Ου Τζήκας ήταν σουφατζής. Τώρα μι τ’ς σεισμοί πήριν μια δ’λειά απού έναν ιργουλάβου στου Σουφουλάρ.
Μια μέρα σ’ ένα σπίτ’, μια μ’κρή ίσια μι δικουχτώ χρόνια τ’ς ήφιριν γλυκό καφέν.
– Καλημέρα τα μαστόρια. Ατό το σπίτ’ εν τ’ εμόν, προίκαν ασόν πατέρα μ’, άμα παντρεύκουμαι. Έπαρ’ τον καφέν.
Ου Τζήκας π’ ήταν ουπάν στ’ σκαλουσιά, όπους έσκυψιν να πάρ’ τουν καφέ, ζουρλάθκιν.
– Ωϊ β’ζιά η αούτσα, είπιν στ’ς άλνους. Σα λαγούδια άσπρα.
– Ναι ρα, λιέει ου άλλους. Τι κριχτάδα είνι αυτήν! Κι φάτσα σαν Παναϊά!
Ν’ άλλ’ τ’ μέρα, πααίνουντας στ’ δ’λειά, τ’ν είδαν να καθαρίζ’ τα μπάζα.
– Τι μαρ’ κουρίτσι μ’, απ’ τ’ς χαραές τσάκουσις δ’λειά;
– Ναι, για να τελένω ογλήορα. Ύστερα θα πάμε με τη μάνα μ’ και τον πατέρα μ’ σον καπνόν. Έχω και να ζυμώνω οσήμερον.
– Πώς σι λιέν μαρ’ κουρίτσι μ’; Ν’ αρουτά ένας.
– Ντο λες;
– Δεν έχ’ς όνουμα μαρ’;
– Α! τ’ όνομα μ’; Σιμέλα. Φέβω ατώρα και το μεσημέρ’ θα έρχουμε και θα μαειρεύω σας μακαρίναν, να φιλεύουμε σας.
Τ’ς έριξιν ένα πουντιακό βλέμμα. Τουν Τζήκα τουν ζούρλανιν.
– Ωϊ Τζήκα, τουν λιέει ένας μάιστουρας. Είιδις κουρίτσ’; Σκ’λί απού κουπάδ’. Πού ρα οι θ’κιές μας να φκιάσ’ν τέτοιες δ’λειές; Τέτοια γυναίκα να πάρ’ς, να ιδείς προυκουπή. Όλ’ μέρα δ’λειά. Κι απού φαϊ, αρνί ψημένου. Είιδις μάλουγα; Είιδις πουδάρια;
Του μισ’μέρ’ έκατσαν κι έφαγαν μακαρίνα. Ου Τζήκας κι η Σιμέλα ουμιλούσαν μι τα μάτια. Η Σιμέλα όλου κι τουν πιριπιούνταν παραπάν’ απ’ τ’ς άλνους.
Σκώθ’καν να φύβ’ν’. Ου Τζήκας αστόησιν τ’ς τσιγάρις κι όπους γύρ’σιν να τ’ς πάρ’, βρήκιν τ’ Σιμέλα στου νουβουρό.
– Σιμέλα, αστόησα τ’ς τσιγάρις μέσα. Μι τ’ς φέρν’ς λίγου;
– Έλα να παίρ’ς ατά. Η μάνα μ’ κι ο πατέρα μ’ επήγαν να ποτίζνε τα ζα σο μαντρίν.
Δε χάν’ τουν κιρό τ’ κι ου Τζήκας κι τ’ λιέει:
– Ιδώ μαρ’, ξέρ’ς ότ’ μι ζούρλανις; Χαλέβου να σι ζμπουρίσου ψίχα. Πότι ιφκιράς;
– Ντο λες Τζήκα; Εγώ κι ξέρω απ’ ατά.
– Σι χαλέβου μαρ’!!
Σουντάει ου Τζήκας κι για πότι χίρ’σαν να γκουργκιλιούντι στου πάτουμα, δεν κατάλαβιν καγκάνας.
Απού ιτότις κάθι μέρα απ’ απιρνούσιν απ’ τ’ ικεί ου Τζήκας, πότι τ’ σουφάτζιν του νουβουρό, πότι ταίριαζιν τα κιραμίδια, νοικουκύριψιν του σπίτ’.
Ένα μισ’μέρ’ πααίν’ ου Τζήκας κι βρίσκ’ τ’ Σιμέλα στου μαειριό. Σουντάει ένα κι ένα κι ν’ αρπάζ’ απ’ τ’ μέσ’(ι)..
– Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, ήλιγιν ου Τζήκας.
– Κι άλλο, κι άλλο, ήλιγιν η Σιμέλα. Εγώ κι θέλω τον Γιωρίκαν που εν’ σην Γερμανίαν. Εσέναν θέλω.
Κι ικεί π’ τα ’λιγιν αυτά, ανοίγ’ η θύρα κι τ’ς γλέπ’ ου μπαμπάς τ’ς γκόλιαβ’ να γκουργκιλιούντι στου πάτουμα
– Μω την πίστι σ’. Ντο ίνεται αδακά;
Τα χάν’ ου Τζήκας, σμαζών’ τα ζντράνια τ’ κι λιέει:
– Κύριε Χάμπο, ιγώ έχου καλόν σκουπόν για τ’ Σιμέλα. Χαλέβου να ν’ πάρου.
– Χάθ’ ασό μάτια μ’ αφορισμένε, μη κόφτω το κιφάλι σ’ με την κόσαν. Εγώ κι θέλω να δί(ω) ατέν σε σέν’. Εδώκα τον λόγον μ’ σον Γιωρίκαν α σην Γερμανίαν και κι παίρω ατόν οπίσ’.
Γιάνν’ς Λέγκους απ’ τα Κατσκάθ’κα από την εφημερίδα ΚΟΖΑΝΗ (1994)
