Ουμαλή η μιτασεισμική πιρίουδους λιεν αράδα τα ράδια, π’ τα πει Κουζανιώτ’κα «ας κνιέστε ψίχα, δεν πειράζ’, δεν είνι καντίπουτας αυτό. Καμόσις πλάκις είνι ακόμα στραβά κι ισιάζ’ν. Μη φουβάστι ντιπ».
Ξιθάρριψάμι κι μεις κι είπαμι οι καημέν’ να βάλουμι ένα κιφάλ’ μουσχαρίσιου ικεί σιαπάν στου Σμάθκου, να πιούμι μια κούπα κι να πάρουμι ν’ ψ’χή μας μι του καλό, γιατί έπαθάμι πουλλά μ’ αυτοί τ’ς σεισμοί.
Μαζώθκαμι, φλίθκαμι, αγκαλιάσκαμι, είπαμι «μας φύλαξιν ου Θ’ός κι ζούμι ακόμα και χίρσάμι να τ’μάζουμι τουν σουφρά.
Ου Μάνους καθάρ’ζιν του κιφάλ’ κι το ’βανιν στ’ς πιατέλις κι ικεί που ’μασταν έτοιμ’ να βάλουμι ιβλουγιτόν κι να πούμι σ’ υγείαν, βγάν’ μια λιχτσιά η Λένα.
– Αχ, τι έπαθα, έχασα του Λίου. Λίου λιεν του σκ’λί, απ’ έχ’ν στου σπίτ’ κι τ’ αγαπάει παραπάν’ απ’ τα πιδιά τ’ς.
Τι τα πει Λίου δεν ξέρου, αλλά κι δεν αρουτώ, για να μη μι πουν πισουδρουμ’κό. Για όσ’ δεν ξέρ’τι, είνι τρανή μόδα τώρα να ’χ’ς σκ’λί στου σπίτ’.
Τ’μάσκαν όλ’ του λοιπόν, σκώθ’καν κι χίρσαν ν’ αραδούν του Λίου.
– Σιούκου κι συ, μι λιέει η γυναίκα μ’. Κάμι κι συ ψίχα οτ’ αραδάς του Λίου, μη σι παραξηγίσ’ν. Μην έχ’ς του νου σ’ στου φαϊ.
Σκώθκάμι όλ’, ου ένας απ’ τ’ ιδώ να φουνάζ’ Λίου, ου άλλους απ’ τ’ ικεί να φουνάζ’ Λίου, καντίπουτας.
Αυτός ου καημένους, όλου μέσα σφαλτσμένους, βγήκιν όξου κι χάλιψιν ψίχα να ξικρούξ’. Βρήκιν ένα τζιουμπανόσκ’λο κι χίρσιν να σκλιέβιτι.
Τουν βρήκαμι σι κακό χάλ’. Μι δαγκουμένου του ’φτι κι τα γαίματα να τρέχ’ν πουτάμ’.
Ώσπου να τουν δέσ’ν του ’φτι, να τουν κανακέψ’ν κι να τουν χαϊδέψ’ν, κάθουμέστι στου τραπέζ’ κι τι να ιδούμι. Οι πιατέλις μι του κιφάλ’ άδειις κι σκουπ’ζμένις κιόλας.
Κι ου Βραγκάλας να ’νι τιντουμένους στου μιντιρλίκ’, σαν τουν Αλή Πασά, κι να βαριάζιτι.
– Πού ’νι ρα του κιφάλ’; τουν λιέμι.
– Ποιο κιφάλ’ α ρα; Ιγώ θάρ’σα έσουσέτι κι τα σμάζουξα.
– Ω ρα γουμάρ’, ω ρα μπ’λάρ, ω ρα βόδ’, έφαγις ένα κιφάλ’ μαναχός;
– Ι, άϊντι ρα, μας λιέει, μια ιδέα είνι κι του κιφάλ’. Βαρύ τα σας έρχουνταν. Καλουκαίρ’ τώρα. Τήρατε ιμένα, π’ δεν μπουρώ να γυρ’στώ!
