Γιάνν’ς, χρόνια αθλητικός παράγων, τ’ς ρώτ’σιν πως τα μπουρέσ’ να διώξ’ απ’ τ’ς παίχτις του άγχους, για να νικούν. Κι αυτοί μέσις-άκρις τουν είπαν ότ’ πρέπ’ να τ’ς πλιαρών’ κι απού καμιάφρας.

Ρουτούσαν πουλλά ικεί π’ δεν τα καταλάβινα όλα κι οι γιατροί τ’ς απαντούσαν πως τα τ’ς φύβγ’ του άγχους.

Χάλιψα κι ’γω να τ’ς πω καμόσα για του πως φέβγ’ του άγχους, μα δεν ακότ’σα

Φκιάσι τουν χαζό, είπα μι του νου μ’, μι σι πιράσ’ν για ζουρλόν κι συ χπήσ’ν μέσα κι δεν ξέρ’ς απού που να φύβ’ς. Αν κι σας πω τ’ν αλήθεια, μ’ άρισιν ικεί. Καλύτιρα απού ξινουδουχείου είνι.

Τα πω σι σας του λοιπόν αυτάϊα π’ χάλιβα να πω ικεί, δηλαδή πως τα σας φύβγ’ του άγχους.

Σ’κώνισι τ’ χαραή βαρύς κι έχ’ς έναν κόμπου στου λιμό, π’ δεν ξέρ’ς απού τι είνι. Θέλ’ς γιατί δεν έχ’ς να πλιαρώ’εις ν’ ιπιταγή ή του γραμμάτιου, θέλ’ς γιατί ου μ’κρός χαλέβ’ κουρδέλια.

Μι του τσιάϊ ρίχ’ς ένα κουνιάκ’(ι) μέσα κι του πίν’ς.

Πααίν’ς στ’ δ’λειά. Σι φέρν’ ου καφιτζής τουν καφέ κι καθώς κάμ’ να φύβγ’, τουν σκαλνάς ψίχα. Μπουρεί να σι φέρ’ του δίσκου στου κιφάλ’ αλλά ισένα αυτό τα σι φκιάσ’ πουλύ καλό, τα σι ζουντανέψ’.

Άμα όμους δε σι πιράσ’ ίσια μι τ’ς έντικα η ώρα, παραγγιέλ’ς κι άλλουν καφέν κι ξανασκαλνάς τουν καφιτζή.

Άμα πάλ’ δε σι πιράσ’ ου κόμπους, πααίν’ς στουν Αρίνταγα, ξιγκουλιαβιάζισι κι κράειζ’ς όπους ου Ταρζάν «αουααα, άουααα! Δουκιμασμένου. Γένισι άλλους άνθρουπους!

Αλλά κι πάλ’ άμα τουν έχ’ς τουν κόμπου στου λιμό, πααίν’ς στου δρόμου «κανέστρα» κατά τ’ς πέντι τ’ απόγιμα κι όλου κι κάναν τα πααίν’ στουν Αϊ Γιώρ’ π’ τ’ς καμάρουσιν. Κι λιές: Καλύτιρα να ’χ’ς τουν κόμπου στου λιμό ή τα χέρια σταυρουμένα; Να ιδείς ένα κι ένα τα σι πιράσ’!

Είνι όλα αυτάϊα δουκιμασμένα, πραχτικά κι καλά.